Ολη τη µέρα το ραδιόφωνο µου γανώνει τ’ αυτιά: ακρίβυναν πολύ τα σχολικά είδη! Φέτος ο εξοπλισµός νηπιαγωγείου πήγε σαράντα ευρώ! Τι λέτε ρε παιδιά; Θα πέσουν έξω οι οικογένειες µε τόσο ακριβό εξοπλισµό!

Μας δουλεύουν; Ξέρουν πόσο κάνει το νηπιαγωγείο τον µήνα; Ξέρουν πόσο κάνει ένα µάθηµα ιδιαίτερο αγγλικά, από τα δυο ώς τα τριάντα δυο; Μπορούν να µας πουν πόσο ακρίβυναν τα ιδιαίτερα των Αρχαίων και της Εκθεσης για τις εισαγωγικές;

Οχι, δεν µπορούν.

Τα αφορολόγητα λεφτά που εισπράττουν οι καθηγητές για ιδιαίτερα µαθήµατα είναι ίσως το τελευταίο πράγµα που θα τολµήσουµε να ψελλίσουµε πως πρέπει να φορολογηθεί. Μια ολόκληρη παράλληλη µαθητική ζωή κάνουµε πως δεν την ξέρουµε, υποκρινόµαστε όλοι µαζί ότι δεν υπάρχει.

Αλίµονο, το παιδί µόνο του έµαθε αγγλικά, βλέποντας τηλεόραση. Είναι ιδιοφυΐα το καηµένο. Και στο σχολείο είναι που διαβάζει πολύ και πάει καλά. Και τις εισαγωγικές τις πέρασε χάρις στην προσωπική του εργασία.

Είναι τόσο συµπαθείς και οι καθηγητές. Και πώς να τους φορολογήσεις; Ξέρω ανθρώπους που κάνουν µαθήµατα δωρεάν, γιατί να µην πουν ότι το κάνουν όλοι αυτό; Στο µεταξύ έχω πληρώσει για ιδιαίτερα µαθήµατα, στη διάρκεια της σχολικής ζωής των παιδιών µου, από 15 ευρώ την ώρα σε φοιτητές µέχρι 90 ευρώ την ώρα σε περιζήτητους καθηγητές. Η µεγαλύτερη βοήθεια τούς παρασχέθηκε δωρεάν, από συγγενείς και φίλους, αλλά η µικρότερη περιλάµβανε µεγάλη γκάµα αµοιβών διαφόρων µαθηµάτων.

Αγαπώ ιδιαίτερα τους καθηγητές, όσα ζητάνε λίγα είναι, δεν εύχοµαι να µπλέξουν µε φορολογίες, αλλά αυτό το τροπάριο µε τα ακριβά σχολικά είδη, τα κινέζικα, πάµφθηνα σχολικά που τα παιδιά δεν προλαβαίνουν να αγαπήσουν, τόσο εύκολα τα αντικαθιστούν, δεν είναι πια µια σιχαµένη υποκρισία;

Τελευταία Νέα