«Το πιθανότερο είναι πως δεν θα µπορούσα να του σφίξω το χέρι» λέει ο Ντέιβιντ Κόρνγουελ για τον διαβόητο διπλό πράκτορα Κιµ Φίλµπι. «Είναι βαµµένο µε αίµα. Θα ήταν αποκρουστικό. Κύριος οίδε πόσους πράκτορες πρόδωσε ο Φίλµπι. Βασανίστηκαν µε φοβερούς τρόπους». Ο Κόρνγουελ, γνωστότερος φυσικά µε το συγγραφικό του ψευδώνυµο Τζον Λε Καρέ, είχε βρεθεί στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στη Σοβιετική Ενωση.

Οι Σοβιετικοί αρνούνταν να του δώσουν βίζα επί χρόνια – γεγονός διόλου παράξενο αν αναλογιστεί κανείς τι έγραφε για την ΚGΒ στα µυθιστορήµατά του – αλλά εκείνη την περίοδο του έδωσαν, χάρη στην παρέµβαση της συζύγου του Μιχαήλ Γκορµπατσόφ, Ραΐσα. Οι µυστικοί πράκτορες δεν ήταν χαρούµενοι. «Ηταν γελοίο» λέει σήµερα ο Τζον Λε Καρέ. «Μόλις έβγαινα από το ξενοδοχείο µου κοίταζα πίσω.

Με ακολουθούσαν παντού. Ενα βράδυ, σε µια γιορτή, µε πλησίασε µια σκοτεινή φιγούρα, ένας από τους σωµατοφύλακες του Φίλµπι. Μου είπε ότι ήθελε να µε συναντήσει ένας µεγάλος θαυµαστής µου, ο Κιµ Φίλµπι. Ηταν µια πρόταση τροµακτική. Του είπα ότι επρόκειτο να συναντήσω τον βρετανό πρεσβευτή. Δεν µπορούσα να δω τον πρεσβευτή της βασίλισσας και µετά τον προδότη της. Περιέργως, νοµίζω ότι ήλπιζε να γράψω τη βιογραφία του. Είχε φαντασία ο άνθρωπος. Λίγο αργότερα ο Φιλ Νάιτλι, ο οποίος την έγραψε κατόπιν, µου τηλεφώνησε και µου είπε ότι ο Φίλµπι ήθελε να µάθει γιατί δεν ήθελα να τον συναντήσω. «Υπήρχε άραγε κάτι που δεν µου άρεσε πάνω του;», µε ρώτησε. Τίποτα, εκτός από τις συµπτωµατικές υποθέσεις αυτών που έστειλε στον θάνατο».

Ο Τζον Λε Καρέ αφηγείται το περιστατικό σε συνέντευξή του στην εφηµερίδα «Τelegraph», µε αφορµή την έκδοση στη Βρετανία του νέου του βιβλίου µε τίτλο «Οur Κind of Τraitor» (σε ελεύθερη µετάφραση, «Ο δικός µας προδότης») που, κατά την εφηµερίδα, του εξασφαλίζει την υστεροφηµία. Ο 79χρονος δηµιουργός τού «Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο», σε αυτό το 22ο µυθιστόρηµά του εξυφαίνει µια απίθανη ιστορία όπου ένα ζευγάρι νεαρών λονδρέζων συναντάει, σε διακοπές στην Αντίγκουα, έναν πλούσιο, χαρισµατικό ρώσο εκατοµµυριούχο που τον λένε Ντίµα, είναι ιδιοκτήτης µιας χερσονήσου, φορά ένα ρολόι καλυµµένο µε διαµάντια, έχει ένα τατουάζ στην άρθρωση ενός δαχτύλου του δεξιού του χεριού και θέλει να παίξει ένα µατς τένις. Αλλά θέλει, στην πραγµατικότητα, πολλά πράγµατα ακόµη.

«Η ολοκλήρωση ενός βιβλίου είναι σαν να έχεις ένα καινούργιο µωρό» λέει. «Υπάρχει ένα αίσθηµα ανακούφισης και ικανοποίησης όταν φτάνεις στο τέλος. Ενα αίσθηµα ότι έφερες την οικογένειά σου, τους χαρακτήρες σου, σπίτι. Μετά έρχεται ένα είδος επιλόχειας κατάθλιψης και µετά, πολύ γρήγορα, ο ορίζοντας ενός καινούργιου βιβλίου. Η παρηγοριά ότι την επόµενη φορά θα τα καταφέρεις καλύτερα».

Ο Ντίµα, πάντως, είναι υπαρκτό πρόσωπο. Τον συνάντησε πριν από 20 χρόνια στη Μόσχα. Ο Λε Καρέ είχε ζητήσει από µία επαφή του στην ΚGΒ να τον συστήσει σε κάποιον γνωστό λωποδύτη και τον έστειλαν σε ένα νυχτερινό κέντρο που ανήκε στον Ντίµα. Οι οδηγίες έλεγαν να πάει στις 2 το πρωί χωρίς όπλα. «Ηταν σαν να κοιτάζω στα µάτια µια τίγρη. Δεν υπήρχε τίποτα πίσω από τα µάτια. Οι άνθρωποί του δεν χαµογελούσαν καθόλου. Και δεν ήξερα τι στον διάβολο να τον ρωτήσω. Ετσι είπα: «Μου είπαν ότι είστε εγκληµατίας, γκάνγκστερ». Κούνησε το κεφάλι. Είπα: «Πρέπει να είναι πολύ εύκολο να είσαι γκάνγκστερ σε ένα τέτοιο οικονοµικό περιβάλλον». Μου απάντησε: «Fuck off».

Η υπόθεση του νέου βιβλίου του «Οur Κind of Τraitor» έχει φόντο τη χρηµατοπιστωτική κρίση και θέµα την πλεονεξία και τη διαφθορά

Τελευταία Νέα