Αναζήτηση
Νo 67
«Οldboy»
Ο,τι έχει να πει ο Κουέντιν Ταραντίνο µε τις περισσότερες και πιο διάσηµες ιστορίες του, τα λέει µονοκοπανιά, σε δύο ώρες, ο Κορεάτης Τσαν Γουκ Παρκ. Ανώτερος του Αµερικανού by far. Σε όλα τα επίπεδα και σε κάθε τεχνικό επίτευγµα. Το «Οldboy» είναι η επιτοµή του σπαγκέτι action movie.
Αφθονη βία, άφθονο αίµα, άφθονη εκδίκηση, εξαιρετική οικονοµία και, πάνω απ όλα, µια καλοκουρδισµένη ρυθµολογία. Μπροστά σε αυτό το masterpiece, το «Κill Βill» µοιάζει µε ελληνική ταινία!
Ο Σέρτζιο Λεόνε άνοιξε τον δρόµο. Οι Ασιάτες _ Κινέζοι, Γιαπωνέζοι και Κορεάτες _ τον ασφαλτόστρωσαν, τον επέκτειναν και τον παρέδωσαν για διεθνή κυκλοφορία. Ο ιταλικός µαϊµουδισµός των πάσης φύσεως σπαγκέτι (western, ιστορικών περιπετειών και θρησκευτικών παραβολών) µεταµορφώθηκε σε αυτοδύναµο ιδίωµα και σε υπέρτατη τέχνη. Η κουρελού έγινε µετάξι. Το ίδιο συνέβη µε τον ασιατικό µαϊµουδισµό. Μετέτρεψαν το αµερικανικό action movie και τα τηλεοπτικά παιχνίδια σε ύψιστη απόλαυση των νέων θεατών.
Ετσι _ για παράδειγµα _ ο Κουέντιν Ταραντίνο, µε τέτοιες ασιατικές παραγωγές τροφοδοτούσε το µυαλό του και τα όνειρά του. Αυτά τα noodle ήταν η πρώτη ύλη των «ζυµαρικών» του.
Κι έτσι συνέβη το εξής παράδοξο: οι αµερικανικές επιρροές των κινηµατογραφιστών της Ασίας επέστρεφαν στην Αµερική (την αρχική πηγή) και ανατροφοδοτούσαν τα Αµερικανάκια. Οπως ακριβώς µε την αυτοκινητοβιοµηχανία. Στην αρχή οι Γιαπωνέζοι κόπιαραν τα προϊόντα της General Μotors. Στη συνέχεια την ξεπέρασαν. Και τώρα, η Τoyota ας πούµε, την αποτελείωσε. Με έναν λόγο η φωτοκόπια υπερβαίνει στο τέλος το αυθεντικό. Απίστευτο και όµως αληθινό. Παράδειγµα ο Τσαν Γουκ Παρκ (του 1963).
Ο οποίος χωρίς κανέναν δισταγµό δηλώνει προκλητικά ότι δεν διασκεδάζει καθόλου βλέποντας ταινίες χωρίς βία και αίµα. «Αν κάποιος χρειάζεται ηρεµία, ας πάει καλύτερα να κάνει spa»! Και, ακόµα περισσότερο, «χωρίς µίσος είναι αδύνατον ο άνθρωπος να ζήσει».
Εχει τους λόγους του. Καθόλου τυχαία που στη Νότια Κορέα του έχουν κολλήσει το παρατσούκλι «Μr. Vengeance». Λογικό. Γιατί µε την τριλογία της εκδίκησης γίνεται διάσηµος.
Πρώτα το «Sympathy for Μr.
Vengeance» («Η τελευταία εκδίκηση»). Υστερα το «Οldboy», το καλύτερό του επίτευγµα µε το οποίο σαρώνει σε όλα τα σηµεία της Υδρογείου 17 βραβεία, ανάµεσά τους και το Grand Ρrix de Jury του Festival du Cannes το 2004, διά χειρός προέδρου της Κριτικής Επιτροπής Κουέντιν Ταραντίνο. Και τέλος το 2005, µε το «Lady Vengeance» («Η εκδίκηση µιας κυρίας»). Η βία πουλάει τρελά. Ο Τσαν Γουκ Παρκ επένδυσε σε αυτήν διαµάντια µοναδικά.
Το πρώτο διαµάντι προέρχεται από τα «ορυχεία» του Αmerican Cinema. Η ιστορία του βασικού ήρωα, του Οldboy, θυµίζει τον τίτλο της αθάνατης ιστορίας του Μπάσµπι Μπέρκλεϊ και του 1939 µε πρωταγωνιστή τον άφθαστο Τζον Γκάρφιλντ (1913-1952) «Τhey made me a criminal» («Μ έκαναν εγκληµατία»). Το δεύτερο διαµάντι προέρχεται από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Η επική διάσταση αυτής της αχαλίνωτης µανίας για εκδίκηση και οι περίπλοκες σχέσεις «φωνάζουν» από µακριά πως είναι δάνεια από Ευριπίδη και Σοφοκλή. Το τρίτο διαµάντι προέρχεται από τα σπαγκέτι western του Σέρτζιο Λεόνε. Ολόιδιο στυλιζάρισµα των πάντων. Ολόιδιος συγχρονισµός Εικόνας και Μουσικής. Ολόιδια ρυθµολογία. Απλώς, το ντεκόρ, η εποχή και το «είδος» είναι διαφορετικά. Η δοµή είναι ίδια. Και, τέλος, το τέταρτο διαµάντι προέρχεται από τη διαστηµική τεχνολογία. Ασυναγώνιστη η κορεάτικη βιοµηχανία της Samsung (φέρ ειπείν). Το ίδιο και η Ηi Τech οπτική του Τσαν Γουκ Παρκ. Σαν όλα να έγιναν από κάποιον αυριανό υπολογιστή!
Τα τέσσερα αυτά διαµάντια διαθέτουν στις άκρες τους φιτίλια. Ο κορεάτης πυροτεχνουργός τα ανάβει ένα ένα. Αποτέλεσµα; Το πρώτο φιτίλι να «σπρώχνει» µε τροµακτική δύναµη πυρός το δεύτερο, εκείνο το τρίτο και το τρίτο το τέταρτο. Το µείγµα αµερικανικού action movie, αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, στυλιζαρισµένου σπαγκέτι western και διαστηµικής τεχνολογίας, εκτοξεύεται στον ουρανό δηµιουργώντας µια εικόνα κατακλυσµιαίας «βροχής» λαµπερών βεγγαλικών. Τοιουτοτρόπως ο θεατής πιάνει τον εαυτό του να χάσκει σαν µωρό!
Το story είναι περίπου της µιας γραµµής. Ενας, κάποιος τύπος, αν και αθώος, συλλαµβάνεται και «σφραγίζεται» σε «τυφλό» δωµάτιο διαστάσεων ποντικοπαγίδας, επί µία δεκαετία. Ή κάτι τέτοιο. Χωρίς παράθυρο, χωρίς καµιά επαφή µε τον εξωτερικό κόσµο. Χωρίς τίποτα. Σε τακτά χρονικά διαστήµατα ανοίγει ένα µικροσκοπικό πορτάκι, όσο να χωρέσει ένα πιάτο φαΐ. Αυτό.
Ετσι, σιγά σιγά µεταλλάσσεται σε «κτήνος». Κι έτσι ο αναίτιος εγκλεισµός του πυροδοτεί µέσα του πυρηνικούς κώνους ασίγαστου και ανελέητου µίσους. Οταν αποφυλακιστεί είναι πλέον κανίβαλος. Ικανός να διαπράξει τα πάντα. Με µεθοδικό τρόπο, πράγµα που γι αυτό ασκήθηκε µέσα στο κλουβί του, ξετυλίγει το νήµα της κατάστασής του. Τυφλωµένος από εκδίκηση, αλλά µε οργανωµένο εγκέφαλο και συγκεκριµένο πλάνο, αρχίζει να σκοτώνει. Κάπου, προς τα µισά αυτού του blood bath, ερωτεύεται µια νεαρή ύπαρξη. Και κάπου προς το φινάλε ανακαλύπτει έντροµος µια φρικτή αλήθεια. Η εκδικητική µανία στο τέλος εκδικείται ακόµα και τον άνθρωπό της!
Η ταυτότητα
§ Ετος: 2003 § Σκηνοθεσία: Τσαν Γουκ Παρκ § Σενάριο: Γιο Γιουν Ουάνγκ, Τσαν Χέονγκ Λιµ, Γιουν Χουνγκ Λιµ, Τσαν Γουκ Παρκ (από το comic του Νοµπουάκι Μινεγκίσι και από µια ιστορία του Γκάρον Τσουσίγια) § Cast: Μιν Σικ Τσόι, Γι Ταέ Γιου, Χάε Γέουγκ Κανγκ, Ντάεϊ Χαν Γι § Μουσική: Χουν Γιουνγκ Σιµ § Φωτογραφία: Τσανγκ Χουν Τσανγκ § Είδος: σπαγκέτι action movie § Διάρκεια: 120 § Χώρα: Ν. Κορέα
