Λίπι, Ντομενέκ, βίοι παράλληλοι. Ο πρώτος κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2006 με την Ιταλία. Ο δεύτερος υπήρξε φιναλίστ με τη Γαλλία στην ίδια διοργάνωση και εάν δεν έχανε τον μεγάλο Ζιντάν- με την περίφημη κουτουλιά στο στήθος του Ματεράτσι- ίσως να πανηγύριζε αυτός την κατάκτηση του τροπαίου.

Στη Νότια Αφρική οι Λίπι και Ντομενέκ βρέθηκαν στην ίδια χώρα, αλλά σε διαφορετικά γήπεδα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια του 2006 Ιταλία αποχώρησε ταπεινωμένη και η φιναλίστ Γαλλία επέστρεψε στο Παρίσι με σκυμμένο το κεφάλι.

Το ποδόσφαιρο μπορεί να σε ανεβάζει, να σε κάνει θεό, τη μια στιγμή. Και μπορεί να σε γελοιοποιεί, να σε ισοπεδώνει, την άλλη. Για τον λόγο αυτό είναι το κορυφαίο άθλημα. Είναι απρόβλεπτο, είναι αναρχικό, δεν έχει δεδομένα, εξευτελίζει στατιστικές, «κατοχές μπάλας», ειδικούς και εμπειρογνώμονες.

Πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο, Ιταλία και Γαλλία ήταν μεταξύ των φαβορί για να κατακτήσουν το τρόπαιο. Τώρα, οι δύο αυτές ομάδες έγιναν περίγελως. Η Ιταλία έχασε από τη Σλοβακία. Η Γαλλία από τη Νότια Αφρική. Οι χθεσινοί ήρωες, Λίπι και Ντομενέκ, μετατράπηκαν σε γελωτοποιούς. Διότι τους ήρωες δεν τους αγαπάνε όλοι. Τους μισούν οι περισσότεροι. Είτε γιατί δεν μπορούν να τους φτάσουν, είτε γιατί δεν έχουν κότσια να τα παίξουν κορόναγράμματα.

Η μπάλα είναι άτιμο πράγμα. Αλλά έχει αρχές. Δεν γίνεται να διαθέτεις ισχυρές εθνικές ομάδες όταν στη χώρα σου παίζουν περισσότεροι ξένοι από ό,τι γηγενείς. Δεν γίνεται να επιλέγεις διεθνείς από πρωταθλήματα όπου οι αλλοδαποί αποτελούν πλειονότητα και οι εγχώριοι μειονότητα. Ισχυρές ομάδες μπορεί να έχεις (όπως π.χ. η Ιντερ, χωρίς κανέναν Ιταλό). Εθνικές ομάδες όμως δύσκολα θα παρατάξεις. Και υπ΄ αυτήν την έννοια, Λίπι και Ντομενέκ έχουν κάποια ελαφρυντικά. Αυτοί που τους χειροκρότησαν τότε, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη. Εχουν τις ίδιες ευθύνες…

Τελευταία Νέα