Πάμε σινεμά

Επικίνδυνη πλάκα

, Ο Δηµήτρης Δανίκας , προτείνει και αντιπροτείνει , ddanikas@dolnet.gr

Πώς προµοτάρουµε βία, Ρlaystation και διάφορα εντελώς αθώα παιδικά παχνίδια; Μα φυσικά διά µέσου ται νιών επιπέδου «Κick Αss». Μεθερµηνευό µενο «κλωτσιά στον πισινό». Τα παιδία παίζει kill and death µε πάσης φύσεως όπλα. Ακόµα και µπαζούκας!

From 10 to 15: Ηλικίας εννοείται. Ο Κick Αss (Ααρον Τζόνσον) µόλις 15. Η Ηit girl (Κλόι Μόρετς) µόλις 11. Να προχωρήσω; Αµφότεροι παριστάνουν τους Super Ηeroes. Κάτι σαν παραλλαγή του Superman (σαν πράσινο προφυλακτικό) και της Catwoman. Ο Κick διοπτροφόρος και σφαλιαρωµένος. Το κορίτσι αντιθέτως προπονηµένο από τον πατέρα του (Νίκολας Κέιτζ). Το σπίτι τους ολόκληρο το οπλοστάσιο του Πενταγώνου. Ετσι µια εντεκάχρονη αναδεικνύεται σαν το πιο θανατη φόρο ζωντανό όπλο της οικουµένης. Κill Βill! Χα χα χου χα: Πανούργος ο βρετανός σκηνοθέτης Μάθιου Βον. Ολα αυτά – σου λέει – είναι για πλάκα. Να γελάµε καταβροχθίζοντας ποπ κορν. Ετσι λειτουργεί ανώδυνα ο ιµάντας του φασισµού. Γιατί ο θάνατος δεν είναι πλάκα. Τα µπαζούκας δεν είναι πλάκα. Ενα κορίτσι της Γ’ Δηµοτικού που σκοτώνει για ψύλλου πήδηµα δεν είναι πλάκα. Η ταινία εξεπίτηδες µοιάζει µε πλάκα. Πώς αλλιώς θα περνούσε το µήνυµα αν δεν µαϊµούδιζε πλάκα;

Αριστοτεχνικό: Ναι! Κατασκευαστικά στέρεο και «λειτουργικό». Η αλήθεια να λέγεται. Κόµικς µε «ζωντανούς» ηθοποιούς. Εξυπνο, ευέλικτο, γρήγορο. Γι’ αυτό ακόµα πιο επικίνδυνο!

Να το δω;

Μόνο αν είσαι της πλάκας!

Θρίλερ µε µυαλό

Οσκαρ καλύτερης ξενό γλωσσης «Εl secreto de sus ojos» (Το µυστικό στα µάτια της). Του αργεντίνου Χουάν Χοσέ Καµπανέλα. Σκηνοθέτη πασίγνωστων αµερικανικών σειρών. Οπως «Law and Οrder». Θρίλερ µε µυαλό και καρδιά και ελάχιστα µπαµ µπουµ. Το στόρι πηγαινοέρχεται ανάµεσα στη δεκαετία του εβδοµήντα και σήµερα. Μια υπόθεση βιασµού µετά φόνου. Νέας, παντρεµένης και όµορφης. Ο φάκελος στο αρχείο. Ο ύποπτος να σουλατσάρει στα γραφεία. Ο ντετέκτιβ (Ρικάρντο Νταρίν, ο πρωταγωνιστής στις «9 βασίλισσες» της Αργεντινής) στοιχειωµένος από την αδικία. Ο σύζυγος της νεκρής µε άδεια ψυχή και καρδιά σιωπηλή. Ξέρουν αλλά δεν µπορούν. Από µια απλή ιστορία η κατάληξη η γνωστή. Με µάτια κλειστά η κοινωνία. Τρία τα συµπεράσµατα: Καλό σενάριο. Καλή σκηνοθεσία. Καλές ερµηνείες. Οµως too much talking. Η φλυαρία σκοτώνει την ουσία.

Να το δω;

Ο,τι καλύτερο κυκλοφορεί αυτήν την εβδοµάδα

Ποίηση και πολιτική

Ετσι κι έτσι η ιρανική ποιητική ταινία «Γυναίκες χωρίς άνδρες» της Σιρίν Νεσχάτ. Με φόντο το 1953, τον πρωθυπουργό Μοσαντέκ που έκλεισε τη στρόφιγγα των πετρελαιοπηγών για τη Βritish Ρetrolium και τον Σάχη που στη συνέχεια τον αποκαθηλώνει και ενθρονίζει στρατηγό να βάλει τάξη στο χάος το λαϊκό. Τέσσερις γυναίκες ασφυκτιούν µέσα σ’ αυτό το σκηνικό. Γιατί το 1953; Επειδή εκείνη η απόπειρα ελευθερίας µοιάζει µε τη σηµερινή των µεταρρυθµιστών εναντίον των φονταµενταλιστών. Υποζύγιο και η γυναίκα και ο λαός. Να το δω;

So and So

Γλειφιτζούρια

«Les sucettes». Γλειφιτζούρια. Μουσικώς, κυριολεκτικώς και µεταφορικώς. Μουσικώς διότι µια λολίτα της ποπ µε το όνοµα Φρανς Γκαλ «έγλειψε» το οµότιτλο άσµα του Σερζ Γκενσµπούργκ. Κυριολεκτικώς γιατί µπορεί να έγλειψε και κάτι άλλο. Μεταφορικώς διότι σκανδάλισε τα ήθη της Γαλλίας. Ο Γκενσµπούργκ (1928-1991) το καµάρι της Γαλλίας. Και Εβραίος. Και πανέξυπνος. Και ζωγράφος. Και ποιητής. Και συνθέτης. Και σκηνοθέτης. Και παντρεµένος τρεις φορές. Και χωρισµένος άλλες τόσες. Και µε την ΒΒ (Μπριζίτ Μπαρντό). Και µε τη Ζιλιέτ Γκρεκό. Και µε την Τζέιν Μπίρκιν. Στη γαλλική σαχλαµάρα (excuse moi) του Ζοάν Σφαρ, επί δύο ώρες ο Ερίκ Ελµοσνινό, ένας τύπος µε αυτιά – τηγανίτες που παριστάνει τον Σερζ, κανπίζει σαν τσιµινιέρα, παίζει πιάνο και πηδάει κάθε θηλυκή γάτα.

Τι είναι αυτό; Ούτε ταινία ούτε πορνό. Βρείτε το παρακαλώ!

Να το δω;

Μόνο για δύο λόγους. Η Λετισιά Καστά ως ΒΒ (καλύτερη παρακαλώ) και η Αν Μουγκλαλίς ως Ζιλιέτ Γκρεκό.