Τι έπαθα ο άνθρωπος.
Πήγα για «Τιτανομαχία» και βρέθηκα σε μαϊμουδομαχία. Χάρτινη παλιατζουρία. Ως εξής:
Μαϊμού τα οπτικά εφέ.
Μαϊμού η δράση. Μαϊμού η απόλαυση. Μαϊμού οι ερμηνείες, μαϊμού οι δαίμονες, τα τέρατα και οι θεοί. Μαϊμού ακόμα και ο χαβαλές
Και πάνω απ΄ όλα μαϊμού το 3D. Βγάζεις γυαλιά, τα ίδια τα μονοδιάστατα, τα γνωστά. Βάζεις γυαλιά τα ίδια και χειρότερα χωρίς γυαλιά. Το λένε «Clash of the Τitans» του κάποιου ασήμαντου διεκπεραιωτή με το όνομα Λουί Λετεριέ. Και άνευ περιστροφών και ντροπών θα το παράφραζα «η κλανιά των Τιτάνων». Φανταστείτε λόγου χάριν το εξής ανατριχιαστικό: ο πολυχρησιμοποιημένος Λίαμ Νίσον ο οποίος παίζει το οτιδήποτε με σκηνοθέτη τον οποιονδήποτε. Ο Νίσον λοιπόν να υποδύεται τον Δία ενδεδυμένος με λαμέ κοστουμιά σε στυλ Έλβις Πρίσλεϊ. Με ντεκόρ τόσο ευτελές, χάρτινο και κιτσάτο που να θυμίζει σαν μια σταγόνα νερό λούνα παρκ του Λας Βέγκας. Όχι δεν τελείωσα. Η τεχνική είναι τόσο πρόχειρη- όσο και κάθε ελληνική αρπαχτή – που το κεφάλι του Δία είναι τοποθετημένο σε ξένο σωματότυπο, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους τηλεοπτικούς ΑΜΑΝ όταν δείχνουν το κεφάλι του Μητσοτάκη πάνω στο σώμα του Γκουσγκούνη!
Σε ελεύθερη πτώση και ο Ρέιφ Φάινς ο οποίος, υποδυόμενος τον Άδη, κάθε λίγο και λιγάκι μπουκάρει με χαίτη από μαλλί της γριάς που μόλις ανοίξει το στόμα της νομίζεις πως θα φτύσει στα μούτρα σου οδοντοστοιχία της συμφοράς… Οι δύο κολοσσοί της «Λίστας του Σί ντλερ» μεταλλαγμένοι σε τάχα μου βρετανικά παλτά κινεζικής ραφής από ασιατικό μαγαζί της οδού Αθηνάς. Ντροπή; Κάτι χειρότερο. Κανονική αρπαχττή. Μα καλά. Τέτοια ονόματα με τόσες περγαμηνές και τόσες υποψηφιότητες τρομερές. Τόσοι μεγάλοι stars να μη βάζουν μισή φραγή, ένα πλαφόν, κάποιον τόσο δα περιορισμό; Τίποτα. Να ΄ναι καλά τα τριάκοντα αργύρια τα αμερικανικά. Και ύστερα καθόμαστε εμείς και κρίνουμε αυστηρά τους έλληνες ηθοποιούς που μαϊμουδίζουν κινηματογραφικά.
Πάμε τώρα στο σεναριακό αλαλούμ. Μεθερμηνευόμενο και άρτζι μπούρτζι και λουλάς. Ένα συνονθύλευμα ελληνικής μυθολογίας πασαλειμμένο με μπόλικες πλαστικές στρώσεις από πασίγνωστες ιστορίες ιπτάμενων δράκων, γιγαντιαίων πυθώνων, τεράστιων σκορπιών και ατελείωτων χάρτινων ντεκόρ. Όπου ο Σαμ Γουόρθινγκτον (μπαινοβγαίνει με το ίδιο απορημένο βλέμμα επιπέδου Χάρισον Φορντ) είναι ο Περσέας, τέκνο του Δία ύστερα από ένα γρήγορο ξεπέταγμα στο κρεβάτι της γυναίκας του βασιλιά Ακρίσιου. Εκείνος τα παίρνει στο κρανίο, σκοτώνει το άπιστο θηλυκό και καταριέται τον άθλιο σεξομανή θεό. Έτσι οι Αργίτες ξεσηκώνονται εναντίον του Ολύμπου, γκρεμίζουν το τεράστιο άγαλμα του Δία και έτσι εκείνος διατάσσει τον αδελφό του τον Άδη- τον οποίο στο μεταξύ τον έχει ξαποστείλει στον Κάτω Κόσμο – να ελευθερώσει σε δέκα μέρες το Κράκεν, ένα κήτος επικών διαστάσεων που θα καταστρέψει το Άργος. Όμως ο ημίθεος Περσέας παρέα με την Ιώ και μια χούφτα πολεμιστές καταλήγουν στον Κάτω Κόσμο, αποκεφαλίζει τη Μέδουσα και στο τέλος ύστερα από έναν ατελείωτο ορυμαγδό θορύβων και ιπτάμενων μονομαχιών καταφέρνει άθλο τρομερό. Με το κεφάλι της γοργόνας μαρμαρώνει το άθλιο κτήνος και σώζει την Ανδρομέδα. Κρακ και κάτω το Κράκεν το κανιβαλικό. Να το πω; Μπροστά σ΄ αυτόν τον μαϊμουδισμό, οι «300» είναι το αριστούργημα όλων των εποχών. Ουφ! Τι πλήξη! Τι βαρεμάρα! Τι χλαμύδα ο θησαυρός! Με τέσσερις λέξεις: Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια!
Έξυπνο και ανατρεπτικό
Ακριβώς όπισθεν αυτών των τριών μεγάλων ταλέντων, ακολουθεί ένα πεντάστερο επιτελείο πασίγνωστων φωνών, που εμφυσούν αληθινούς, ζωντανούς χαρακτήρες σ΄ αυτά τα χάρτινα ζωάκια. Βest of all ο Τζορτζ Κλούνι. Δηλαδή ο κύριος Φοξ. Σαρκασμός που σκοτώνει με το μετάξι. Ακολουθούμενος από τον ογκόλιθο με το όνομα Μάικλ Γκαμπόν. Ο μεγαλοτσιφλικάς Φράνκλιν Μπιν. Βίαιος, βρώμικος, κακός. Ακριβώς από πίσω του, ο Γουίλεμ Νταφό. Ο αρουραίος. Ο bodyguard στην αποθήκη του κυρίου Μπιν. Τέταρτος στην αξιολόγηση, ο Ουάλας Γολντόρσκι. Ο Κάιλ. Ένα κοντόσωμο, ευτραφές Πόσουμ. Οι συμμαχικές δυνάμεις του κυρίου Φοξ. Με βαριά φωνή που ταυτόχρονα υποδηλώνει φόβο και δειλία. Πέμπτη, η Μέριλ Στριπ. Η σύζυγος, η εκλεκτή. Η κυρία Φοξ. Το καστ συμπληρώνεται από ακόμα δύο φωνές. Του Μπιλ Μάρεϊ και του Όουεν Ουίλσον. Άπαντες της πρώτης γραμμής Το στόρι αρχίζει σαν καλαμπούρι και καταλήγει με ίχνη Western από την «Άγρια συμμορία» του Πέκινπα. Ο κύριος Αλεπού μετά της συζύγου του και του μικρού Ας διάγουν βίο ειρηνικό και ας πούμε συμβατικό. Διότι ο κύριος Φοξ έχει εγκαταλείψει- προσωρινά όπως θα δούμε στη συνέχεια- το επικίνδυνο σπορ «πνίγω κοτόπουλα, καταβροχθίζω κοτόπουλα» και είναι αφιερωμένος στη δημοσιογραφία! Απέναντι όμως από το τσαρδί του είναι εγκαταστημένες τρεις τεράστιες φάρμες. Η πρώτη με πιτσούνια και με ξιγκάτο ιδιοκτήτη που στην καθισιά του κατεβάζει τρία κοτόπουλα. Η δεύτερη με χήνες και με ιδιοκτήτη έναν κοντό σαν νάνο που κατεβάζει ντόνατς με συκωτάκια. Η τρίτη, η καλύτερη, με γαλοπούλες και με ιδιοκτήτη έναν μοχθηρό τύπο που καπνίζει σαν φουγάρο και κοιμάται και ξυπνάει με την καραμπίνα στην αγκαλιά του. Σαν να βλέπω τον Ράμσφελντ. Ο πειρασμός είναι μεγάλος. Ασυγκράτητος ο Φοξ, τρυπώνει, καρυδώνει, μεταφέρει και τον αγλέουρα καταβροχθίζει. Μία, δύο, τρεις… Αυτό ήταν… Έτσι αρχίζει το πανηγύρι. Έτσι ο μεγαλοτσιφλικάς καταφθάνει μ΄ ένα σύνταγμα οπλισμένων νοματαίων. Συνεπικουρούμενο από δυναμίτη, τρακτέρ, μπουλντόζες και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει στο νοσηρό μυαλό του αυτός ο Ράμσφελντ των μεγαλοαγροτών. Η αλεπού πρέπει να πεθάνει. Για να τη σκοτώσουν, ξεκληρίζουν έναν ολόκληρο λόφο. Τίποτα. Στη συνέχεια με τον δυναμίτη «σκάβουν» και «φυτεύουν» έναν κρατήρα ηφαιστείου σ΄ αυτό το παραδεισένιο τοπίο. Πάλι τίποτα. Ο Ράμσφελντ δεν τα βάζει κάτω. Όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ, έτσι κι εδώ. Αυτοί οι άθλιοι παρίες πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Πώς όμως; Αφού ο κύριος Φοξ σαν αρχηγός των Βιετκόνγκ σκάβει λαγούμια με τέτοια ταχύτητα που κανένα μηχάνημα δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί και να τον κερδίσει. Έτσι μαζί μ΄ αυτήν τη μονομαχία αρχίζει και μια απίστευτη αντίστροφη διαδικασία.
Αυτή και η αλληγορία. Άνθρωποι οι αλεπούδες. Ζώα και κτήνη οι μεγαλοϊδιοκτήτες. Underground η αληθινή ζωή. Underground η ευφυΐα. Undergound η αγάπη. Underground η αλληλεγγύη. Underground η ουσία.
Ένα μικρό παιδί με μυαλό μέχρι τον ουρανό
Όπως και στον «Φοξ», έτσι κι εδώ. Με το ίδιο σύνθημα, το ίδιο επιμύθιο το ευεργετικό: Το μυαλό, όχι τα όπλα. Και ακόμα καλύτερα. Όπως αναφωνεί έκπληκτος ένας μικροσκοπικός Βίκινγκ με το όνομα Ψαρής. Ο μονάκριβος γιος του ευσταλούς, άγριου αρχηγού της φυλής. Όταν λέει σ΄ έναν σακατεμένο, μεγαλόσωμο και θανατηφόρο δράκο «Όλα όσα είχα μάθει για εσάς ήταν λάθος». Μπείτε στον κόπο να κάνετε μια απλή αναγωγή. Όλα όσα ξέρουμε για τους Αλβανούς, τους Πακιστανούς, τους Τούρκους και όλους τους εχθρούς ήταν λάθος, αναγνώστες αγαπητοί!
Μια φορά κι έναν καιρό, σε παγωμένο σκανδιναβικό χωριό, μια φυλή επιβιώνει εν μέσω απειλητικών και τρομερών δράκων. Οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικά «είδη». Όπως ακριβώς οι εθνότητες των ανθρώπων. Οι Αφρικανοί, οι Ασιάτες, οι Κινέζοι, οι Άραβες, οι Ευρωπαίοι. Το μεγάλο και δισεπίλυτο πρόβλημα του ατρόμητου και γενειοφόρου αρχηγού των Βίκινγκ είναι ο γιος του. Ο οποίος ούτε μύγα δεν μπορεί να σκοτώσει. Αυτό το λιλιπούτειο πλασματάκι όλη μέρα ασχολείται με εφευρέσεις και άλλα τέτοια. Ντροπή!
Ώσπου μια μέρα πέφτει πάνω σε έναν τραυματισμένο δράκο με μισό φτερό. Του πιο επικίνδυνου είδους. Του χειρότερου και ακατανίκητου. Έτσι αρχίζει μια περίεργη σχέση. Ο πιτσιρικάς κατασκευάζει ξύλινο φτερό και στη συνέχεια τρέφει τον δράκο με κουβάδες από ψάρια. Έτσι ο μικρός σκαρφαλώνει στη ράχη του δράκου. Και έτσι άνθρωπος και δράκος γίνονται δύο φίλοι με αλληλεγγύη. Που μεθερμηνευόμενο πάει να πει το εξής γνωστό: εκεί όπου τελειώνουν οι προκαταλήψεις, οι φανατισμοί και οι εθνοκαθάρσεις αρχίζουν οι αληθινές σχέσεις όλων των λαών. Εξαιρετικό!
Ακούγονται οι φωνές των Τζέι Μπαρούτσελ, Αμέρικα Φερέρα, Τζέραρντ Μπάτλερ, Κρεγκ Φέργιουσον, Τζόνα Χιλ (κυκλοφορεί και σε ελληνόφωνη εκδοχή για μικρά παιδιά, αλλά χίλιες φορές για τα μεγαλύτερα η αυθεντική εκδοχή).
