Καλώς ήρθανε κι ας άργησαν. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που η ελληνική κοινωνία ήταν περισσότερο έτοιμη να δεχθεί σκληρά οικονομικά μέτρα από την κυβέρνηση που θα τα αποφάσιζε. Κι αυτό γιατί ο κ. Παπανδρέου- όπως έλεγε και προεκλογικά- δεν ήθελε να ακολουθήσει την πεπατημένη και να καταφύγει σε μία επιλογή λιτότητας που χτυπάει κυρίως τους μη έχοντες. Αναγκάστηκε, όμως, να πάρει τα μέτρα με καθυστέρηση τριών μηνών λόγω της βιαιότητας των αγορών απέναντι στα ελληνικά ομόλογα και την άρνηση των Γερμανών και της Κομισιόν να δεχθούν ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος εξόδου από την κρίση και να «βάλουν πλάτη» στις ελληνικές επιλογές.

Κάθε εμπόδιο, όμως, για καλό. Το ντόμινο κερδοσκοπίας των τελευταίων ημερών σε Ισπανία και Πορτογαλία δείχνει ότι σε μία ευρωζώνη στην οποία μετέχουν χώρες με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης και οικονομικής ευρωστίας οι ύαινες των αγορών καιροφυλακτούν για να επιτεθούν την κατάλληλη στιγμή στους πιο αδύνατους της ομάδας.

Αυτό δημιουργεί την υποχρέωση στους ισχυρούς της ευρωζώνης- εάν δεν θέλουν ανεπιθύμητες διακυμάνσεις στο κοινό νόμισμα που θα βλάψει και τις ίδιους- να υποστηρίξουν τους «αδύνατους κρίκους» της αλυσίδας με κάθε τρόπο. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αντί να είναι η τράπεζα της Γερμανίας, απαιτείται να παίξει πραγματικά τον ρόλο του κεντρικού τραπεζίτη της Ευρώπης χωρίς να αφήνει στο έλεος των αγορών τα ομόλογα των λιγότερο ισχυρών χωρών. Και αυτή είναι η ευκαιρία οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου που είναι ανοιχτές στις επιθέσεις να δημιουργήσουν κοινό μέτωπο για να επιβάλουν στη Φρανκφούρτη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Το ευρώ έχει μεγάλα οφέλη για τους ισχυρούς που έχουν ανοιχτές αγορές να πουλούν τα προϊόντα τους, έχει όμως και υποχρεώσεις…

Τελευταία Νέα