ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ τη λέξη καθημερινότητα; Είναι αυτή που είχε γίνει σημαία για τη Ν.Δ.

Μάλιστα, είχε πλαισιωθεί από την «επανίδρυση του κράτους». Η συγκεκριμένη φράση ακούγεται, ουκ ολίγες φορές, από πολίτες την ώρα της ταλαιπωρίας τους σε δημόσια υπηρεσία.

Τι απέγιναν οι δεσμεύσεις περί βελτίωσης της καθημερινότητας, είναι εύκολο να απαντηθεί.

Χάθηκαν στη μαύρη τρύπα που άνοιξε στα δημόσια οικονομικά και στα οικονομικά εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών την τελευταία πενταετία. Ενώ στις αρχές της δεκαετίας η χώρα φαινόταν να έχει ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων, του δανεισμού, της εντός και εκτός συνόρων γκρίνιας για τα δημοσιονομικά πράγματα και ανοίγονταν δρόμοι για αντιμετώπιση ζητημάτων ποιότητας ζωής, όπως είναι η λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, η βελτίωση των υποδομών, των βασικών υπηρεσιών όπως είναι η παιδεία, η υγεία και η δημόσια ασφάλεια, σήμερα έχουμε επιστρέψει σε μια παλιά αφετηρία. Αυτή των αρχών της δεκαετίας του ΄90, όταν το δημόσιο ταμείο βρισκόταν σε κακό χάλι, το Δημόσιο δανειζόταν αφειδώς για να καλύψει τις υποχρεώσεις του και η φοροδιαφυγή κάλπαζε.

Αγγίζει το όριο της αστειότητας το κυβερνητικό επιχείρημα ότι η διεθνής κρίση αποσταθεροποίησε τα δημόσια οικονομικά. Αυτό που έκανε η διεθνής κρίση, ήταν να επιβραδύνει την πραγματική οικονομία ροκανίζοντας και τα έσοδα του προϋπολογισμού.

Έκανε όμως και κάτι δραματικό για την κυβέρνηση και το μέλλον της: αποκάλυψε ένα σύστημα δημοσιονομικής διαχείρισης, κύρια χαρακτηριστικά του οποίου ήταν- και παραμένουν σε μεγάλο βαθμό- οι σπατάλες, η ανεξέλεγκτη φοροδιαφυγή και η απουσία πραγματικής βούλησης για ουσιαστικό συμμάζεμα στα δημόσια οικονομικά.

Όποια θετικά βήματα είχαν γίνει προς αυτή την κατεύθυνση έως τις αρχές της δεκαετίας, είτε πάγωσαν είτε ακυρώθηκαν.

Η ιστορία δείχνει ότι οι κυβερνήσεις που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, κατά κανόνα επιχειρούν να κάνουν «ηρωική έξοδο» με την παραγωγή έργου, το οποίο δεν παρήγαγαν όταν είχαν και την ανοχή και τη συγκατάθεση της πλειονότητας των πολιτών. Η ιστορία δείχνει όμως ότι ποτέ στο παρελθόν αυτές οι «έξοδοι» δεν ήταν επιτυχείς.