Η τραγωδία «Σοκ και δέος στο πανεπιστήμιο» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η σπίθα που έριξε ο υπουργός Ευριπίδης, μιλώντας περί ευεργετικού σοκ από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, ήταν αρκετή για να πυρπολήσει την πυριτιδαποθήκη που οι «αριστεροί» νοσταλγοί του αναχρονιστικού κρατισμού συντηρούν στον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Η φετινή χρονιά, η πρώτη τα τελευταία χρόνια που εξελίσσονταν ομαλά, έμελλε να έχει… τραγικό τέλος.

Η αιώνια σύγκρουση των δύο άκρων επανέρχεται ως τραγωδία. Το καλό και το κακό. Η Δεξιά κι η Αριστερά. Το υπόγειο νήμα που ενώνει τα άκρα βρίσκει και πάλι τον δρόμο του.

Η τραγική ειρωνεία. Οι θεατές γνωρίζουν την αλήθεια. Την οποία όμως δυστυχώς, δεν γνωρίζει ο τραγικός χορός των επαναστατημένων φοιτητών.

Που γι΄ άλλη μια φορά, άθελά του, παίζει το παιχνίδι των ισχυρών.

Η απώλεια του ελέγχου προκαλεί αισθήματα ανασφάλειας στο κοινό. Που γρήγορα μετασχηματίζονται σε αισθήματα οργής. Ο υπουργός Ευριπίδης είχε δίκιο. Η κατάσταση έχει πράγματι φτάσει στο απροχώρητο. Η κοινή γνώμη είναι έτοιμη να δεχτεί τη σωτήρια επέμβαση που θα επαναφέρει τα πανεπιστήμια στην ομαλότητα.

Η τραγωδία οδηγείται στην Έξοδο. Ο Πρωθυπουργός, βωβό μέχρι τώρα πρόσωπο, με κοθόρνους και λαμπρή φορεσιά, εμφανίζεται ως ο από μηχανής Θεός: «Η μεταρρύθμιση θα εφαρμοστεί»! Το κοινό ξεσπά σ΄ ένα λυτρωτικό χειροκρότημα. Το περιεχόμενο της μεταρρύθμισης δεν έχει και τόση σημασία. Ο τραγικός ποιητής χειρίζεται άριστα την τέχνη της επικοινωνίας…

Το έργο τελειώνει μ΄ ένα πανηγυρικό χορικό. Η αποθέωση δικαιώνει τον τραγωδό. Η Δεξιά, ως κυβέρνηση, μετρά άλλη μια επιτυχία. Το ίδιο κι η Αριστερά, που ως αντιπολίτευση βλέπει τα δημοσκοπικά ποσοστά της να ανεβαίνουν.

Στο βάθος, ο καπνός από το καμένο πανεπιστήμιο μένει για να θυμίζει το θύμα της… τραγωδίας.

Ο Γιάννης Α. Μυλόπουλος είναι καθηγητής της Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ