ΤΑ ΑΝΑΚΥΚΛΟΥΜΕΝΑ κύματα κρίσης στην ελληνική κοινωνία αποφθείρουν τώρα και το εσωτερικό του ιστού της. Κρίση στη διοίκηση, κρίση θεσμών, βαθιά κρίση στον δημόσιο τομέα, κρίση εμφανής πλέον στα πολιτικά κόμματα και τον πολιτικό μας βίο. Κρίση παραγωγής πολιτικού λόγου αντίστοιχου με τα προβλήματα. Κρίση στη διακυβέρνηση, βυθιότητα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η οικονομία, όπως έγραφα προχθές, είναι ίσως καλύτερα από ό,τι τα πράγματα φαίνονται. Αν κοιτάξουμε όμως από έναν μακρύτερο ορίζοντα, τότε η κρίση είναι εκεί, μια οικονομία δηλαδή περιορισμένης ικανότητας να εκσυγχρονίζει έναν δύσπλαστο παραγωγικό ιστό.

Στην κρίση αυτή δεν φθάσαμε τυχαία ούτε ξαφνικά. Η μεταμόρφωση της κοινωνίας και της οικονομίας της συντελέστηκε με όρους διαβρωτικούς της έννοιας της αλληλεγγύης και της κοινωνικής προόδου, με αποτέλεσμα ο τόπος να αποτελεί για καιρό ιδεώδη χώρο παχυλού παρασιτισμού και αγροίκου πλουτισμού.

Με τρόπο διαθλασμένο η κρίση της παρασιτικής κοινωνίας πέρασε παντού, ιδιαίτερα στην πολιτική ζωή και τους παράγοντές της, οι οποίοι τότε- όταν άρχιζε η «οικονομική ανάπτυξη»δεν είχαν ούτε γνώση ούτε τη φαντασία να προβλέπουν. Αγνοούσαν, όπως ακόμη και σήμερα, ότι η οικονομική ανάπτυξη οδηγεί ενίοτε σε περαιτέρω εξαθλίωση και εκχυδαϊσμό.

Τώρα δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, γιατί πρωταρχικός όρος για φυγή, ανανέωση και πρόοδο είναι μια αναδιαπαιδαγώγηση της συλλογικής μας συνείδησης. Αυτή τη στιγμή λείπουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Δηλαδή το κυρίαρχο ήθος. Το κοινωνικό- οικονομικό και πολιτικόθεσμικό περιβάλλον. Πρότυπα και μέτρα συμπεριφοράς συνυφασμένης με σχήματα κοινωνικής συνεργασίας, καθώς αυτά απορρέουν από ανοχή, εμπιστοσύνη, συμμετοχή του πολίτη, του παραγωγού, του καταναλωτή. Αυτές οι αδυναμίες και καθυστερήσεις δεν διορθώνονται από τη μία ημέρα στην άλλη. Χάθηκε πολύς χρόνος και χάσαμε ευκαιρίες πολλές, μέσα και έξω από τον τόπο μας. Τώρα μάλιστα, αυτές οι απώλειες μπορεί να αποβούν για εμάς μοιραίες, καθώς αναδύεται το φάσμα γενικευμένης οικονομικής κάμψης και γενικότερης σύγχυσης και παρακμής σε Αμερική και Ευρώπη. Φανταστείτε τη θέση μας, αν τελικά συμβεί και αυτό.

Και τώρα πώς θα βγούμε από την περιπέτεια και τους κινδύνους που μας περιβάλλουν; Εξαρτάται. Θα σοβαρευτούν τα δύο ένοχα και υπεύθυνα πολιτικά κόμματα; Μπορούν; Είναι σε θέση να ασχοληθούν με την Πολιτική; Με το ήθος και την ευθύνη της Πολιτικής; Είναι σε θέση να δεχθούν μαζί με τα συνδικάτα, τους άλλους κοινωνικούς εταίρους, ιδιαίτερα εκείνους των επιχειρήσεων, ότι τώρα δεν προέχει η άμεση ικανοποίηση ανέφικτων στόχων αλλά η μεσομακροπρόθεσμη καλλιέργεια συνθηκών για οικονομική και κοινωνική πρόοδο;

Η έξοδος από την απογοήτευση και την απελπισία σήμερα είναι κλειστή. Πολλοί ελεύθεροι πολίτες όμως, ελευθερόφρονες σε κάθε πολιτική όχθη, πολλοί νέοι, όλο και περισσότεροι, άνεργοι των πανεπιστημίων, άλλοι του περιθωρίου, πολλοί των μεσαίων πόλεων, κάποιοι νέοι στοχαστές, άλλοι εδώ και αλλού, ανθίστανται έτοιμοι να αποτινάξουν την ανία και το πνεύμα εγκατάλειψης, να πουν την αλήθεια τους και να προτάξουν ένα άλλο υπόδειγμα ζωής και συλλογικού βίου.