Τη φετινή παραγωγή του- το γραμμένο το 1970 έργο του Χιλιανού συγγραφέα Έγκον Βολφ «Χάρτινα Λουλούδια», σε σκηνοθεσία Γιώργου Αντωνάκη με πρωταγωνιστές τη Λίνα Μπαμπατσιά και τον Δημήτρη Αγορά- θα παρουσιάσει στην Αθήνα, για πέντε βράδια, το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης.
Το έργο, το οποίο έχει κερδίσει το πιο αξιόλογο θεατρικό βραβείο της Λατινικής Αμερικής «Κάζα ντε Λας Αμέρικας», ζωγραφίζει με λεπτές πινελιές την καταστροφή μιας, αδιάφορης προς τους ήδη ρημαγμένους, αστικής τάξης και την απελπιστική φτώχεια της Χιλής.
Δύο είναι τα πρόσωπά του: ένας αδύνατος αλητάκος, ο Μπακαλιάρος, και μία υπέρκομψη σαραντάρα που ζει μόνη, η Εύα. Η δράση- δράση που θα οδηγήσει στην καταστροφή- ξετυλίγεται στο άνετο διαμέρισμα της Εύας όπου ο Μπακαλιάρος την έχει βοηθήσει να μεταφέρει τα ψώνια της.
Ο 82χρονος σήμερα και τιμημένος με αρκετά κρατικά θεατρικά βραβεία Βολφ, ένας συγγραφέας ενταγμένος στο ρεύμα του κοινωνικού νεορεαλισμού του οποίου τα έργα έχουν μεταφραστεί και παιχτεί σε πολλές χώρες, μέσα από τα «Χάρτινα Λουλούδια», όπως σημειώνεται, «υπογραμμίζει και προβάλλει τον παράλογο και αδικαίωτο κόσμο που μας περιβάλλει και την προσπάθεια των ανθρώπων να βρουν κάποια λογική για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τους φόβους, την απογοήτευση και τη συμφορά που προέρχεται από χίμαιρες μιας ανυπόφορης
ΙΝFΟ
Στο θέατρο «Χοροροές» Ιάκχου 14, Γκάζι, τηλ. 210-3479.426)
από αύριο έως και την Τετάρτη στις 21.00.
Εισιτήρια 20, (φοιτητικό, μαθητικό) 15 ευρώ.
πραγματικότητας».
«Τα “Χάρτινα Λουλούδια” παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1976 από τον αείμνηστο δάσκαλό μου Δημήτρη Κωνσταντινίδη, όταν εγώ έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα στο θέατρο», λέει ο σκηνοθέτης Γιώργος Αντωνάκης. «Έχουν περάσει από τότε περισσότερα από τριάντα χρόνια και στ΄ αυτιά μου ακόμα ηχούν τα λόγια του Μπακαλιάρου για την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με μια γλώσσα καινούργια. Είναι άραγε η θεατρικότητα του κειμένου που κρατάει ζωντανή την ανάμνηση; Είναι η έμπνευση και η διορατικότητα του συγγραφέα; Ή μήπως η καθημερινότητά μας που είναι γεμάτη από φοβίες, ανασφάλειες, έλλειψη κατανόησης, μοναξιά και πλήρη παραλογισμό;
Το σίγουρο είναι πως η αναζήτηση μιας ελπιδοφόρας πιθανότητας για μια νέα αρχή υποβόσκει στη σκέψη μας έτσι όπως με μαεστρία την περιγράφει στο φινάλε του έργου ο Έγκον Βολφ. Κι αυτό έχει για εμένα θεμελιώδη σημασία. Δεν μπορούμε να “ξαναγεννηθούμε”, αν δεν καταστρέψουμε πρώτα τον συμβατικό χώρο που μας καθορίζει και δεν αποδομήσουμε τη συνείδηση που μας κρατά γαντζωμένους σ΄ έναν αντιφατικό και ενοχικό κόσμο».
Το έργο παρουσιάζεται σε μετάφραση Στέλλας Κρανάη, με σκηνικά και κοστούμια Σπύρου Κωτσόπουλου και μουσική Γιάννη Κιαγιαδάκη.
