«Η ζωγραφική είναι μια παρτίδα πόκας», λέει ο Αχιλλέας Χρηστίδης που κατέχει το μυστικό του καλού παίχτη: τόλμη και γερά νεύρα που κάνουν το κολασμένο πάθος, λυτρωτικό έργο
Πέρασαν 28 χρόνια από τότε που ο Αχιλλέας Χρηστίδης- ανήσυχος νεαρός από το Πασαλιμάνι- απέτυχε στις εξετάσεις της Σχολής Καλών Τεχνών, γιατί δεν μπορούσε να σχεδιάσει καλά μια προτομή. Ήξερε να ζωγραφίζει μόνο με χρώματα και την ίδια χρονιά πέτυχε να κάνει μια ατομική έκθεση ζωγραφικής στο δημαρχείο του Πειραιά. Οι μικροί πίνακες που εξέθεσε με τους ατίθασους συνδυασμούς των πηχτών χρωμάτων έγιναν ανάρπαστοι και άνοιξαν τις πόρτες των γκαλερί.

Χρειάστηκε να εγκαταλείψει το όνειρό του να γίνει μουσικός, έπειτα από αρκετά χρόνια σπουδών στο Ωδείο. Έπαιζε κλαρινέτο, όμως τον απωθούσε η ιδέα ότι θα κατέληγε να παίζει σε κάποιο μπουζουκτσίδικο. Κράτησε τη μουσική για τον εαυτό του και ρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά: στη ζωγραφική. Τα πρώτα χρόνια για να ζήσει έκανε δύο και τρεις δουλειές.

Σήμερα, ύστερα από 28 χρόνια δουλειάς κι άλλες τόσες εκθέσεις, ο «αυτοδίδακτος» ζωγράφος έχει καθιερωθεί και οι συνθέσεις του, που εκφράζουν με αμεσότητα την αγωνία του κόσμου έφτασαν στα μουσεία.

Ο ίδιος φρόντισε να κρατάει αποστάσεις από αυτό το αλισβερίσι. Άλλωστε πού να βρεθεί χρόνος; Ο Χρηστίδης διαλέγει ένα θέμα και το ζωγραφίζει μέχρι να το εξαντλήσει. Όπως λέει, πριν από 3- 4 χρόνια, αποφάσισε να κλείσει τους λογαριασμούς του με το σχέδιο, το κάρβουνο και την τέμπερα. Έκανε 431 προσωπογραφίες, χρησιμοποιώντας ως μοντέλα φίλους και τύπους του δρόμου, που στα πρόσωπά τους έβλεπε «σημάδια μιας ιστορίας». Προχώρησε όσο να μη μπορείς να ξεχωρίσεις αν το πρόσωπο είναι φτιαγμένο από γραμμές ή πινελιές.

«Αυτήν τη στιγμή αισθάνομαι σαν να βρίσκω το πρόσωπό μου. Αισθάνομαι λιγότερο ευάλωτος στη γνώμη των άλλων», λέει ο Αχιλλέ

ΙΝFΟ

Έκθεση Αχιλλέα Χρηστίδη στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή (Γρηγ.

Αυξεντίου και Κασσαβέτη 18, Κηφισιά, τηλ.

210-8019.975), από 19 Νοεμβρίου έως 19 Ιανουαρίου.

ας Χρηστίδης, στις παραμονές μιας έκθεσης με 40 έργα, που έχει γι΄ αυτόν χαρακτήρα αναδρομικό της δουλειάς των τελευταίων 4- 6 χρόνων. Τι κερδίσατε και τι χάσατε στη ζωγραφική ως αυτοδίδακτος;

Παλαιότερα η φοίτηση στη σχολή σήμαινε σχέδιο, μια στέρεη παιδεία, τη δυνατότητα να βρεθείς κοντά στα άλλα εργαστήρια. Οι παλαιότεροι δάσκαλοι μπορούσαν να διδάξουν ήθος και αρετή στην τέχνη. Όποιος δεν είχε πάει στη Σχολή Καλών Τεχνών τα έχανε όλα αυτά. Κι αυτό γιατί αν είσαι χαρακτήρας ατίθασος και δεν σ΄ επηρεάσουν οι καθηγητές, βγαίνεις κερδισμένος από την επαφή με τις άλλες τέχνες. Διαφορετικά είναι τα πράγματα αν δεν είσαι ατίθασος. Τότε, κινδυνεύεις να γίνεις ουραγός, μιμητής.

Πώς αναπληρώθηκε αυτό το κενό;

Με πολλή δουλειά. Έχει σημασία να δουλεύεις μόνος σου. Να μπεις στη φυσαλίδα, σ΄ αυτό τον κώδωνα όπου όλα περιστρέφονται γύρω από την τέχνη. Πρέπει να είσαι θαρραλέος και να εκτίθεσαι συχνά. Να μην παγιδεύεσαι σ΄ αυτό που κάνεις. Να έχεις αυτό το θάρρος. Να μην επαναλαμβάνεσαι. Μπήκα στην αρένα. «Έπαιξα» με τον Χόπερ, με τον Ντέιβιντ Χόκνεϊ, τον Ρίχτερ. Άλλωστε, ας μη γελιόμαστε. Όλοι οι ζωγράφοι είναι λίγο κλέφτες όταν κοιτάζουν στο έργο του άλλου.

Πώς μπορεί να προχωρήσει ένα πηγαίο ταλέντο χωρίς να εξαντλήσει τα όριά του;

Στη ζωγραφική, με εμμονή και μικρά βήματα. Η περιπέτεια είναι ωραία, αλλά η ουσία ενός έργου βρίσκεται στις λεπτομέρειες για να έχει διάρκεια. Προτιμώ να αφήνω τα άλματα να γίνονται στη ζωή. Η ζωγραφική, ωστόσο, είναι και μια κατάρα. Όταν μπεις στη φυσαλίδα πρέπει να φυλακίσεις τη ζωή απ΄ έξω.

Και τότε τι σας κρατάει; Πώς συνεχίζετε;

Με κρατάει το ότι ο κόσμος όπως είναι δεν μου είναι αρκετός. Δεν μου φτάνει για να ζήσω. Θέλω να τον εμπλουτίσω. Αυτός είναι ο πόθος, η φρενίτις της ζωγραφικής. Πιάνω ένα πανί και χρώματα και φτιάχνω έναν κόσμο καινούργιο.

Τελευταία Νέα