Ποιον άνθρωπο θα θελήσουν να κλωνοποιήσουν οι θαυματοποιοί, μόλις μπορέσουν; Κάποιον μεγιστάνα που ονειρεύεται να μεγαλώσει ένα ολόιδιο με τον εαυτό του παιδί ή κάποια μεγαλοφυΐα του παρελθόντος, από αυτές που όλοι θα θέλαμε να γνωρίσουμε από κοντά; Ας πούμε τον Μότσαρτ, τον πιο αγαπητό από τους μουσικούς όλου του κόσμου, για να γράψει νέες, σύγχρονες συμφωνίες και όπερες και να ανανεώσει τη μουσική. Με λίγο DΝΑ από τα οστά του, δεν θα μπορούσε να εμπλουτιστεί ένα κύτταρο ανθρώπου; Κι άραγε πώς θα είναι ένα αντίγραφο του Μότσαρτ τη σήμερον ημέρα;

Φαντάζεστε να μην έχει κανένα ταλέντο στη μουσική, να αποδειχθεί ότι διαθέτει μόνο τον ασταθή χαρακτήρα του μεγάλου συνθέτη, αλλά βαριέται να συνθέτει; Να του αρέσει να παίζει, να κυνηγά όμως άλλες απολαύσεις και άλλη αναγνώριση, ας πούμε μέσω των αγώνων ταχύτητας αυτοκινήτων. Τι απογοήτευση θα ήταν κάτι τέτοιο. Θα έψαχναν όλοι τότε να βρουν τι ήταν αυτό που έκανε τον Μότσαρτ θεό της μουσικής, ο πατέρας του που τον καταπίεζε από μικρό με το πιάνο, η αδερφούλα του, λίγα χρόνια μεγαλύτερη, που περιόδευε μαζί του ως παιδί θαύμα κι αυτή, μήπως οι προσόψεις της Βιέννης ή ο αέρας των ταξιδιών ή ο ρυθμός της άμαξας που τον ταξίδευε; Και πώς θα μπορούσαν να αναπαραχθούν όλ΄ αυτά;

Θα τον τρέλαιναν τον καημένο τον κλώνο του Μότσαρτ, περιμένοντας τόσα από αυτόν που δεν θα μπορούσε να κάνει. Θα ήταν δράμα η κατάσταση, αν και θα μπορούσαν να γραφτούν μερικά αστεία σενάρια. Ευτυχώς τελικά που δεν ξέρει κανένας πού έχει ταφεί ο Μότσαρτ. Και η Κάλλας σκέφτηκε να ζητήσει να σκορπιστεί στο Αιγαίο η τέφρα της.