Πολύ μεγαλεπήβολα σχέδια έχει πάλι η Νομαρχία Αθηνών για το Πεδίον του Άρεως, κι έχουμε γίνει πια σαν τον Καρυωτάκη, «ρίξε το όπλο και πέσε πρηνής μόλις ακούσεις ανθρώπους». Μόλις ακούσεις ανάπλαση δηλαδή. Τι φύλακες μας ανακοινώνουν ότι θα προσλάβουν, τι διαμορφώσεις φιλικές προς το περιβάλλον, πράματα και θάματα.

Ελπίζω να μη χρειαστεί πάλι να τρέχουμε να φυλάμε τις πύλες (όχι Θερμοπύλες) από τα κάγκελα, γεράσαμε πια με την υπόθεση αυτή. Να γίνει λέει το πάρκο κατάλληλο για περπάτημα από τους Αθηναίους! Αμ, αυτό δεν μπορεί να το κάνει το πάρκο. Για να βγάλεις τους Αθηναίους να περπατήσουν άλλα χρειάζονται. Εκτός αν στείλεις το προσωπικό στην πόρτα τους, να τους κουβαλήσει έναν έναν σηκωτούς. Όσοι θέλουν μπορούν και τώρα να περπατήσουν στο Πεδίον του Άρεως, εκτός κι αν τους ανακατεύουν το στομάχι οι χημικές τουαλέτες που εγκατέστησε η Νομαρχία τα τελευταία χρόνια για να κάνει οικονομία στις καθαρίστριες των κανονικών υγειονομικών εγκαταστάσεων. Διότι υπάρχουν τουαλέτες στο Πεδίον του Άρεως, εξαιρετικά πέτρινα κτίρια με πολύ αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον μάλιστα. Αλλά θεωρήθηκε υπερβολή να συντηρηθούν και να λειτουργούν. Για να δούμε λοιπόν, όλα αυτά τα φιλόδοξα περιλαμβάνουν την ταπεινή αυτή σωματική ανάγκη και την αναβάθμισή της, ή μάλλον την απλή της αναπαλαίωση; Διότι αυτό το προνόμιο είχαν οι παλιοί Αθηναίοι, που έβγαιναν για περπάτημα χωρίς να τους απειλούν καθημερινά οι υγιεινιστές της μεντιοκρατίας, μπορούσαν να πηγαίνουν σε τουαλέτες ανθρωπινές που δεν τους έφερναν στα όρια της υπόστασής τους ως πολίτες και ανθρώπους. Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά υπάρχει η συνήθεια να εξωραΐζουμε τις βιτρίνες και να ξεχνάμε σε αυτόν τον τόπο τα βασικά…