Αναζήτηση
Μέσα από τις πτυχές της πραγματικότητας ο Βογιατζής, για άλλη μια φορά, ψάχνει το φανταστικό.
Αντίφαση; «Δεν υπάρχει τίποτα φανταστικό που να μην πατάει σε κάτι πραγματικό», λέει. «Ακόμα και τα επιστημονικής φαντασίας μυθιστορήματα είναι καλύτερα αν έχουν στοιχεία πραγματικότητας. Η πραγματικότητα έχει χίλιες μορφές.
Δεν μιλάμε για μια συμβατική πραγματικότητα, αλλά για κείνη που κρύβει τον εαυτό της κάτω από χιλιάδες πράγματα- σαν το κρεμμύδι – και που βέβαια είναι άπιαστη.
Ξανακοιτώντας τα κείμενα του Ντοστογιέφσκι νιώθω να ακολουθούν τη στιγμή στην οποία βρίσκομαι.
Αλλιώς τα διάβαζα όταν ήμουν 15, αλλιώς 25, αλλιώς 40. Όσο περνάνε τα χρόνια, μου φαίνεται πιο πολύπλοκος. Πολλαπλασιάζονται οι κύκλοι της σκέψης και των συναισθημάτων που αποδίδει. Αυτή τη στιγμή συμβαδίζει πάρα πολύ με αυτό που είμαι τώρα. Στην «Ήμερη» το κεντρικό πρόσωπο είναι άντρας. Ένας ενεχυροδανειστής που θρηνεί σε πρώτο πρόσωπο την δεκαεξάχρονη γυναίκα του, που αυτοκτόνησε. Τον παρακολουθούμε την βραδιά που περιμένει να την πάρουν για να ταφεί. Είναι η πυρετική εξομολόγηση ενός ανθρώπου, ο οποίος ψάχνει την αιτία της μοναξιάς του.
«Ο Ντοστογιέφσκι έγραψε τη νουβέλα παίρνοντας το έναυσμα από μια είδηση στα ψιλά των εφημερίδων. Ότι μια κοπελίτσα έπεσε από το μπαλκόνι κρατώντας μια εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό. Τον απασχόλησε πάρα πολύ. Τη συνέδεσε με άλλες αυτοκτονίες. Κρατούσε σημειώσεις στο Ημερολόγιο. Στην αρχή ήθελε αυτή η ιστορία να αποτελεί κεφάλαιο ενός μεγάλου μυθιστορήματος που δεν πρόλαβε να γράψει, τον «Ονειροπόλο» και θα είχε όλα τα στοιχεία του ανθρώπου του Υπογείου. Ο ήρωας εδώ είναι το πρώτο ξαδελφάκι του, ο πιο κοντινός στον άνθρωπο του Υπογείου, που προσπαθεί να συλλάβει τι έχει συμβεί και γιατί; Παράλληλα, έδωσα μεγάλη σημασία και στον «Σωσία» το δεύτερο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, όπου ο ήρωας προσποιείται ότι βλέπει τον εαυτό του. Αυτό με βοήθησε να καταλάβω τις παγίδες του εγωισμού. Ο ήρωας ξετυλίγει την ιστορία, μιλώντας για τον εαυτό του και παραπαίοντας ανάμεσα στο εγώ και αυτός. Πέφτει σε αντιφάσεις, ώσπου να φανερωθεί η αλήθεια. Στο τέλος μένει μια σκληρή, τελεσίδικη μοναξιά του ανθρώπου που τα ήθελε όλα και δεν έχει τίποτα.
