Με σφρίγος εφηβικό


«Ρilobolus» και ξερό ψωμί! Εξαιρετικές εντυπώσεις άφησε το αμερικανικό συγκρότημα χορού που εμφανίζεται- απόψε η τελευταία παράσταση- στο «Βadminton»: ένα ολιγομελές σχήμα, μια κολεκτίβα που, αν και με τριάντα έξι χρόνια στην πλάτη της, διατηρεί ένα νεανικότατο- εφηβικό-, αξιοθαύμαστο σφρίγος. Πέντε χορογραφίες μάς έδειξανγεμάτο το τεράστιο θέατρο στην πρεμιέρα-, φτιαγμένες ανάμεσα στο 1973 και στο 2005 αλλά ανθεκτικότατες στον χρόνο όλες, σε ένα πρόγραμμα ευφυώς συντεθειμένο, με σοφές κορυφώσεις. Μπορεί το «Αquatica» που άνοιξε τη βραδιά να ήταν το πιο αδύναμο, αλλά η συνέχεια μάς αποζημίωσε: ένα υπέροχο σόλο – το «Ρseudopodia»-, το απολαυστικό «Untitled», με τις δυο γυναίκες βγαλμένες από το παρελθόν, που ψηλώνουν, ψηλώνουν, ψηλώνουν και «γεννούν» δυο άντρες ολόγυμνους οι οποίοι ξεφυτρώνουν κάτω απ΄ τις φούστες τους- αιφνιδιασμοί, χιούμορ και μια αδιόρατη μελαγχολία στο τέλος-, το «Gnomen», ένα εκπληκτικό ανδρικό κουαρτέτο, και στο τέλος το εκρηκτικό «Μegawatt»- όνομα και πράγμα- μας ξεσήκωσαν. Και οι εξαιρετικοί, θαυμαστών σωματικών δυνατοτήτων- αχ, αυτός ο σύγχρονος αμερικανικός χορός!- χορευτές κέρδισαν το θερμό χειροκρότημα που τους άξιζε.

Σκουπίδια της ζωής μας


Η Έλενα Ακύλα ξάφνιασε τόσο με το θέμα όσο και με το στήσιμο της έκθεσης «π.αρ(τ)» στο Γκάζι: στο κέντρο της αίθουσας δεσπόζει ένα τεράστιο κουτί. Μέσα είχε τοποθετήσει άχρηστα αντικείμενα, τα οποία κάποτε ήταν χρήσιμα και ίσως αναγκαία. «Αυτό το κουτί είναι η ζωή μας», σχολίασε κάποιος θεατής, «και μέσα είναι ό,τι άχρηστο και περιττό καταναλώνουμε. Είναι τα σκουπίδια της ζωής μας». Αυτοσαρκαστικό χαρακτηρίζει το έργο η Έλενα Ακύλα. «Τα τελάρα, από έργα τέχνης, μετατρέπονται σε δομικό υλικό.

Εμφανίζεται εναλλαγή των ρόλων μεταξύ τέχνης και σκουπιδιών». Σε κάποια άκρη είχε τοποθετηθεί μια παλιά βιτρίνα… διακοσμημένη με σπασμένα ποτήρια. Η ίδια μας εξηγεί: «Ήθελα να δείξω το “είναι και το φαίνεσθαι”. Κάποτε υπήρξε μια “καθωσπρέπει βιτρίνα” που έπαιζε κάποιον ρόλο και μετά ξεχάστηκε. Το περιεχόμενο δείχνει την παρακμή, τη σαπίλα». Η έκθεση στο Γκάζι λειτουργεί καθημερινά στον χώρο «Π» (Ευπατριδών 7, στάση Μετρό Κεραμεικού) και θα διαρκέσει μέχρι την Κυριακή.

Το φως τους έλειπε


Μπορεί στην Ολυμπία να «κάηκαν μερικά δέντρα» και να τρέχουν και να μη φθάνουν οι αρμόδιοι για να βγουν ασπροπρόσωποι εν όψει της αφής της Ολυμπιακής Φλόγας. Μπορεί η ψηφιακή έκθεση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο υπόγειο του παλαιού Μουσείου Ολυμπίας να έπρεπε να ήταν έτοιμη για το 2004 και τελικά να ανοίγει πιλοτικά σε λίγες ημέρες. Αλλά το θέμα «μείζονος προτεραιότητος» φαίνεται να οδεύει προς λύση: η βελτίωση του φωτισμού της αρχαιολογικής έκθεσης με θέμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που στεγάζεται στο ισόγειο του παλαιού μουσείου (!) και γι΄ αυτό επί ώρα απασχόλησε το Συμβούλιο Μουσείων το ποια φώτα θα αντικατασταθούν και πώς θα αναδειχθεί η ξύλινη στέγη. Τα λόγια είναι περιττά.

Μea culpa


Όταν έγραφα για τη διπλά έξυπνη και οικονομική συνδρομητική λύση που υιοθετεί φέτος το Εθνικό Θέατρο με τις παραστάσεις του, όπως προ δεκαετίας έκανε το «Αμόρε», είχα ξεχάσει το Δημοτικό Θέατρο Πάτρας. Πράγματι, η τότε καλλιτεχνική διευθύντρια Μάγια Λυμπεροπούλου πρωτοξεκίνησε το σύστημα των συνδρομών. Αν και κοινός τόπος σε όλα τα ευρωπαϊκά θέατρα, ήταν έως τότε άγνωστος θεσμός στον ελληνικό θεατρικό χώρο. Ήταν το 1990, όπου με 2.500 δραχμές ο συνδρομητής μπορούσε να δει και τις εννέα παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας- επανόρθωση οφειλόμενη σε μια γυναίκα, τη Μάγια Λυμπεροπούλου, η οποία υπήρξε πρωτοπόρα στο εκσυγχρονιστικό σύ στημα των δημοτικών θεάτρων.

Τελευταία Νέα