Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν, «τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε για σας. ΄Ετσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας. Κ. Καβάφης ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ σε ένα άλλο ύφος γραφής, αυτό που αποδίδει τη δική μου διάθεση και στάση. Γνωρίζω ότι τα τελευταία χρόνια παραπονούμαι κατ΄ εξακολούθησιν απ΄ αυτή τη στήλη. Είναι ίσως γιατί πολύ πίστευα στη δυνατότητα για πρόοδο. Ξεκίνησα τότε, από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60, με τη βεβαιότητα ότι η Ελλάδα και η οικονομία της έχουν μεγάλα περιθώρια προόδου, αν μόνο στηρίζαμε την προσπάθεια σε γνώση και οργάνωση, με περισσότερη προσοχή στην έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, τότε. Έγιναν έκτοτε πολλά και διάφορα. Τόσα που σήμερα μοιάζουν όλα αγνώριστα. Πολλά μάλιστα ούτε στο όνειρο των περασμένων δεκαετιών δεν θα τα περιμέναμε. Έτσι, η απογοήτευση, η απόγνωση καμιά φορά, ακόμη και θυμός που διαπερνούν τα σχόλιά μου δεν είναι που δεν πάμε καλά, είναι γιατί χάνουμε ευκαιρίες, τέτοιες μάλιστα που δεν ξανάρχονται. Και καταφεύγουμε συχνά σε ανέντιμες ωραιοποιήσεις της πραγματικότητας, ευτελίζοντας τον δημόσιο βίο.

Πάρα ταύτα, αν νηφάλια παρατηρήσουμε το σκηνικό του συλλογικού μας βίου, ξεπερνώντας την ασχήμια και τους παραλογισμούς της καθημερινής ζωής, συχνά στέκομαι μπροστά σε μια άλλη εικόνα. Την ποιότητα, το σθένος, το ήθος, την άλλη σύγχρονη στάση μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας. Ανάμεσά τους νέοι και νέες, με υψηλή επιστημονική συνείδηση και κατάρτιση, με γνώση του κόσμου, σύγχρονοι «Ευρωπαίοι» ικανοί να σταθούν και να προκόψουν, όπως πολλοί ήδη, οπουδήποτε στην Ευρώπη. Καθημερινώς συναντώ νέα παιδιά σύγχρονα έτοιμα να φοιτήσουν στα καλύτερα ξένα πανεπιστήμια και δεν πιστεύω στα μάτια μου πως τόσοι πολλοί, με τόσο πάθος για πρόοδο, για το καλύτερο, για την αυριανή ημέρα. Γνωρίζετε πόσοι δικοί μας νέοι και νέες είναι ήδη στα πανεπιστήμια Πεκίνου ή Σαγκάης; Μια ιστορία, μια όψη άλλη απ΄ αυτή που γνωρίζουμε. Ελπίδα και προσδοκία απέναντι στην απόγνωση. Την απόγνωση που εξέθρεψαν οι πολιτικές της δεκαετίας. Και είναι αυτοί οι νέοι το μέγιστο κεφάλαιο αυτού του τόπου, όπως είναι μέγιστη μωρία των κυβερνήσεων που δεν εκτίμησαν αυτό το κεφάλαιο. Αυτό όμως επίμονα αναπαράγεται απ΄ αυτήν την ίδια κοινωνία. Ο τόπος επιμένει να παράγει αυτό το πανάκριβο υλικό, ενώ το αποσυνθέτει προτού το ελευθερώσει δημιουργικά. Το αποδιώχνει. Συναντώ και συνομιλώ με νεώτερους επιχειρηματίες, με άλλη αντίληψη των πραγμάτων, με ιδέες, σχέδια και ενώ ταλανίζονται από τον δαίμονα της επιχειρηματικότητας, πνίγονται από το περιβάλλον που εξέθρεψε το δημόσιο ήθος της τελευταίας δεκαετίας. Στη γερασμένη χώρα απ΄ άκρη σ΄ άκρη βρίσκονται οι θύλακοι για το μέλλον. Κάποτε κάποιοι θα τους ανακαλύψουν.

Τελευταία Νέα