Αναζήτηση
Είχαμε έναν μόνιμο δεκανέα στον Στρατό, Κρητικό. Το παρατσούκλι του ήταν «ο Έλληνας». Ψηλός, όμορφος, μ΄ ένα μουστακάκι ποντικοουρά, έκανε τράκα ό,τι του ΄πεφτε: τσιγάρα, φράγκα, κονσέρβες, ξυραφάκια, μολύβια. Τον χαιρετούσες και δεν σου έλεγε τ΄ όνομά σου, αλλά ένα «γεια σου Έλληνα». Και βάδιζε αργά αργά τον δρόμο του, στο στρατόπεδο.
Ο «Έλληνας» σε ένα πράγμα, μόνο, πίστευε. Στο πώς θα τη βγάλουμε σήμερα. Αύριο, έχει ο Θεός. Κάτι θα γίνει και θα τη σκαπουλάρουμε. Βόμβες να πέφτουνε, που λέει ο λόγος, φόραγε το κράνος του, ξάπλωνε πίσω από έναν τοίχο και δεν το κουνούσε ρούπι από κει. Ούτε να ρωτήσει τι συνέβη τον ενδιέφερε ούτε να πάρει κάποια πληροφορία για το πού έπρεπε να κρυφτεί. Λούφα, παραλλαγή και δεν βαριέσαι αδελφέ…
Τον «Έλληνα» τον δεκανέα θυμάμαι κάθε φορά που διαβάζω ότι πάμε κατά διαόλου από το «νέφος», χωρίς να παίρνουμε ωστόσο κανένα μέτρο για να το αντιμετωπίσουμε. Ο Τρίτσης έλεγε πως το νέφος είναι «πολιτικό» και εξηγούσε ότι φταίνε οι στενοί δρόμοι και τα πολλά αυτοκίνητα. Ο Κουλουμπής υποστήριζε ότι το νέφος είναι φωτοχημικό και ο Μάνος προχώρησε στην απόσυρση των παλιών αυτοκινήτων, ελπίζοντας σε κάποια αλλαγή.
Αλλαγή όμως δεν επήλθε. Το «νέφος» ζει και βασιλεύει. Και όπως διάβαζα στην «Καθημερινή» (23/1), «πέντε χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Αθήνα από τις υπερβολικά μεγάλες συγκεντρώσεις αιωρούμενων μικροσωματιδίων». Αλλά για εμάς, τους Αθηναίους, δεν τρέχει τίποτα! Όπως δεν έτρεχε για τον δεκανέα του Τάγματός μου.
Αλλά μήπως έτρεχε και για όλους τους άλλους, εμάς τα φαντάρια;
Με την υπόθεση του νέφους άρχισα να ασχολούμαι το 1975. Στις «Επαρχίες της Αθήνας» που είχα γράψει για τα «ΝΕΑ»- έγιναν και ταινία με τη Μελίνα Μερκούρη-, είχα κάνει επιτόπου πειράματα στη Δραπετσώνα, για ν΄ αποδείξω ότι ακόμη κι ένα κομμάτι λάστιχο που θα εξετίθετο για δύο μέρες σ΄ έναν πολυσύχναστο δρόμο, θα καταστρεφόταν από τα καυσαέρια. Την ίδια εποχή η Χαρά Κιοσέ είχε φέρει στην Αθήνα δύο Βρετανούς ειδικούς- ο ένας ήταν πρώην υπουργός Περιβάλλοντοςγια να μελετήσουν το αθηναϊκό πρόβλημα και να μας προτείνουν λύσεις.
Δεν έγινε τίποτε. Η Νέα Δημοκρατία ζητούσε έναν νεκρό για να πεισθεί ότι το νέφος σκοτώνει. Το ΠΑΣΟΚ (δήμαρχος Μπέης) οργάνωνε συλλαλητήρια με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο, για ν΄ αλλάξει η κυβερνητική πολιτική έναντι του «νέφους». Και ύστερα ήρθε στα πράγματα το ΠΑΣΟΚ. Αλλά το νέφος παρέμεινε στη θέση του, έτοιμο να μας πνίξει όλους σαν τα ποντίκια.
Πιστεύω ότι αν είχαμε πάρει το πράγμα στα σοβαρά τότε που είχε αρχίσει να εμφανίζεται το πρόβλημα- το 1975- αυτό το τέρας, το νέφος, θα είχε ηττηθεί. Δεν το πήραμε όμως στα σοβαρά, όπως οφείλαμε. Γιατί είμαστε άνθρωποι σαν τον «Έλληνα». Μας ενδιαφέρει μόνο το σήμερα. Για τη ζωή των παιδιών μας δεν μας καίγεται καρφί!
Και ιδού τα αποτελέσματα: 5.000 νεκροί κάθε χρόνο από τα αιωρούμενα σωματίδια που εκπέμπονται, στα μποτιλιαρίσματα αυτοκινήτων. Και σήμερα γίνονται 8 εκατομμύρια μετακινήσεις κάθε μέρα στην Αθήνα! «Η βιομηχανία, η οικιακή θέρμανση, η οικοδομή και η κυκλοφορία αυτοκινήτων είναι οι βασικοί παράγοντες δημιουργίας των αιωρούμενων σωματιδίων», λέει ο καθηγητής του ΑΠΘ Κώστας Φυτιάνος. Και τι θα γίνει με το λαθρεμπόριο ντίζελ, που φτάνει και το 30%; Σημειώστε ότι το πετρέλαιο κίνησης περιέχει μόλις 10 ppm θείου, το πετρέλαιο θέρμανσης 350 ppm και της ναυτιλίας 10.000 ppm. Κι εμείς οι «πονηροί» βάζουμε στο ντιζελοκίνητο αυτοκίνητό μας πετρέλαιο θέρμανσης ή ναυτιλίας, επειδή είναι πολύ πιο φτηνό. Μάλιστα!
