Η ιστορία…

… που ενέπνευσε στον Ιρακινό σκηνοθέτη Μοχάμεντ Αλ Νταράτζι την πρώτη του ταινία ξεκίνησε σε ένα ψυχιατρείο. Το αν θα προταθεί για Όσκαρ είναι μια άλλη ιστορία.

Τα γυρίσματα…

… της ταινίας έγιναν σε δύσκολες συνθήκες, το 2004. Μέσα σε μπλακάουτ, πυροβολισμούς, βομβαρδισμούς, ο Αλ Νταράτζι κουβαλούσε στους ώμους την κάμερά του μαζί με ένα ΑΚ47 με άσφαιρα, για εκφοβισμό. Δυο φορές μέσα σε μια μέρα αυτός και το συνεργείο του έπεσαν θύματα απαγωγής, τη μια από ανθρώπους του Σαντάμ και την άλλη από ενόπλους που τους παρέδωσαν στα αμερικανικά στρατεύματα. Οι Αμερικανοί τους υποψιάστηκαν πως γύριζαν βίντεο για λογαριασμό της Αλ Κάιντα. Τους φόρεσαν πλαστικές κουκούλες και χειροπέδες και τους ανέκριναν ατέλειωτες ώρες. Τους άφησαν ελεύθερους ύστερα από έξι μέρες και μόνο ύστερα από παρέμβαση της ολλανδικής πρεσβείας στη Βαγδάτη (ο Αλ Νταράτζι έχει και ολλανδική υπηκοότητα). Ο σκηνοθέτης ήταν όμως αποφασισμένος να ολοκληρώσει την «Αλάαμ»- αραβικό γυναικείο όνομα που σημαίνει «Όνειρα». Έστω και χωρίς καμιά υποστήριξη από την ιρακινή κυβέρνηση. «Είναι θλιβερό να βλέπεις πως οι άνθρωποι στο Ιράκ δεν είναι πια παρά αριθμοί: ο αριθμός των νεκρών, ο αριθμός των απαχθέντων, ο αριθμός των βασανισθέντων», λέει ο Αλ Νταράτζι. «Είναι σαν να έχουμε χάσει καθετί ανθρώπινο, το πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι, τι κάνουν, τι υπομένουν. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να διηγηθώ την ανθρώπινη ιστορία του ιρακινού λαού».

Ο Αλ Νταράτζι…

… έφυγε από το Ιράκ δεκαεπτά ετών, όταν κυνηγήθηκε η οικογένειά του από τον Σαντάμ. Πήρε άσυλο στην Ολλανδία και σπούδασε εκεί σινεμά. Επέστρεψε στη Βαγδάτη το 2003, μετά την πτώση του Σαντάμ. Είχε να δει τους δικούς του οκτώ χρόνια. Το σενάριό του άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, όταν έπιασε εθελοντική δουλειά σε ένα ψυχιατρείο. Εκεί άκουσε ασθενείς να του διηγούνται πώς μια μέρα ο θάλαμός τους έγινε συντρίμμια από τις αμερικανικές βόμβες. Το σενάριο είναι βασισμένο σε τρεις ανθρώπους από εκείνο το ψυχιατρείο. Την Αλάαμ (φωτ.), μια γυναίκα που κυριεύεται από παραισθήσεις, όταν η αστυνομία αρπάζει τον αρραβωνιαστικό της τη μέρα του γάμου τους. Τον Αλί, ένα νεοσύλλεκτο που παθαίνει κλονισμό από τους βομβαρδισμούς και το βάζει στα πόδια, για να συλληφθεί και να βασανιστεί αργότερα ως λιποτάκτης. Και τον δόκτορα Μεντί, έναν ιδεαλιστή γιατρό που του καταστρέφουν την καριέρα επειδή ο πατέρας του είχε εκτελεστεί ως κομμουνιστής.

Ο σκηνοθέτης…

… ξέρει πως δεν έχει ελπίδες για Όσκαρ. Όμως, αν το έπαιρνε ποτέ, ξέρει τι θα έλεγε στην τελετή: «Εύχομαι τα αμερικανικά στρατεύματα να φύγουν από το Ιράκ και να γίνει ελεύθερη χώρα. Τότε θα καλέσω ολόκληρο τον αμερικανικό λαό να έρθει να φιλοξενηθεί στο Ιράκ». Με τόσους Αμερικανούς που στέλνει εκεί ο Μπους, ίσως δεν θα αργήσει να εκπληρωθεί η ευχή του.