Επαρχία


Τέτοιες μέρες ήταν όταν με πήρε ο Μάριος Πλωρίτης στο τηλέφωνο και με ρώτησε αν ήταν συνωνυμία το πρόσωπο της νεκρολογίας την οποία έγραψα στα «ΝΕΑ». Είχα γράψει για τον Μάρκο Δ. Φρέρη, τον εξαίσιο πατριώτη μου, που έφυγε μόλις 56 χρόνων.

«Πες μου ότι δεν είναι αυτός. Ότι είναι συνωνυμία». Αυτός ήταν, δυστυχώς. Ελπίζω τώρα να κάνουν παρέα και να συζητούν τα νέα του αιώνα ή τα «νέα» άλλων αιώνων, καθώς και οι δυο τους είχαν την άνεση να μπαινοβγαίνουν στα χρόνια, να «συναναστρέφονται» τους ανθρώπους της εξουσίας, να ελέγχουν τις πράξεις τους, να εξηγούν τις αδυναμίες και τις «ευαισθησίες» καθενός. Τα νέα της γενέθλιας πόλης τα μαζεύει κανείς με το κουταλάκι. Τα ρίχνει στο κόσκινο και πάντα κάτι ωραίο ή δυσάρεστο μένει που δεν ξέφυγε από τις τρυπούλες.

Άνθρωποι και γεγονότα, εξάρσεις και γρουσουζιές, πείσματα και μοναδικές σχέσεις.

Μένουν τα κείμενα.

Ξεχωρίζεις τα καλύτερα και ζητάς τη βοήθειά τους όποτε έχεις ανάγκες.

Κάποτε δεν βοηθούν.

Όταν σου φέρνουν στο πιάτο και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σηκώνεις τα χέρια.

Φαίνεται όμως ότι το πείσμα και η βλακεία όλα τα σκίζει και τα μαχαιρώνει. Μιλώ «αλληγορικά» στέλνοντας ένα μήνυμα σε τρεις, τέσσερις ανθρώπους. Θα το λάβουν. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Τούτη η δημόσια αλληλογραφία ας έχει κάποτε και λίγους παραλήπτες σε έναν μικρό τόπο, σε μια επαρχία.