Αναζήτηση
Εύθραυστη, σχεδόν διάφανη και φωτεινή. Με τα παριζιάνικα φώτα να της δίνουν ακόμα περισσότερη λάμψη, η Τζέιν Μπίρκιν περιοδεύει στη Γαλλία ως Ηλέκτρα. Είναι η Ηλέκτρα της τραγωδίας του Σοφοκλή, στην παράσταση του Φιλίπ Καλβαριό, που φαίνεται πως δίχασε κοινό και κριτικούς.
Η Τζέιν Μπίρκιν εμφανίζεται στη σκηνή εξαϋλωμένη, σαν φάντασμα. Μια διαφορετική Ηλέκτρα· κινείται σαν σπασμένη κούκλα και, περισσότερο από την οργή τής κόρης τής Κλυταιμνήστρας, προβάλλει την παγερή θλίψη μιας εγκαταλελειμμένης γυναίκας. «Όταν ο Καλβαριό μου ζήτησε να παίξω στην “Ηλέκτρα” ένιωσα εντελώς ανίκανη για το εγχείρημα», δήλωσε η ηθοποιός και μούσα του Σερζ Γκενσμπούργκ στο γαλλικό «Ρaris Μatch». «Έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά για να μπορέσω να φτάσω στο επίπεδο των άλλων», είπε, «αλλά όλα στο τέλος εξελίχθηκαν θεϊκά.
Ζήτησα από τον σκηνοθέτη να με καθοδηγήσει στο κάθε τι: σε όλες τις κινήσεις, στο κεφάλι, στα χέρια, στα πόδια, σε όλα».
Παρ΄ ότι οι Γάλλοι θεατές χειροκρότησαν την «Ηλέκτρα» της Μπίρκιν και ουσιαστικά την επιστροφή της έπειτα από χρόνια στη σκηνή, οι κριτικοί δεν της επιφύλαξαν ανάλογη υποδοχή- μάλιστα το κοινό στις παραστάσεις που ακολούθησαν τις κριτικές χειροκρότησε ακόμη πιο επίμονα, δηλώνοντας πως είναι στο πλευρό της, όταν οι «ειδικοί» τη χτυπούν. Η «Liberation» απλώς κριτίκαρε απαλά την «κινηματογραφική» προσέγγιση της παράστασης, ενώ η «Μonde» είδε «μιαν απαράδεκτη, τέλεια καταστροφή»· ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ ήταν «Η Ηλέκτρα, δολοφονημένη» και γινόταν λόγος για ένα ανέβασμα γεμάτο από «κλισέ ομοφυλοφιλικά, κλισέ εθνικά… που στο τέλος δεν αθροίζονταν παρά σε ένα φολκλορικό στοιχείο που χαρακτήριζε την παράσταση». Δεν ήταν όμως λίγοι που είδαν την Μπίρκιν-Ηλέκτρα να πείθει στη δύσκολη αποστολή της. Να μαγνητίζει, να συγκινεί και να κάνει το κοινό να ξεχνάει ακόμη και τη διαφορά ηλικίας ανάμεσα στην ηθοποιό και στον ρόλο- τον Δεκέμβριο η Μπίρκιν συμπλήρωσε τα 60 της χρόνια. Η Μπίρκιν, άλλωστε- που μεγάλωσε στο Λονδίνο την καθοριστική για την ποπ κουλτούρα δεκαετία του ΄60 και έκανε δεύτερη πατρίδα της τη Γαλλία- παραμένει στην καρδιά της ποπ ελίτ, οι πιο αξιόλογοι εκπρόσωποι της οποίας πρόθυμα της προσφέρουν τραγούδια (όπως πρόσφατα ο Νιλ Χάνον των Divine Comedy). Είτε στα γαλλικά είτε στα αγγλικά. Το δικό της στυλ είναι που έχει σημασία.
