Τι συμβαίνει όταν μια κοπέλα που έχει πάθος με τα παπούτσια, το κραγιόν, το κρασί και τα κόμικς, μια κοπέλα, με άλλα λόγια, που χαίρεται τη ζωή της, ανακαλύπτει μια μέρα έναν όγκο στο στήθος της;


Τ ο πρώτο που συμβαίνει είναι ότι τρομοκρατείται. Το δεύτερο, ότι πηγαίνει στον γιατρό. Όχι για τον όγκο, αλλά για μια λοίμωξη του αναπνευστικού. Ο γιατρός ανακαλύπτει τον όγκο, τη μαλώνει που δεν του το είπε αμέσως, και τη στέλνει για χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες. Εκείνη ξεκινά τη θεραπεία, και παράλληλα ετοιμάζει ένα βιβλίο με κόμικς για την αρρώστια της. Ένα βιβλίο με εξαντλητικές λεπτομέρειες, που περιγράφει ακόμη και τον κύκλο της χημειοθεραπείας (τις βελόνες, τον ιδρώτα, τον φόβο), ακόμη και την απέραντη κόπωση («Φανταστείτε να σας πλακώνει ένα φορτίο υγρού τσιμέντου»), για να καταλήξει στον θρίαμβο της ανάρρωσης. Ο τίτλος του, «Cancer Vixen» (εκδ. Fourth Εstate). Η Μαρίζα Ακοτσέλα είναι γνωστή από τα σκίτσα της στον Νιου Γιόρκερ. Οι ήρωές της θυμίζουν λίγο Sex and the City: λεπτοί, ελκυστικοί, ρηχοί, αλλά και ζηλευτοί. Σε ένα σκίτσο, που αναπαράγεται σ΄ αυτό το βιβλίο, δύο τύποι συζητούν σε ένα πάρτυ. Ο ένας λέει: «Σταμάτα να χαμογελάς. Βρίσκεσαι στο κέντρο της πόλης». Με άλλα λόγια, η γυναίκα αυτή κινείται σε έναν κόσμο που λάμπει: αστραφτερά παπούτσια, λευκά δόντια, σινιέ κοσμήματα. Και ξαφνικά, εισβάλλει στον κόσμο αυτόν ο καρκίνος. Ή μάλλον, όχι ακριβώς ξαφνικά. Όταν έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, έτρεξε στον τόπο της καταστροφής για να μιλήσει με τους ανθρώπους και να τραβήξει φωτογραφίες. Το αποτέλεσμα ήταν μερικά καταπληκτικά σκίτσα, και μπόλικη τοξική σκόνη στα πνευμόνια της. Εκείνη την εποχή ετοίμαζε μια σειρά κόμικς για τη χλιδή, και για τον σκοπό αυτό γευμάτισε μια μέρα σε ένα πολυτελές εστιατόριο. Λίγο καιρό αργότερα, αρραβωνιάστηκε τον ιδιοκτήτη. Τρεις εβδομάδες πριν από τον γάμο, πήγε στον γιατρό για μια λοίμωξη του αναπνευστικού.

Όταν ακούει τη διάγνωση, η 43χρονη Ακοτσέλα αισθάνεται ότι μια γιγαντιαία ηλεκτρική σκούπα τη ρουφά στο διάστημα- έτσι ακριβώς απεικονίζει τη σκηνή και στο βιβλίο της. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, εύχεται να μπορούσε να επιστρέψει στις μέρες που ανησυχούσε για την ηλίθια αυτοπεποίθησή της, για το βάρος της, το δέρμα της, τα μαλλιά της. Και μια τρομερή σκέψη τής έρχεται στο μυαλό: «Άραγε, θα ξέρει κανείς ότι κάποτε είχα μαλλιά;». Αλλά αντιστέκεται σε τέτοιες σκέψεις. Κάθε φορά που πηγαίνει για χημειοθεραπεία φορά διαφορετικά παπούτσια, κι όλα βέβαια είναι σινιέ. Παρακολουθείς το δράμα της, και θέλεις να την αγκαλιάσεις, να της συμπαρασταθείς και να την ευχαριστήσεις.

Τελευταία Νέα