Τα χρόνια που το Θεσσαλικό Θέατρο ξεκινούσε ως μπουλούκι στα χωριά της Θεσσαλίας κατέγραψε σε βιβλίο (Εκδ. Κέδρος) η Άννα Βαγενά
«Πρώτη φορά έφτανε θέατρο στο χωριό. Τα σκηνικά και τα ρούχα τα μεταφέραμε στα χέρια. Και αυτό βέβαια δεν είναι τόσο απλό όταν είσαι κουρασμένος και δουλεύεις κάτω από τον θεσσαλιώτικο ήλιο, που δεν αστειεύεται καθόλου». Η Άννα Βαγενά έζησε τα πρώτα της βήματα ως ηθοποιός μέσα στα μπουλούκια. Χρόνια δύσκολα. Τότε που έστηναν κάθε μέρα τα σκηνικά σε πλακόστρωτες πλατείες, προαύλια εκκλησιών και σχολείων σε ορεινά χωριά για να δώσουν την παράστασή τους. Πόσες φορές μέχρι σήμερα δεν έχει νοσταλγήσει αυτά τα πρωτόγονα καμαρίνια του «Θεσσαλικού», «κάτω από πλατάνια με πεντακάθαρους ουρανούς γεμάτους άστρα με μοναδική θέα»…

Αυτό το βιβλίο η Άννα Βαγενά το κουβαλούσε μέσα της 23 χρόνια. Από το 1983 που το Θεσσαλικό Θέατρο έγινε ΔΗΠΕΘΕ και εκείνη έφυγε από τη Λάρισα για την Αθήνα, ώς το καλοκαίρι του 2006, που απομονώθηκε στο σπίτι της, στο Μεταξοχώρι Αγιάς Λάρισας.

Μέσα σε 18 ημέρες κατέγραψε τις αναμνήσεις της από τις απαρχές του Θεσσαλικού Θεάτρου η Άννα Βαγενά

Οδηγός της σ΄ αυτό το ταξίδι των αναμνήσεων ήταν «το προσωπικό μου αρχείο, υλικό που φύλαξα όλα αυτά τα χρόνια. Φωτογραφίες, ημερολόγια, πρόχειρες σημειώσεις, επίσημα έγγραφα, εισιτήρια, αφίσες, φέιγ βολάν, χαρτάκια μικρά και μεγάλα, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς», όπως λέει η ίδια.

Όπως το ημερολόγιο δουλειάς που κρατούσε ο Λουκάς ο ταμίας του θεάτρου από την παράσταση που είχαν δώσει στο χωριό Μελίβοια στις 28 Ιουλίου του 1976: «Αν έκανε κανείς μια βόλτα σ΄ αυτό το ωραίο και γραφικό χωριό, θα έλεγε ότι αξίζει πολλά. Αν όμως τον ρωτούσαν αν ήθελε να διοργανώσει μια παράσταση θεατρικού έργου, θα απαντούσε σίγουρα όχι. Θα σκεπτόταν τα έξοδα. Εν τούτοις όμως το Θεσσαλικό Θέατρο δεν δίστασε σε τίποτα. Η παράσταση είχε επιτυχία. Το κοινό της Μελιβοίας έτρεξε να χειροκροτήσει και οι κάτοικοι έφεραν και τα καθίσματα από τα σπίτια τους…».

Ποιος όμως ήταν ο λόγος που οδήγησε την Άννα Βαγενά να αποτυπώσει την εμπειρία μιας ζωής με το Θεσσαλικό Θέατρο στο χαρτί; «Ήταν η ευθύνη απέναντι σε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του θεάτρου μας που πολλοί νέοι αγνοούν, υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους που δούλεψαν σκληρά, αγάπη και ευγνωμοσύνη για τους θεατές στις πόλεις και τα χωριά, μα πάνω απ΄ όλα νομίζω ότι ήταν η ανάγκη να μιλήσω για ένα κομμάτι της ζωής μου, το πιο όμορφο ίσως, και για αγαπημένα πρόσωπα που δεν ζουν πια». Το βιβλίο της Άννας Βαγενά «Το Θεσσαλικό μου Θέατρο»- για τη δημιουργία και τα πρώτα χρόνια ζωής του Θεσσαλικού Θεάτρου, από το 1975 που ξεκίνησε έως το 1983 που μετατράπηκε σε Δημοτικό Περιφερειακό- έχει εξομολογητικό χαρακτήρα, είναι πολύ προσωπικό και αφηγηματικό. «Το «μου» δεν είναι κτητικό, είναι έκφραση βαθιάς αγάπης και τρυφερότητας».

«Εισπράξεις 41 .062 δραχμών»


Η Άννα Βαγενά θυμάται με τρυφερότητα τις παραστάσεις που είχε δώσει με το Θεσσαλικό Θέατρο στις 29 και 30 Ιουλίου του 1976 στον Βόλο. Στο ημερολόγιό της έγραφε: «Πραγματοποιήσαμε τρεις παραστάσεις στον κινηματογράφο «Αχίλλειον». Αι συνολικαί εισπράξεις ανήλθον εις δραχμάς 41 .062 και το δικαίωμα του κινηματογράφου ήτο 10.000 δρχ.». Όπως θυμάται και τη διαφημιστική καμπάνια που είχε προηγηθεί. «Φορέσαμε τα ρούχα της παράστασης, νοικιάσαμε δύο αμαξάκια με άλογα και γυρίσαμε όλη την πόλη διαφημίζοντας το έργο. Πετάγαμε και φέιγ βολάν. Ζωντανή διαφήμιση».

Τελευταία Νέα