δίκτυο

Η τελευταία εκδρομή

Η φύση καμιά φορά μπορεί να σε γαληνέψει. Όπως χθες, όπου συγγενείς και φίλοι του Βασίλη Φωτόπουλου τον συνοδεύσαμε στο αποχαιρετιστήριο «ταξίδι» του. Ήταν σαν μια πένθιμη εκδρομή, στο εκκλησάκι του Κοιμητηρίου της Παιανίας. Κατάμεστος ο ναός και ο κόσμος έξω, στο προαύλιο. Ήταν εκεί οι συνάδελφοί του, από την Ιωάννα Παπαντωνίου, τον Γιώργο Ζιάκα, τον Δαμιανό Ζαρίφη, τον Αντώνη Κυριακούλη ώς τους νεώτερους Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, Εύα Νάθενα, αγαπημένοι του φίλοι, από τον Νίκο Κούρκουλο, τον Άγγελο Δεληβορριά, την Ξένια Καλογεροπούλου, τον Σταμάτη Φασουλή, τον Παντελή Βούλγαρη, τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, τον Τάκη Διαμαντόπουλο, πλήθος ηθοποιοί, κι από τους εξωκαλλιτεχνικούς μεγάλο το φάσμα, από τον πρώην υπουργό Βαγγέλη Βενιζέλο ώς τον κύριο Λεωνίδα και την οικογένειά του από το Λυγουριό και τον κ. Βασίλη από την Επίδαυρο. Και βέβαια ήταν εκεί, σε μια γωνιά «απόμακρος», ο αγαπημένος αδελφός του Διονύσης. Η εξόδιος ακολουθία, που έψαλαν δέκα κληρικοί, ήταν ένας ήχος χαμηλός, σχεδόν παρηγορητικός . Η χειμωνιάτικη λιακάδα συντονιζόταν με το πένθος, έτσι που το κατευόδιο σ΄ αυτό τον όμορφο άνθρωπο γινόταν πιο ανθρώπινο. Ο επικήδειος λόγος του εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Κουλουριώτη, μ΄ αυτή την επίσημη πατριαρχική γλώσσα ήταν μια συναισθηματική αποκάλυψη. Ο ηγούμενος της Μονής Μεγάρων, της οποίας ο Βασίλης Φωτόπουλος ήταν «ευεργέτης και καινιστής», μίλησε για την ευλογία του ταλέντου, της γενναιοδωρίας, της πνευματικότητας , της γλυκύτητας «του Βασιλείου του μαΐστορος της τέχνης». Κι ύστερα, αργά, σιωπηλά η πομπή ανηφόρισε προς το μνήμα. Λίγα μέτρα πιο κάτω από αυτό του Μάνου Χατζιδάκι. Γλυκιά η σκέψη πως οι δυο τους , τα δύο Όσκαρ της Ελλάδας, βρίσκονται στον ίδιο τόπο, σ΄ ένα ταπεινό κοιμητήριο της Αττικής .

Φεύγει ο αρχαιολόγος…

Αλλάζει χέρια το Ταμείο Διαχείρισης Πιστώσεων του υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο παρακολουθεί και χρηματοδοτεί τα μεγάλα- πανελληνίου ενδιαφέροντος αρχαιολογικά έργα που διαρκούν πολλά χρόνια, όπως είναι λ.χ.

η αναστήλωση της Επιδαύρου, της Μεσσήνης, της Νικόπολης της Λίνδου. Ο καθηγητής της Αρχαιολογίας κ. Βασίλης Λαμπρινουδάκης- που ήταν επικεφαλής του Ταμείου και συνεργάτης της προηγούμενης ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού επί δεκαετίες- επέζησε μέχρι τώρα χάρη στις ικανότητές του ως αρχαιολόγου και μάνατζερ, αλλά αντικαθίσταται από έναν πολιτικό μηχανικό, έμπειρο πολιτικό και συλλέκτη, τον Βασίλη Κορκολόπουλο. Ο κ. Κορκολόπουλος διετέλεσε επί χρόνια γ.γ. του ΥΠΕΧΩΔΕ, βουλευτής του Νομού Ηλείας και είναι γνώστης της διαδικασίας των δημοσίων έργων. Γ νωστός και από την εξαιρετική συλλογή παλαιών ταμπακοθηκών, φωτογραφίες από την οποία δημοσίευσε σ΄ ένα λεύκωμα, είναι παράλληλα μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης.

…μένει το έργο

Όσο για τον κ. Λαμπρινουδάκη, είναι γνωστός για την εξαιρετική ικανότητά του να συνθέτει αντίθετες απόψεις, το παλιό και το καινούργιο πνεύμα. Ιδιαίτερα στη Νάξο «ανέστησε» εκ του μηδενός δύο καταπληκτικά ιερά με τους ναούς τους, ανέδειξε τον πρώτο «υπόγειο» προϊστορικό αρχαιολογικό χώρο στην Γκρότα της Νάξου, ενώ κατέστησε όλους αυτούς τους καινούργιους αρχαιολογικούς χώρους επισκέψιμους για το κοινό. Κυρίως, όμως , άρχισε συντονίζει το πιο μεγάλο και λεπτό αναστηλωτικό πρόγραμμα, στο θέατρο της Επιδαύρου, το ιερό του Ασκληπιού και του Απόλλωνα Μαλεάτα, όπου αποκατέστησε από θρυμματισμένο υλικό διαδρομές, το γυμνάσιο, τα προπύλαια και τους ναούς, μεγάλους και μικρούς , το εγκοιμητήριο και την περίφημη θόλο, ενώ πλούτισε με τις ανακαλύψεις του τη γνώση μας για την ιστορία και την προϊστορία του τόπου. Ευχόμαστε η νέα ηγεσία να μην αντιμετωπίσει τα μοναδικά έργα του Ταμείου σαν να επρόκειτο απλώς για δημόσια έργα.