Φάγαμε …στο «Sesto Senso»

Δ εν ξέρω εάν θα με οδηγούσε η έκτη αίσθησή μου να πάω στο «Sesto Senso» εάν δεν είχα την ευθύνη κάθε εβδομάδα να ερευνήσω την αθηναϊκή εστίαση εις το όνομα της διασκέδασης του αναγνωστικού κοινού! Πρόκειται για ένα καινούργιο μπαρ-εστιατόριο στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως στο Χαλάνδρι, μια περιοχή (και πιο συγκεκριμένα ένας δρόμος) που έχουν ανακαλύψει διάφοροι επιχειρηματίες-εστιάτορες τον τελευταίο καιρό, επειδή «πιάνει» άνετα τον άξονα Ψυχικό- Φιλοθέη- Χαλάνδρι- περιοχές αστικές, με κόσμο που βγαίνει (και ξοδεύει).

Το «Sesto Senso» έχει πολύ απλό- έως βαρετό- ντιζάιν. Ο χώρος είναι μεν μεγάλος, αλλά χωρίς καμιά προσωπικότητα. Μπεζ, και άτονο, με γυμνές λάμπες οι οποίες κρέμονται από τα καλώδιά τους παντού- ένα στοιχείο υποτίθεται «ντιζάιν» δηλαδή, αλλά που δεν προσφέρει τίποτε στον χώρο παρά εικονικό «θόρυβο» στο ντιβάνι. Το σέρβις ήταν ερασιτεχνικό. Η οικοδέσποινα-μετρ αντί να έχει μάτι αετού για να ξέρει τι γίνεται στη σάλα της, πέρασε όλο το βράδυ κοντά στο μπαρ μιλώντας με διάφορους σερβιτόρους καθώς περιμέναμε (και περιμέναμε, και περιμέναμε…) τα πιάτα μας και, στη συνέχεια, τον λογαριασμό. Όταν τελικά καθάρισε το τραπέζι μας ο σερβιτόρος, μας άφησε τις χρησιμοποιημένες πετσέτες.

Το φαγητό, παραδόξως , δεν ήταν κακό. Κάποιος τουλάχιστον προσπαθεί να δώσει μια χροιά δημιουργική. Το μενού αποτελείται από αρκετά ζυμαρικά και σαλάτες, όπως επίσης από κρεατικά, μπριζόλες κ.λπ.

Δοκιμάσαμε δύο από τα ορεκτικά. Το καταΐφι με κρέμα παρμεζάνας και σαντιγί δυόσμου ήταν ένα πιάτο που πρέπει να αρέσει στον κόσμο. Απλό και ξαναφορεμένο, αλλά προσιτό και με μια θέληση να ξεχωρίζει. Ήταν αξιοπρεπώς φτιαγμένο, το καταΐφι τραγανό χωρίς να είναι ξερό, τα δύο τυριά καλά ταιριασμένα. Το ρολό μελιτζάνας με καραβίδα και μασατέλο τραβούσε την προσοχή χωρίς να έχει τέλεια τεχνική. Η μελιτζάνα παραήταν αλ ντέντε. Ήθελε ακόμα 5-10 λεπτά ψήσιμο. Αλλά η καραβίδα ήταν γευστική. Το μαστέλο είναι ούτως ή άλλως απαλό στη γεύση. Η σαλάτα με ρόκα, τοματίνια και βινεγκρέτ μαύρης μπίρας είχε το χάρισμά της. Η βινεγκρέτ είχε μια ελαφριά, ωραία, πικρή γεύση από την μπίρα, η οποία ήταν σε ρεντουξιόν και πολύ πυκνή. Η σαλάτα απλή και μεγάλη.

Τα δύο κυρίως πιάτα της παραγγελίας μας απέτυχαν. Το ριζότο με καπνιστή μελιτζάνα ήταν ριζότο με καμένη μελιτζάνα, πικρή, με κομματάκια από την καμένη φλούδα. Ο ξιφίας σε φιλετάκια ήταν φαγητό ξενοδοχείου ή αεροπλάνου, με πολύ έντονη τη γεύση μουστάρδας από το μαρινάρισμα του ψαριού και λαχανικά βραστά τα οποία θύμιζαν τη δεκαετία του ΄70.

Τ α γλυκά, συνηθισμένα: τζιζκέικ, μπράουνις, κρεμ μπριλέ και κέικ σουφλέ σοκολάτας.

Τι να πω; Εάν ψάχνει κανείς ένα μέρος απλώς για να βγει, χωρίς να έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις στον χώρο και στο μενού, τότε το «Sesto Senso» αρκεί. Εάν όμως θέλει κάτι παραπάνω, ή έστω και λίγο διαφορετικό, στον ίδιο δρόμο υπάρχουν πιο ενδιαφέρουσες επιλογές.