Οι «ξένοι»


Σαν να διαβάζεις την πρώτη καλόπιστη και ενθουσιώδη κριτική για την πρώτη σου νεανική ποιητική συλλογή (πολύ αργότερα έρχονται οι κατακεφαλιές). Έτσι ένιωσα διαβάζοντας στα «ΝΕΑ» το εγκώμιο του κ. Θαν. Λιοντζόπουλου για τον νεαρό ποδοσφαιριστή Σωτήρη Νίνη (είναι φίλος του γιου τού φίλου μας Θοδωρή Γκόνη).

Μ΄ άρεσαν και οι νουθεσίες του μπαρουτοκαπνισμένου «στρατηγού» Μίμη Δομάζου: «Έχει τον πρώτο αριθμό του λαχείου στην τσέπη του. Και τώρα πρέπει να κοιτάξει πώς δεν θα τον χάσει. Να αγαπήσει με πάθος αυτό που κάνει, να ακούει τους μεγαλυτέρους του…».

Κανένας σχεδόν από εμάς τους μεγαλύτερους δεν αξιώθηκε γενναιόδωρες συμβουλές και μάλιστα δημόσια, από τους σπουδαίους «στρατηγούς» τής συντεχνίας του. Όλοι τους είχαν γλωσσοδέτη. Κάτι μισοκακόμοιρα μπράβο, κάτι ύπουλες μπηχτές, κάτι ευχές μισοτελειωμένες, κάτι σαστισμένα «εύγε και εις ανώτερα, παιδί μου».

Αφήνω τους επαίνους για τους πιο μέτριους και ασήμαντους που διάλεξαν οι συνθέτες ιδίως. Χριστουγεννιάτικη χρυσόσκονη ήταν τα καράτια που μας έταζαν. Όλα σχεδόν τα μετάλλια τα πήραμε από τα «ξένα» παιδιά. Κατάπιαμε αμάσητο το βρασμένο αυγό και δεν βγάλαμε άχνα. Σε λίγα χρόνια όλα τα αστέρια θα είναι ξένοι. Μακάρι να γίνουν και οι πρώτοι επιστήμονες και οι πρώτοι πολιτικοί.

Τελευταία Νέα