ΑΝ κάποιος από τον πλανήτη Άρη παρακολουθούσε τις συζητήσεις των τελευταίων ημερών στα κανάλια, θα έμενε ασφαλώς με την εντύπωση πως έκπληκτοι οι Έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι ανακάλυψαν τον Ιανουάριο του 2007 ότι στον στρατό κυριαρχούν η λούφα και το ρουσφέτι.

ΔΕΝ μιλάμε φυσικά για τις παρανομίες και τις πλαστογραφίες. Επ΄ αυτών δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της Δικαιοσύνης με ό,τι συνεπάγεται και για τις ποινές και για τη δημοσιοποίηση των ονομάτων.

ΜΙΛΑΜΕ για το περίφημο «δόντι» το οποίο στη συντριπτική τους πλειοψηφία αναζητούν οι στρατεύσιμοι, άλλοι ματαίως γιατί δεν έχουν διασυνδέσεις ή γιατί το μεγάλο μέσο τρώει το μικρό και άλλοι επιτυχώς διασφαλίζοντας μικρές ή μεγάλες διευκολύνσεις στη στρατιωτική τους θητεία.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ασφαλώς για μια βαρύτατη παραβίαση της αξιοκρατίας, για μια μορφή κοινωνικής αδικίας που αναιρεί στην πράξη την ισότητα των δικαιωμάτων των πολιτών.

ΑΣ μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάκτυλό μας. Το ρουσφέτι δεν προέκυψε από μόνο του αλλά από την τεράστια κοινωνική πίεση καθώς για τους περισσότερους νέους ο στρατός δεν αντιπροσωπεύει παρά χαμένο χρόνο και συχνά δυσβάστακτο οικονομικό κόστος. ΑΝ θέλουμε πράγματι η κατάσταση να αλλάξει, τότε οι στρατεύσιμοι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται και από την πολιτεία και από το κράτος ως πολίτες με δικαιώματα που μάλιστα εν δυνάμει προσφέρουν την ύψιστη υπηρεσία στην πατρίδα.

ΔΕΝ είναι ορντινάντσες των αξιωματικών, δεν είναι πολίτες Β΄ κατηγορίας, δεν είναι υποχρεωμένοι να αποδέχονται τον παραλογισμό του συστήματος και φυσικά δεν μπορεί να υπηρετούν χωρίς έναν μισθό που θα τους διασφαλίζει τα στοιχειώδη.

ΑΝ αυτά δεν γίνουν, όλα τα άλλα είναι στείρες ηθικολογίες που ορισμένες φορές μπορεί και να υπηρετούν ύποπτες σκοπιμότητες!