δί κτ υο

Σ΄ ευχαριστώ, ω εταιρεία

Ζούμε στην εποχή των κακώς εννοούμενων δημοσίων σχέσεων, είναι δεδομένο. Όμως το οξύμωρον και η πρόκληση φθάνουν μερικές φορές στο μη παρέκει. Απόδειξη; Όλες εκείνες οι μεγάλες και τρανές εταιρείες που αποφάσισαν φέτος, αντί για τα επιχειρησιακά δώρα τους, να αποταμιεύσουν τα χρήματα (ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό αν φανταστεί κανείς πόσα ξοδεύουν τέτοιου βεληνεκούς εταιρείες για τις- ας πούμε- «δημόσιες σχέσεις» τους και την περίφημη «κοινωνική ευθύνη» που τους χτίζει υποτίθεται προφίλ φιλικό προς τον καταναλωτή) για φορείς που στηρίζουν τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μαςκυρίως παιδιά. Όλα θα ήταν πολύ ωραία και καλά. Τ ο κάνουν το καλό. Γιατί δεν το ρίχνουν και στον γιαλό; Γ ιατί πρέπει να ενημερώσουν τα Μίντια για τη (φιλανθρωπική) κίνησή τους; Και δη με ευχετήριες κάρτες, ειδικά τυπωμένες, που ανακοινώνουν δήθεν ταπεινά τη φιλανθρωπία. Κάποιοι το ανακοινώνουν με e-mail, ανέξοδα, με αποτέλεσμα όλο το ποσόν των δώρων να πηγαίνει στη «φιλανθρωπία». Εκείνοι όμως που πληρώνουν τις ακριβές κάρτες πόσα δίνουν, άραγε, εν τέλει; Ή μήπως αποσκοπούν μόνο στις «δημόσιες σχέσεις» τους; Για τις οποίες κανείς δεν τους είπε να ξοδεύουν στις γιορτές χρήματα. Πώς βγαίνουν λοιπόν ως «φιλάνθρωποι», με κάτι που εν τέλει αφορά μόνο το δικό τους ίματζ; Αν υπολογίσει κάποιος ότι στη Βρετανία στις γιορτές δόθηκαν επιχειρηματικά- συνήθως άχρηστα- δώρα κόστους 4 δισ. στερλινών και το 37% ευχαρίστως θα τα πουλούσε (στοιχεία: «Τhe Τimes»), στην Ελλάδα του οξύμωρου μπορεί να φανταστεί κανείς σε πόσα ευρώ μετράται η πρόκληση; Μήπως, λέω μήπως , και μ΄ όλα αυτά θα χτίζαμε ολόκληρο νοσοκομείο…

Άσχημη και διάσημη

Μια κολομβιανή τηλεοπτική σειρά έγινε παγκόσμια επιτυχία. «Η άσχημη που έγινε όμορφη» και προβάλλεται από τον Αlpha, έκανε πρεμιέρα και στην ελληνική της εκδοχή ως «Μαρία η άσχημη» στο Μega. Ακόμα και το κανάλι ΑΒC με παραγωγό τη Σάλμα Χάγιεκ προσέφερε στους Αμερικανούς τηλεθεατές την ιστορία «Ugly Βetty», του ασχημόπαπου που δουλεύει ανάμεσα σε σούπερ καλλονές σε ένα περιοδικό μόδας. Ακολούθησαν οι Γ ερμανοί, οι Ισραηλινοί και οι Ινδοί. Όλοι μαζί «τσιμπολογούν» από το μοντέλο της ουτοπίας- ότι ο μέσος όρος θα κλέψει από τους ευνοημένους τα χαρίσματα που τους έδωσε η φύση. Στο μεταξύ, ο Σ τίβεν Σπίλμπεργκ και το πρώην τοπ μόντελ, η πάντα όμορφη Κρίστι Τέρλινγκτον , ετοιμάζουν αντεπίθεση: η επόμενη καυτή σειρά θα είναι οι εικοσάχρονοι που θα ασχολούνται με επαγγέλματα της μόδας.

Ξαφνική απώλεια

Γ λυκός, κοινωνικός και πάνω στην ηλικία της ώριμης δημιουργίας του, «έφυγε» ξαφνικά από τη ζωή ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Δημητρίου, που είχε γεννηθεί το 1948 στην Πάτρα και από το 1980 είχε αναπτύξει μεγάλη σκηνοθετική και συνδικαλιστική δραστηριότητα. Την πρώτη του ταινία την σκηνοθέτησε το 1973- «Μια επίσκεψη»ενώ το ΄78 και το ΄79 έκανε τις βραβευμένες «Είκοσι δύο Πρωτοχρονιές» και «Ο Λάκης ο Τραβόλτας». Ήταν από τους πρώτους δημιουργούς που καθιέρωσαν το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, γυρίζοντας το 1982 τις «Γ υναίκες στην εξορία» με τη Μελίνα Μερκούρη και τη Δέσπω Διαμαντίδου. Ακολούθησαν τα ντοκιμαντέρ «Ο τελευταίος μακεδονομάχος» (΄83), «Το σαμποτάζ του Έβρου» (΄85), «Το ελληνικό τραγούδι» (΄84), «Η ανταπόδοση του φιλελληνισμού» (΄93) και είχε σκηνοθετήσει μουσικές παραστάσεις πάνω στο ελληνικό τραγούδι με την επιμέλεια του συγγραφέα-δημοσιογράφου Φώντα Λάδη. Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 ανέπτυξε μεγάλη συνδικαλιστική δράση στην Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών. Τον τελευταίο καιρό βρισκόταν στην προετοιμασία μιας κινηματογραφικής δουλειάς με άξονα την πορεία του λαϊκού τραγουδιού από το 1950 μέχρι σήμερα στη γενέθλια πόλη του, την Πάτρα…