Στο περιθώριο τού – ομολογουμένως τηλεοπτικού – χάους όπου έχει πλέον εδώ και
καιρό κατρακυλήσει η διαμάχη εκπαιδευτικών – κυβέρνησης, με μαζικά
συλλαλητήρια, καταλήψεις σχολείων και με τη φράση «ώς τα Χριστούγεννα» να
πλανάται στον αέρα, ουκ ολίγα και καθοριστικής σημασίας πράγματα συμβαίνουν…
ήσυχα. Και περνούν έτσι ανάλαφρα, σχεδόν απαρατήρητα από τον πολύ κόσμο.
Κάπως έτσι, πίσω από τις – συνήθως άναρθρες – κραυγές των συμμετεχόντων στο
ελληνοτουρκικό «Survivor», περνά στο περιθώριο (χωρίς να επισημαίνεται η ουσία
και χωρίς να μένει κανένα περιθώριο σε εμάς, τους «απλούς πολίτες», για την
ανάπτυξη οιουδήποτε – δημιουργικού, μη «τυφλού» άρα και άχρηστου – πάθους ή
διάθεσης συμμετοχής), το τεράστιο παιχνίδι που αυτόν τον καιρό κορυφώνεται
γύρω από την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., με ισχυρές ποικιλότροπες πιέσεις
προς την Ελλάδα… Κάπως έτσι, με διάφορες επιμέρους ανακοινώσεις για την
οικονομία, τη γήρανση του πληθυσμού, τα «καμπανάκια» της Ε.Ε. για διάφορα
θέματα – μεταξύ των οποίων η Ολυμπιακή -, περνούν «στα μουλωχτά», νέοι φόροι,
πρόστιμα για κυβερνητικά λάθη ή αδράνειες που εμείς και μόνον εμείς θα
πληρώσουμε, επιπλέον αυξήσεις τιμών σε βασικά αγαθά, νέες «διευκολύνσεις» προς
κάθε λογής «ημετέρους» και πολλά άλλα… Και κάπου εκεί αρχίζει να
δημιουργείται μέσα μου μια έντονη αίσθηση ότι πράγματι η Ιστορία
επαναλαμβάνεται· κι ότι εμείς γινόμαστε μάρτυρες ενός νέου Μεσαίωνα, όπου
απόλυτη κυρίαρχος είναι μια ολιγαρχία και από κάτω βρισκόμαστε εμείς, «η
μάζα», που μας επιτρέπεται τόση ελευθερία ώστε να καταναλώνουμε επαρκώς για τη
συντήρηση του συστήματος αυτού.
Αυτή τη φορά, όμως, εμείς – θεωρητικά τουλάχιστον – έχουμε τα εφόδια και τις
δυνατότητες να συν-καθορίσουμε τις εξελίξεις αυτές, γενόμενοι μέρος τους.
Είναι ανάγκη μέσα στις δυσκολίες, τις άπειρες ανούσιες μικρολεπτομέρειες που
συνθέτουν την καθημερινότητά μας, να εντοπίζουμε την ουσία και σε σχέση με
αυτήν, κυρίως, να δρούμε ή να αντιδρούμε. Να κάνουμε το «πρόβλημά μας» που
τόσο άνετα θέλουν να μας φορτώσουν, πρόβλημα και δικό τους. Το «δικό τους
θέμα» και δικό μας. Αφού, ούτως ή άλλως, εμείς πληρώνουμε τον λογαριασμό.
