Αναζήτηση
Το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΕΣΚ) έχει σύνθημα: «Σοσιαλιστής και
υπερήφανος γι’ αυτό!». Μπορεί ασφαλώς να είναι υπερήφανο, είναι πράγματι κάτι
εντελώς διαφορετικό από ένα δεξιό κόμμα, αλλά σοσιαλιστικό δεν είναι. Η
ευρωπαϊκή πολιτική θα πήγαινε καλύτερα αν το παραδεχόμασταν.
Όλα τα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, μοιράζονται ορισμένα σημεία-κλειδιά:
δεν βασίζουν πλέον τις πράξεις τους στην πεποίθηση ότι τα σοσιαλιστικά μέτρα
στην οικονομία μπορεί να ευνοήσουν μακροπρόθεσμα την ανάπτυξη και την εργασία·
σε όλη την Ευρώπη καλούνται να αντιμετωπίσουν την επιστροφή της ράβδου έναντι
της μετανάστευσης και τον φόβο του φανατικού Ισλάμ· τέλος, η παραδοσιακή
εκλογική τους βάση, η συνδικαλισμένη εργατική τάξη, δεν σταματά να
συρρικνώνεται.
Στον έναν και κάτι αιώνα ύπαρξής της, η Σοσιαλδημοκρατία επέτυχε πολλά. Για να
επιτύχει, όμως, αναγκάστηκε να αλλάζει συνεχώς. Η ουσία της Κεντροαριστεράς
είναι η ευελιξία της, την οποία οι αντίπαλοί της απορρίπτουν ως καιροσκοπισμό,
ενώ στην πραγματικότητα είναι εκδήλωση ωριμότητας. Σε αυτό το στάδιο της
ευρωπαϊκής ιστορίας, ο σοσιαλισμός, εφόσον ο όρος αυτός εφαρμόζεται μάλλον σε
μια σειρά οικονομικών και κοινωνικών συμφωνιών παρά σε μια ιστορική παράδοση,
πλέον δεν έχει καμία έννοια.
Η Αριστερά ωστόσο παραμένει κληρονόμος μιας προοδευτικής πολιτικής που
καταφεύγει σε διάφορα μέσα, ανάμεσά τους και οι μηχανισμοί της οικονομίας της
αγοράς, ώστε να διασφαλίσει την αποτελεσματική χρηματοδότηση των κοινωνικών
επιδομάτων σε τομείς όπως η υγεία, η παιδεία και οι συντάξεις. Πάνω από όλα, η
Αριστερά έχει τη δυνατότητα να ενσαρκώνει την ιδέα μιας κοινωνίας που έχει
πάντα ανάγκη από αξίες. Στην Ευρώπη, η μάχη δεν δίνεται εναντίον κάποιας
δικτατορίας, αλλά εναντίον της απάθειας και του κατακερματισμού της κοινωνίας.
Όλα αυτά αποτελούν μέρος της κληρονομιάς της Αριστεράς και θα μπορούσαν να
είναι επίσης άρρηκτα συνδεδεμένα με το μέλλον της.
Ο Τζον Λόιντ είναι Βρετανός αρθρογράφος και συγγραφέας. Το σχόλιό του
δημοσιεύθηκε στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica».
