Πριν από λίγες ημέρες, το πρωινό της περασμένης Παρασκευής, περπατούσα στους

δρόμους και παρατηρούσα τις αντιδράσεις των περαστικών. Ήταν μια διαφορετική

ημέρα. Μία από αυτές που παρακαλάς να ξαναέρθει και να μην τελειώσει ποτέ.

Η ελληνική ομάδα είχε μόλις κερδίσει τους Αμερικανούς. Ένα παιχνίδι, που ακόμα

και οι πιο αισιόδοξοι, το είχαν κηρύξει… χαμένο. Άγνωστοι αντάλλασσαν

χαμόγελα σαν να επρόκειτο για εθνική συνωμοσία. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων

έπαιρναν γραμμή από τις κόρνες των μηχανόβιων, τους «σημαιοφόρους» της μεγάλης

γιορτής.

Κρυφοκοίταξα -το παραδέχομαι- από την τζαμαρία τους υπαλλήλους και τους

πελάτες κεντρικής τράπεζας. Γελούσαν και μιλούσαν με ενθουσιασμό. Σε τίποτα

δεν θύμιζε μια καθημερινή τραπεζικών συναλλαγών που συνοδεύονται από ουρές,

πολύωρη αναμονή και καβγάδες. Ένας ταμίας πέταξε τα χαρτιά στον αέρα. Άκουγα

να φωνάζουν συνθήματα: «… δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ!».

Βρέθηκα στην είσοδο μιας μεγάλης εταιρείας. Κουστουμαρισμένοι κύριοι

ανεβοκατέβαιναν το πεζοδρόμιο έχοντας το κινητό κολλημένο στο αυτί. «Το είδες!

Δεν το πιστεύω», έλεγαν και ξανάλεγαν κατά την τηλεφωνική τους συνομιλία,

κάνοντας αναλύσεις για διάφορες φάσεις τους αγώνα. Όσο για τον προϊστάμενό

τους και τα πιθανά σχόλια περί της απουσίας τους από το γραφείο… μου θύμιζαν

εκείνη τη διαφήμιση: «Ένα χειροκρότημα για τον Γιώργο που φεύγει από το

γραφείο πιο νωρίς από τον διευθυντή του!».

Πιο κάτω, έπεσα φάτσα με φάτσα με τον ιδιοκτήτη περιπτέρου. Εκείνη την ώρα

ξεδίπλωνε τη γαλανόλευκη για να την κρεμάσει. «Τι κοιτάς έτσι; Δεν τα έμαθες;

Κερδίσαμε!», μου είπε όλο ζωντάνια. «Κερνάω, θες κάτι να πιεις;». Παράξενο ε;

Δεν πίστευα στα αυτιά μου…

Η ψυχολογία των ανθρώπων που συνάντησα τυχαία εκείνο το πρωινό είχε πετάξει σε

άλλη διάσταση! Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα δει τόσες χαρούμενες φάτσες

μαζεμένες; Από το Euro 2004 και το Ευρωμπάσκετ.

Άντε, εύχομαι και άλλες νίκες για τους διεθνείς μας, τους μοναδικούς που έχουν

επιφορτιστεί το μεγάλο έργο: να μας προσφέρουν γερές δόσεις αισιοδοξίας για το

μέλλον. Γιατί αν περιμένουμε από άλλους, σωθήκαμε!