Ο κ. Κωνσταντίνος Α. Βαλαγιαννόπουλος, γράφει για δημάρχους της

οπισθοδρόμησης και του τοπικισμού.

«Παρακολουθούμε μία χωρίς προηγούμενο ευνοιοκρατία στις προσλήψεις των

δημοτικών υπαλλήλων που αυξάνονται ελέω των μεγαλύτερων οικονομικών

επιδοτήσεων. Αυτή η απτή διαφθορά ενοχλεί ιδιαίτερα τον πολίτη καθώς βρίσκεται

δίπλα της και ζει μέσα της, δεν αφορά μόνο τα αθηναϊκά δελτία και τις στήλες.

Και ενώ οι πόροι αποδεικνύονται ικανοί για ρουσφέτια, είναι παντελώς

ανεπαρκείς για ουσιαστικά έργα που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής του

συνόλου. Πολλοί δήμαρχοι περιορίζονται σε επιχρίσματα βιτρίνας, πάντοτε με τα

ονόματά τους σε κακόγουστες εντοιχισμένες πλάκες, που τους δίνουν επιχειρήματα

για επανεκλογή αλλά και τους εξασφαλίζουν την υστεροφημία στον τοπικό

μικρόκοσμο. Εκεί όμως που εκφράζεται το απόγειο της οπισθοδρόμησης και του

τοπικισμού είναι όταν κινητοποιούν την «οργή της τοπικής κοινωνίας» ενάντια σε

τομές που δεν τη συμφέρουν άμεσα και στην εγκατάσταση «ενοχλητικών» οργανισμών

στην περιοχή τους. Είτε πρόκειται για κέντρα απεξάρτησης, είτε ψυχιατρικά

παραρτήματα, είτε μουσουλμανικά τεμένη, οι τοπικοί άρχοντες δεν οδηγούν αλλά

ακολουθούν μια κοινωνία που απαιτεί η αρχή της πλειοψηφίας να καταργήσει τα

ανθρώπινα δικαιώματα.

Για να αναστραφεί αυτή η πορεία παρακμής τών κατά τόπους δήμων, χρειάζεται

ριζοσπαστική αναδιάρθρωση του συστήματος δυνάμεων και δεν αρκούν νομοσχέδια

και ασκήσεις επί χάρτου. Ένα τολμηρό βήμα θα ήταν η εισαγωγή ενός χωρικά

κατανεμημένου παράλληλου υπουργικού συμβουλίου που θα δημιουργείται μετά τις

γενικές εκλογές από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Ένας δοτός τοπικός κυβερνήτης

που κάθε στιγμή θα μπορούσε να παυθεί θα είχε πολύ λιγότερα περιθώρια να γίνει

πόλος διαφθοράς ή αδιαφορίας. Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, η τοπική κοινωνία θα

τιμωρούσε το κόμμα του στις επόμενες εκλογές, πράγμα καθόλου καλό για τον

ίδιο».