Οι φοιτητές δεν φορούν «καπέλο»

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ εξεπλάγησαν όταν είδαν τους φοιτητές να βγαίνουν μαζικά

στους δρόμους. Αντιμετώπιζαν τις καταλήψεις ως περιθωριακό γεγονός και

απέδιδαν τις διαδηλώσεις σε δήθεν «αιώνιους κομματικούς φοιτητοπατέρες».

Δεν πίστευαν ότι οι κινητοποιήσεις έφεραν το σπέρμα της αμφισβήτησης, δεν

μπορούσαν να φανταστούν ότι αυτό που έβλεπαν ήταν έκφραση καινούργια, που δεν

ελέγχεται από τις κομματικές Νεολαίες και συγκροτείται στη βάση της αυτονομίας

και της αυτοοργάνωσης.

Όμως τα σημάδια υπήρχαν από καιρό. Ένα τμήμα της νεολαίας και δη της

φοιτητικής έδειχνε με τη στάση και τη συμπεριφορά του να απορρίπτει τη

φεστιβαλική αντίληψη της KNE και την εκδρομική της ΔΑΠ ή της ΠΑΣΠ. «Ούτε

Μύκονο, ούτε Αράχοβα», «Όχι στη Βίσση και στον Τσαλίκη», «Περιφρονούμε την

τηλεόραση της διασκέδασης και την υποκουλτούρα των MME», έγραφαν στους τοίχους

των Σχολών και φώναζαν στα αμφιθέατρα.

Εκείνοι που εμπνεύστηκαν, πριν από ένα μήνα, τις καταλήψεις στο Μετσόβιο και

στο Πολυτεχνείο της Πάτρας, για να τις επιβάλουν στη συνέχεια σχεδόν σε όλα τα

πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, δεν ανήκουν σε κομματικές Νεολαίες, αλλά σε

αυτόνομα σχήματα – όπως τα λένε οι ίδιοι – με αφετηριακές αναφορές στις

μαθητικές κινητοποιήσεις του 1991 και του 1995.

Το προφίλ τους

Δηλώνουν αντικαπιταλιστές, σίγουρα είναι αντικαταναλωτικοί, αποστρέφονται τα

συνήθη εξουσιαστικά πρότυπα και ενσωματώνουν στη δράση τους στοιχεία άμεσης

δημοκρατίας. Παραπέμπουν στις παλαιές αριστερές συσπειρώσεις φοιτητών, αλλά η

όλη λειτουργία δεν επιτρέπει ποδηγεσία και καπέλωμα. Δεν εκλέγουν μόνιμους

εκπροσώπους στα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων, συμμετέχουν στις

συνεδριάσεις εν σώματι και τον λόγο αναλαμβάνει κάθε φορά διαφορετικό πρόσωπο.

Είχαν επιχειρήσει και πέρσι, κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την

αξιολόγηση, να προωθήσουν την ιδέα των καταλήψεων αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση,

επειδή το θέμα δεν συσχετιζόταν ευθέως με τους φοιτητές. Στην παρούσα φάση η

επιλογή των καταλήψεων κέρδισε την πλειονότητα των φοιτητών, καθώς το

επερχόμενο νομοσχέδιο θίγει φοιτητικές κατακτήσεις και έτσι τα «σχήματα»

εξέφρασαν σύμπασα την πανεπιστημιακή κοινότητα.

H συνέχεια, είναι αλήθεια, εξέπληξε και τους εμπνευστές των πρώτων καταλήψεων.

H πρωτοβουλία τους έλαβε διαστάσεις μαζικές, η μια Σχολή έπεφτε πίσω από την

άλλη. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης είχαν να δουν τόσο κόσμο τα

φοιτητικά αμφιθέατρα. H δυναμική ξεπέρασε κατά πολύ τις οργανωτικές ή άλλες

δυνατότητες των αυτόνομων σχημάτων.

Σοκ στις Νεολαίες

H εξάπλωση του κύματος καταλήψεων σοκάρισε τις κομματικές Νεολαίες, οι οποίες

αναγκάστηκαν να ανασκευάσουν θέσεις και πολιτικές. Προκλήθηκαν συγκρούσεις

στην KNE, η ΠΑΣΠ έφθασε να χαρακτηρίζει προσωπικές τις απόψεις του κ.

Παπανδρέου για τα μη κρατικά Πανεπιστήμια και η ΔΑΠ έμεινε μόνη κι έρημη, με

τους εκπροσώπους της να «τρώνε» γιαούρτια και αυγά χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Αυτή τη στιγμή, μετά και την πρωτοφανή αστυνομική βία της περασμένης Πέμπτης,

τα αυτόνομα σχήματα κυριαρχούν στα Πανεπιστήμια, οι γενικές συνελεύσεις

υιοθετούν τα δικά τους κείμενα, οι φοιτητές ελκύονται από την αντιεξουσιαστική

και αντιηγετική φυσιογνωμία τους, γοητεύονται από τον αυθορμητισμό και την

αμφισβήτηση που εκπέμπουν.

Κανείς πια στα Πανεπιστήμια δεν πιστεύει ότι ο νόμος της κ. Γιαννάκου θα

περάσει. Τούτο δεν αμφισβητείται, όπως δεν αμφισβητείται και ότι κάτι νέο

ξεπήδησε αυτές τις μέρες απ’ τα Πανεπιστήμια, πολύ πέρα από τα συνήθη, από

εκείνα που φαντάζονται στα κομματικά γραφεία.