Eφοπλιστές φλερτάρουν με τράπεζες και AEI

Σε αυτή την ιδιαίτερη συγκυρία σύγκρουσης και αβεβαιότητας στο εσωτερικό,

το διεθνοποιημένο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας βρίσκει πρωτοφανείς

ευκαιρίες συσσώρευσης πλούτου και ισχύος. Κυρίως από τη θάλασσα, και ιδιαίτερα

την ευρύτερη ζώνη των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, τα κέρδη

είναι υπέρογκα, με αποτέλεσμα οι εφοπλιστές τα τελευταία χρόνια να έχουν

αποθησαυρίσει μυθώδη ποσά.

Στην τραπεζική αγορά μιλάνε για περιουσίες δισ. δολαρίων, οι οποίες

συγκεντρώθηκαν την τελευταία δεκαετία εξαιτίας της εκτίναξης του παγκόσμιου

εμπορίου και της επαύξησης του ρόλου των θαλάσσιων μεταφορών στην παγκόσμια

οικονομία.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν Έλληνες εφοπλιστές με προσωπική περιουσία 3 δισ. ευρώ.

Αναφέρονται χαρακτηριστικά οι τρεις αδελφοί Μαρτίνοι, οι οποίοι συγκεντρώνουν

κοντά στα 7-8 δισ. ευρώ. Επίσης στην περιοχή των 3 δισ. ευρώ κινούνται οι

εφοπλιστές Τσάκος και Αγγελικούσης και ακολουθούν και οι δύο αδελφοί

Αγγελόπουλοι, ο Μεσσήνιος Κωνσταντακόπουλος, ο Καρνέζης, οι αδελφοί Προκοπίου,

ο Παναγιωτίδης, ο Βενιάμης και βεβαίως μεγάλη κερδοφορία εμφανίζουν οι

δραστηριότητες του Ιδρύματος Ωνάση.

Εκτιμάται δε πως και η τρέχουσα δεκαετία θα προσφέρει νέες ευκαιρίες

συσσώρευσης για την ελληνική εφοπλιστική τάξη. H ενίσχυση της παγκοσμιοποίησης

και η εξ αυτής εκπορευόμενη διεύρυνση του διεθνούς εμπορίου δημιουργεί

προϋποθέσεις για ακόμη ισχυρότερη συγκέντρωση πλούτου και ισχύος.

Το μεγάλο παιχνίδι. Εδώ βρίσκεται και το μεγάλο παιγνίδι. Πολλοί στην

επιχειρηματική και τραπεζική αγορά εκτιμούν ότι ο συσσωρευόμενος πλούτος

κάποια στιγμή θα τείνει να συμβολαιοποιηθεί στην Ελλάδα, δηλαδή να επενδυθεί

στη χώρα μας. Οι ίδιοι εκτιμούν ότι δύο περιοχές ενδιαφέρουν κατά κύριο λόγο

τους εφοπλιστές, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία. H πρώτη έχει να κάνει με

τη δουλειά τους, πηγάζει εκ της καθημερινής επαφής και συναλλαγής μαζί τους.

Οι εφοπλιστές θα αγόραζαν τράπεζες ή συμμετοχές σε αυτές.

H δεύτερη συνδέεται με καθαρά ψυχολογικούς λόγους, ικανοποιεί περισσότερο τις

ανθρώπινες ανάγκες, δίδει κύρος και αναγνώριση και συνδέεται με τα σχέδια

οικοδόμησης νέου συστήματος παιδείας. Οι εφοπλιστές, όπως λένε επιχειρηματίες

και τραπεζίτες, θα επένδυαν στην παιδεία και ειδικότερα στη δημιουργία νέων

ιδιωτικών Πανεπιστημίων.

Οι πιο καχύποπτοι συνδέουν τόσο την πρωτοβουλία του κ. Αράπογλου για την

απελευθέρωση της Εθνικής Τράπεζας από τα ασφαλιστικά ταμεία όσο και εκείνη του

Πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια με τις επιθυμίες

των εφοπλιστών. Είναι ίσως αυτή η αθέατη πλευρά της πολιτικής, η οποία δεν

αποδεικνύεται, αλλά τα σημάδια της περισσεύουν.

Το φλεγόμενο Πανεπιστήμιο

«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» έλεγαν οι πρόγονοί μας, προειδοποιώντας για

τα απρόοπτα της ζωής.

Το αυτό ισχύει και στις μέρες μας, ειδικώς για την αμετροεπή κυβέρνησή μας,

που τούτο τον καιρό ειδικεύεται στην καταστολή και στα ριψοκίνδυνα ντιλ.

Κοκορεύονται οι περί τον Καραμανλή ότι τίποτε δεν τους κουνάει, πως θα

κυβερνούν τουλάχιστον μέχρι το 2012 και για τούτο ενεργούν αλαζονικά ως

απόλυτοι άρχοντες.

Όμως τα απρόοπτα είναι εδώ, για να γεννούν αμφιβολίες, να διαμορφώνουν νέες

εστίες φθοράς, να καταδεικνύουν τις αδυναμίες και τις προβληματικές περιοχές

της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης.

H απόδραση από αέρος του Βασίλη Παλαιοκώστα κατέδειξε τη μεγάλη τρύπα του

νεοϊδρυθέντος νεοδημοκρατικού κράτους, οι παρεπόμενες εκκλήσεις του κ.

Πολύδωρα για παράδοση κατέδειξαν ελαφρότητα και οι δηλώσεις περί «πραιτώρων»,

«ανθών» και «αστέρων» έφεραν πρωτοφανή αστυνομική βία εναντίον των φοιτητών,

δίδοντας υπόσταση και βάθος στο κίνημα αμφισβήτησης που τούτο τον καιρό

ξεπηδάει από τα αμφιθέατρα των πανεπιστημιακών Σχολών όλης της Ελλάδας.

Το μέτωπο. Ήδη η κυβέρνηση βρίσκεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τους

νέους, το μέτωπο της παιδείας πήρε φωτιά και το αποδιδόμενο στον κ. Καραμανλή

«οι αλλαγές στα Πανεπιστήμια θα περάσουν ακόμη και αν καεί ο τόπος» φαντάζει

πλέον επισφαλές. Μετά τα προχθεσινά γεγονότα οι κινητοποιήσεις των φοιτητών θα

γίνονται μαζικότερες και δυναμικότερες και η κυβέρνηση θα χάνει κάθε επαφή με

τη νεολαία.

Σε λίγο η ΔΑΠ δεν θα μπορεί να εμφανισθεί στις Σχολές, ένα ισχυρό εργαλείο

επιρροής και ισχύος που η Νέα Δημοκρατία διατηρούσε τις δυο τελευταίες

δεκαετίες στα Πανεπιστήμια τελειώνει. Αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι το

μέτωπο της παιδείας όχι μόνο δεν είναι αμελητέο, αλλά αντιθέτως μάλιστα

αρχίζει να παράγει αρνητικά πολιτικά αποτελέσματα για την κυβέρνηση, όπου

είναι πιθανόν να καταγράψει την πρώτη της μεγάλη ήττα.

H συμφορά της Εθνικής και της Σοφοκλέους

Όλο το οικοδόμημα που στηρίχθηκε στην ευφορία των αγορών και τις εκπορευόμενες

απ’ αυτήν χρυσοφόρες ιδιωτικοποιήσεις καταρρέει. Αυτή τη στιγμή οι αγορές

καταστρέφονται παντού στον κόσμο, εξαιτίας της ενίσχυσης των πληθωριστικών

πιέσεων, της εξ αυτής ανόδου των επιτοκίων και του παρεπόμενου κλίματος

επιβράδυνσης που μεταφέρεται από παντού.

Το επικρατήσαν καθοδικό κύμα στις διεθνείς αγορές βρήκε την ελληνική

δεσμευμένη από το ριψοκίνδυνο άλμα της Εθνικής Τράπεζας στη γειτονική Τουρκία.

H Σοφοκλέους, την οποία ο κ. Αλογοσκούφης φανταζόταν δυναμική και ανθηρή,

βρέθηκε να πιέζεται διπλά. Από τις ρευστοποιήσεις των ξένων εξαιτίας του

γενικού καθοδικού κλίματος και από τις μεγάλες ανάγκες που δημιουργούσε η

τεράστια αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας για την εξαγορά

της πανάκριβης τουρκικής Finansbank.

Το θύμα. Πρώτο θύμα αυτής της διπλής πίεσης υπήρξε η ίδια η Εθνική, η

μετοχή της οποίας έχασε σχεδόν 30% από την ημέρα ανακοίνωσης της συμφωνίας

εξαγοράς. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί τις επόμενες μέρες, μετά την αποκοπή των

δικαιωμάτων συμμετοχής στην αύξηση. Το βέβαιο είναι πάντως ότι η υπόθεση της

Εθνικής συνέβαλε τα μέγιστα στην καταβύθιση της Σοφοκλέους σε επίπεδα

μικρότερα το 3.500 μονάδων. H ίδια η Εθνική γύρισε σε αποτιμήσεις 2003 και το

Χρηματιστήριο θα κάνει πολύ καιρό να επανέλθει πάνω από τις 4.000 μονάδες.

Με άλλα λόγια ο κ. Αράπογλου καταδίκασε τον κ. Αλογοσκούφη στη δημοσιονομική

μιζέρια. Αχρήστευσε τις όποιες δυνατότητες εκμετάλλευσης της χρηματιστηριακής

αγοράς και επιπλέον διαμόρφωσε έναν νέο κύκλο εγκλωβισμένων επενδυτών, που

μπορεί να μην είναι στα μεγέθη του 1999, αλλά δεν είναι αμελητέος. Πολλοί

είχαν παρασυρθεί, είχαν μπει στον πειρασμό εισόδου στη Σοφοκλέους και έμειναν

με τα χαρτιά στο χέρι, μην μπορώντας να αντιδράσουν καθώς ο Γενικός Δείκτης

έχασε σε διάστημα ενός μηνός σχεδόν 1.000 μονάδες.

Το έλλειμμα. Όπως και να έχει, τα πράγματα δυσκολεύουν για τον κ.

Αλογοσκούφη, καθώς θα πρέπει να εξαντλήσει τους φορολογουμένους προκειμένου να

επιτύχει τη μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3%, ενώ δύσκολες θα είναι και

οι μέρες του κ. Αράπογλου, ο οποίος κατάφερε να συνδέσει το πιο υγιές «μαγαζί»

της χώρας με μια από τις πιο αβέβαιες οικονομίες του κόσμου, στη χειρότερη

δυνατή συγκυρία, πολιτική και οικονομική. Θέλει προσπάθεια μεγάλη να επιτύχεις

κάτι τέτοιο, εκτός και αν άλλα κρύβονται. Πολλοί διερωτώνται μήπως πίσω από

αυτή τη ριψοκίνδυνη ζαριά κρύβεται ψυχρός υπολογισμός, που οδηγεί με

μαθηματική βεβαιότητα την Εθνική πρώτα σε απρόσωπα διεθνή ιδρύματα και

ακολούθως σε εγχώρια ιδιωτικά συμφέροντα και δη εφοπλιστικά, τα οποία έχουν

τους πόρους και τον πλούτο να διεκδικήσουν με αξιώσεις το μεγαλύτερο πιστωτικό

ίδρυμα της χώρας.