Παρακολουθώ με ενδιαφέρον και συχνά με συμπάθεια τις διαδρομές της οικονομικής

πολιτικής όπως αυτή ασκείται από τον κ. Αλογοσκούφη. Αναγνωρίζω τις δυσχέρειες

και κατανοώ τις αναπόφευκτες αντιφάσεις. Όπως κατανοώ ότι εν γένει το «τελικό»

προϊόν της πολιτικής έχει μεγαλύτερο βάρος από τις ενδιάμεσες ατραπούς που

κάποιος αναγκάζεται να πάρει. Τώρα όμως οφείλω να ρωτήσω τον κ. Αλογοσκούφη

πού πάει, πώς μπορεί να προωθεί την αντιμετώπιση ενός αληθινά δύσκολου

κοινωνικού προβλήματος όπως αυτό στη Νάουσα, και αλλού, με τέτοιες

διαρρυθμίσεις όπως η πρόωρη συνταξιοδότηση των απολυμένων στα 50 τους. Εδώ δεν

είναι μόνον η βαθύτατη αντίφαση ανάμεσα στα μέτρα και στόχους, δεν είναι μόνο

καθαρός οικονομικός παραλογισμός, εδώ ανοίγει ο κίνδυνος να «λύσουμε» ένα

πρόβλημα θάβοντας το ίδιο το πρόβλημα. Εδώ δεν ανοίγεται μια έξοδος κινδύνου

αλλά προσκαλούμε τον ίδιο τον κίνδυνο, συνέταιρο και οδηγό. Ποιο επιχείρημα

μπορεί να πείσει ότι ένας τέτοιος «οδηγός» για την εφαρμογή προσυνταξιοδοτικού

καθεστώτος και σε άλλες περιοχές δεν θα μας οδηγήσει στην άβυσσο του

οικονομικού παραλογισμού; Θα αντιμετωπίσουμε δηλαδή την ανεργία έτσι; Τι

υπόδειγμα είναι αυτό; Σας παρακαλώ, φίλε κ. Αλογοσκούφη, πέστε μου, θα

διδάσκατε αυτά στους φοιτητές σας;

Τελευταία Νέα