Ξέρω ανθρώπους για τους οποίους το Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης, που ξεσήκωσε

τους Γάλλους, θα ήταν ευλογία. Δύο χρόνια δουλειά με δικαίωμα απόλυσης χωρίς

αποζημίωση; Εκείνοι δουλεύουν δώδεκα χρόνια με το καθεστώς αυτό! Δεν

θεωρούνται καν εργαζόμενοι, αντιμετωπίζονται σαν εργολάβοι! Πρέπει να

υποβάλουν αγωγές για να πάρουν δώρο του Πάσχα, Χριστουγέννων, κ.λπ. αλλά δεν

προλαβαίνουν, διότι …δουλεύουν! Το καλύτερο είναι πως αισθάνονται – ο

καθένας χωριστά – εντελώς ειδική περίπτωση, που δεν υπάγεται πουθενά· άρα, πώς

να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; H ελληνική ζούγκλα στην αγορά εργασίας

έχει αυτό το χαρακτηριστικό: να μη σου δίνει όνομα, κατηγορία, τάξη, να σε

υποχρεώνει να παλεύεις μια ζωή, όχι δύο χρόνια και πέντε, αλλά τριάντα χρόνια

σε πολλές δουλειές χωρίς να υπάρχεις, χωρίς ο περιβάλλων χώρος να αποδέχεται

την ύπαρξή σου. Αν μπορούσε η γαλλική κινητοποίηση να εμπνεύσει στους

αριστερούς ερευνητές και στα στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης να

προσπαθήσουν να δώσουν όνομα στις χαοτικές καταστάσεις, να «βάλουν» σε

αριθμούς την ανεργία, αλλά και την εκμετάλλευση, την άτυπη εργασία, την

αδήλωτη· αν μπορούσαν να μετρήσουν το μέγεθος της προσωρινότητας που επικρατεί

στη δική μας χώρα στους πρωτοεργαζόμενους (και στους δευτερό… και στους

τριτό…), αλλά και το πόσο βαρύνει τις οικογένειες αυτή η κατάσταση, το τι

κοστίζει ψυχολογικά, έστω μετρημένο σε ιατρικές δαπάνες· αν ήταν να σχεδιάσουν

ζωντανά την υπανάπτυξη που μας δέρνει στο θέμα αυτό, τότε χαλάλι! Να πάνε στο

Παρίσι, να λουστούν στην επαναστατική ατμόσφαιρα. Έτσι σκέτο όμως το ταξιδάκι

και η σύγκριση, δεν έχει νόημα, πέρα από το να θυμίζει σε εκατομμύρια

ανθρώπους ότι δεν είναι σε θέση να το κάνουν. Το να συγκρίνουμε με τις ίδιες

λέξεις τη Γαλλία με την Ελλάδα είναι για γέλια. Ουσιαστικά είναι για κλάματα.

Τελευταία Νέα