Ο λόγος στους αναγνώστες.

Ο Μιχάλης Κουβάτσος, Αχαρνών 273, Αθήνα, γράφει:

«Πολύς θόρυβος προεκλήθη από την κυκλοφορία του γνωστού βιβλίου του

διατελέσαντος Πρωθυπουργού της χώρας κ. K. Σημίτη, κατά την οκταετία

1996-2004, για τα γεγονότα (κυρίως) που συνέβησαν στο τέλος του Ιανουαρίου

1996 στα Ύμια (ή Ίμια), ενώ ακόμη δεν είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στη

Βουλή… Οι θέσεις που υποστηρίζει (ο κ. Σημίτης) για τα γνωστά γεγονότα που

συνέβησαν (τότε) στα Ύμια – δημοσιευθέντα στον Τύπο και μεταδοθέντα από τα MME

– καθώς και ο καταλογισμός ευθυνών στην (τότε) Ανωτάτη Στρατιωτική Ηγεσία

(A/ΓΕΕΘΑ) προκάλεσαν τις αντιδράσεις πολιτικών και στρατιωτικών, οι οποίοι

ενεπλάκησαν στην κρίση αυτή και διεδραμάτισαν ρόλο από υπεύθυνες θέσεις που

κατείχαν και των οποίων οι γνώμες διίστανται…

Από τότε έγινε γνωστό ότι στο Αιγαίο Πέλαγος υπάρχουν αξιόλογα κοιτάσματα

υδρογονανθράκων (πετρελαίου) σε περιοχές που, βάσει των ισχυουσών διεθνών

συνθηκών και του Δικαίου της Θάλασσας, δεν ανήκουν στην Τουρκία, η Τουρκία

σκαρφίστηκε τις (αποκαλούμενες απ’ αυτήν) «γκρίζες ζώνες».

Δηλαδή, η τουρκική διπλωματία και η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία («το βαθύ

κράτος») υποστηρίζει ότι στα διεθνή κείμενα που δεσμεύουν τις δύο χώρες

(Ελλάδα και Τουρκία) υπάρχουν «νομικά κενά» και (δήθεν) δεν ρυθμίζουν το

καθεστώς όλων των νήσων, νησίδων (ακατοίκητων) και βραχονησίδων του Αιγαίου

Πελάγους, που τις χαρακτηρίζει συλλήβδην με τον όρο «γκρίζες ζώνες». Μεθόδευσε

λοιπόν (η Τουρκία) από τις παραμονές των εορτών των Χριστουγέννων του 1995 τη

βλάβη τουρκικού εμπορικού σκάφους, μη αποδεχόμενη την παροχή βοηθείας από

ελληνικά σκάφη του οικείου Λιμεναρχείου, με τον ισχυρισμό (ανυπόστατο) ότι το

τουρκικό πλοίο ευρίσκεται εντός «τουρκικών χωρικών υδάτων»!

H Τουρκία, με την πρόκληση στα Ύμια τη νύχτα της 30ής προς 31η Ιανουαρίου

1996, επεδίωκε να δημιουργηθεί κρίση και «θερμό επεισόδιο» στην περιοχή, ώστε

η Ελλάδα (ηττημένη;) να συρθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου η

Τουρκία θα έθετε το σύνολο των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, των οποίων συνεχώς

διεκδικεί την κυριαρχία, η οποία ανήκει (μόνον) στην Ελλάδα, βάσει της

Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης (άρθρο 12) της 24 Ιουλίου 1923».