Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που νοσταλγούν το πολυτονικό

σύστημα γραφής τόσο, ώστε προτείνουν στα σοβαρά την επαναφορά του; Καλά, στην

αρχή όλοι πάθαμε ένα ψιλοσόκ, είχαμε τόσο παιδευτεί να μάθουμε οξείες και

περισπωμένες, μας κακοφάνηκε που οι νεώτεροι θα το γλίτωναν. Πέρασαν όμως

είκοσι χρόνια, το ξεπεράσαμε, διάολε. Το ξεσυνηθίσαμε, τελείωσε, πάει. Και

όπως ο καιρός περνάει, όσοι έχουν παιδιά στο σχολείο δεν μπορεί να μην

παρατηρούν ότι και ο τόνος ο σκέτος που έχει μείνει τα μπερδεύει, στην

πραγματικότητα δεν χρειάζεται ούτε κι αυτός! Κι αντί να συζητάμε με ποιον

τρόπο θα τον καταργήσουμε τελείως, να γλιτώσουμε και χιλιάδες χτυπήματα στα

πλήκτρα του κομπιούτερ, ειδικά αυτά στα οποία γίνονται τα περισσότερα λάθη,

βγαίνουν οι πεισματάρηδες και ζητάνε πίσω τις περισπωμένες! Τόσο πια

συντηρητισμό υπόσχεται το πνεύμα του υπουργείου Παιδείας, τόσο αέρα τους

δίνει, ώστε ελπίζουν ότι θα το πείσουν να αποσύρει όλα τα βιβλία και να τα

ξανατυπώσει – θα κάνουν το ίδιο και οι εκδότες; Δεν σκέφτονται ούτε την

οικονομική ζημιά δηλαδή ή, μάλλον λένε, μπροστά στην επιστροφή στις ρίζες, τι

είναι ο «πόνος»; Τη βρήκαν ορμητική στο να επιβάλει τα Αρχαία την κυρία

Γιαννάκου, στη βράση φιλοδοξούν να ξανακαπελώσουν και τα Νέα Ελληνικά.

Ανατριχιάζει κανείς όταν σκέφτεται πόσο πολύ ηλικιωμένοι πρέπει να είναι οι

πνευματικοί μας άνθρωποι, οι οποίοι έχουν αποφασίσει να μην ξεκολλήσουν από

την ανάμνηση της νιότης τους, τότε που έγραφαν με πολυτονικό και κονδυλοφόρο,

ώστε δεν τους νοιάζει τι θα κάνουν τα σημερινά παιδιά. Οι γέροι είναι

εγωιστές, αυτό είναι γνωστό, οι νέοι όμως τι κάνουν; Γιατί δεν οργανώνονται να

υπερασπιστούν το πλήρως ατονικό, που πολλοί στην καθημερινότητά τους έχουν

καθιερώσει;