Τα δεδομένα…

… Τα «αρχεία» μας είναι πλημμυρισμένα από δεδομένα. Τόσα πολλά, που έχουμε

ξεχάσει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Παράξενη…

… συντροφιά. Τα μέλη της λέσχης του γέλιου στέκονται στην κεντρική πλατεία

του Ντούλουθ και γελούν τόσο δυνατά, που τα δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάγουλά

τους – πράγμα επικίνδυνο στον βαρύ χειμώνα της Μινεσότας. Πού το βλέπουν το

αστείο; Πουθενά. Απλώς γελούν επειδή έτσι τους αρέσει. Μαζεύονται στην πλατεία

κάθε Δευτέρα. Κάνουν έναν κύκλο και βάζουν τα γέλια. Χωρίς κανένα συγκεκριμένο

λόγο. Έτσι, για πλάκα. Το γέλιο τους έχει κάτι ανατρεπτικό, κάτι διαφορετικό

από τον διατεταγμένο τρόπο με τον οποίο οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της ήσυχης

πόλης αναζητούν την καθημερινή ευτυχία. Το Ντούλουθ δεν είναι γνωστό για την

ελαφρότητά του. Εδώ γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Μπομπ Ντίλαν. Αυτός δεν θα

γελούσε ποτέ έτσι (τουλάχιστον όχι δίχως κάποια ειρωνεία). Τα μέλη τής λέσχης

του γέλιου ξεσπούν έτσι τέσσερα – πέντε λεπτά, ώσπου δεν αντέχουν άλλο πια. Το

ξέρουν πως αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη στωικότητα που οι υπόλοιποι κάτοικοι

της πόλης ζουν τη ζωή τους. Το Ντούλουθ ιδρύθηκε πριν από ενάμιση αιώνα από

Σκανδιναβούς μετανάστες. Το «έσκαψαν» σε μια απότομη πλαγιά πάνω από τη Μεγάλη

Λίμνη και γρήγορα έγινε γνωστό σε όλον τον κόσμο για τα ορυχεία του. Σήμερα

πια, το σιδηρομετάλλευμα έχει λιγοστέψει, το ίδιο και τα φορτηγά πλοία που

κάποτε γέμιζαν το λιμάνι.

H συντροφιά…

… της κεντρικής πλατείας, όμως, δεν χάνει το γέλιο της. Δεν πρόκειται για

κάποια νέα ομαδική θεραπεία σαν κι εκείνες που κάνουν στα ηλιόλουστα θέρετρα

του Λος Άντζελες. Σε αυτό το υψόμετρο, το χιόνι πέφτει άφθονο τον χειμώνα και

το θερμόμετρο σπάνια ανεβαίνει πάνω από το μηδέν. Μαζεμένοι σε κύκλο, αυτοί οι

παράξενοι άνθρωποι παίρνουν μερικές βαθιές ανάσες κι ύστερα αφήνουν να

ξεσπάσουν όλα όσα δεν μπορούν να συγκρατήσουν μέσα τους. Οι περαστικοί

κοντοστέκονται ξαφνιασμένοι. Τους ρίχνουν μερικές παραξενεμένες ματιές κι

ύστερα συνεχίζουν τον δρόμο τους. «Νιώθει αμήχανα κανείς, βλέποντας τόσους

ανθρώπους μαζεμένους σε έναν κύκλο να γελούν χωρίς κανένα λόγο», λέει μια

γυναίκα από τη συντροφιά στον δημοσιογράφο της εφημερίδας «Κρίστιαν Σάιενς

Μόνιτορ» που πήγε στο Ντούλουθ για να δει το παράξενο φαινόμενο. «Σκέφτηκα

λοιπόν να γυρίζουμε στους σαστισμένους περαστικούς, να τους κοιτάζουμε και να

τους προσκαλούμε στη συντροφιά μας: «Ελάτε να γελάσουμε μαζί!»».

Οι εξηγήσεις…

… περιττεύουν σε όποιον αναρωτιέται αν όλοι αυτοί οι γελαστοί άνθρωποι είναι

στα καλά τους. «Γελάω εδώ με τη συντροφιά μου, γελάω και μόνη μου, όταν γυρίζω

στο σπίτι», λέει μια άλλη γυναίκα. «Κοιτάζομαι, γελώντας στον καθρέφτη κάθε

πρωί, και λέω: «A, είμαι ακόμη ζωντανή!»». Κάτι που μπορεί να μη φαίνεται

τίποτα, αλλά είναι σίγουρα «κάτι». Τα δεδομένα. Προσοχή στα δεδομένα!…