Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς: «Το μίνι της μάνας». A λα Ελένη. Ποια

Ελένη; Μα την κ. Ελένη Μενεγάκη εννοώ βέβαια.

Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή…


«Βρίσκουν την ευκαιρία να μπουν μεταμφιεσμένοι σε γιατροί»: αντιγράφω

απ’ το πρόγραμμα του «Δον Κιχώτη» που παρουσιάζει το Παιδικό Στέκι του Εθνικού

μας – νάααατα πάλι… – Θεάτρου.

«Κόλλημα έχεις;», θα μου πείτε, «με τα προγράμματα του Εθνικού;».

«Πρόβλημα έχεις με τους »αρμόδιους»;». Κι εγώ θα σας απαντήσω: «Όχι». Αλλά

όταν πέφτει στο μάτι μου αυτή η σύνταξη σε μια φράση απ’ το κείμενο της

σύνοψης του «Δον Κιχώτη» που της έχουν δώσει στο – καλόγουστο, δε λέω… –

έντυπο τη μορφή, ας πούμε, παραμυθιού, έξαλλος γίνομαι.

Διότι δεν πρόκειται για ένα Παιδικό του κώλου αλλά για το ΕΘΝΙΚΟ Θέατρο

που – εδώ – επιμορφώνει μάλιστα παιδάκια. Και διότι στο πρόγραμμα, πλην της

υπογραφής στο κείμενο, διαβάζω ότι υπάρχει και «υπεύθυνη προγράμματος –

επιμελήτρια ύλης» και – τρομάρα μας – «επιμελήτρια κειμένων».


«Γυναίκα από παλιά» είναι ο τίτλος του έργου του Γερμανού Ρόλαντ

Σιμελπφένιχ που θ’ ανεβάσει γύρω στις 20 Φεβρουαρίου η Άσπα Τομπούλη με τις

«Όψεις» της και σε μετάφρασή της στο «Χυτήριο».

Ένα ζευγάρι σαραντάρηδων – δεκαεννιά χρόνια παντρεμένοι και με παιδί –

ενώ ετοιμάζεται για μετακόμιση δέχεται τη μοιραία επίσκεψη μιας γυναίκας απ’

το παρελθόν του άντρα η οποία θα καταστρέψει τα πάντα: ο «σκελετός» του έργου

που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μπουργκτεάτερ της Βιέννης το 2004 και στη συνέχεια,

το 2005, ανέβηκε στο «Ρόαγιαλ Κορτ» του Λονδίνου.

Στην Αθήνα ανεβαίνει με τον Γιώργο Κέντρο – έχει ήδη συνεργαστεί με τη

σκηνοθέτρια στο Εθνικό, το 2000-2001, στο «Καμίνο Ρεάλ» του Τενεσί Ουίλιαμς -,

την Κερασία Σαμαρά (στη φωτογραφία) – έχει ήδη κάνει με την Άσπα Τομπούλη το

2001-2002 έναν εξαιρετικό ρόλο στο έργο του Μάρτιν Κριμπ «Στην εξοχή» -, την

Εύρη Σωφρονιάδου, τον Στέλιο Πετράκη και την Δέσποινα Σιδηροπούλου, με σκηνικά

Κωνσταντίνου Κυπριωτάκη, κοστούμια Χριστίνας Μπάρλου – Παπούλια, φωτισμούς

Ηλία Κωνσταντακόπουλου, μουσική Πλάτωνα Ανδριτσάκη και επιμέλεια κίνησης Φώτη

Νικολάου.

Τον Ρόλαντ Σιμελπφένιχ μας τον έχει γνωρίσει το «Θέατρο του Νότου» με

το «Push Up» του που ανέβηκε στον Εξώστη του «Αμόρε» απ’ την Βίκυ Γεωργιάδου

τη σεζόν 2002-2003 και με το «Αραβική νύχτα» που ανέβασε στην Κεντρική Σκηνή

του «Αμόρε» ο Δημήτρης Κουρτάκης τον Μάιο του 2004, στο πλαίσιο των «Δοκιμών».



Θύμιζα στο προηγούμενο «Τέταρτο Κουδούνι», γράφοντας για το ατυχέστατο

ανέβασμα του «Αρχοντοχωριάτη» απ’ τον Κώστα Βουτσά, τις δυο προηγούμενες

παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει Κύριο Ζουρντέν. Και, παρασυρμένος από μια

παράλειψη σε καταχώριση, ανέφερα ότι το 1992-’93, στο «Περοκέ», στο δεύτερο

ανέβασμα – που το θυμάμαι ως μια πολύ καλή παράσταση μ’ έναν εξαιρετικό θίασο

– υπέγραφε ο ίδιος ο Κώστας Βουτσάς τη σκηνοθεσία.

Αμ δε… Φίλη μού θύμισε ότι σκηνοθέτης ήταν ο καλός Κώστας Μπάκας

(φωτογραφία) που μας έχει αφήσει χρόνους.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…



Δεκάδες ευχαριστίες. Προς πάσαν κατεύθυνσιν. Τις διάβασα στο πρόγραμμα

της παράστασης «Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα – Χαμένος στ’ όνειρο…» που ‘χει

ανεβάσει η Αθηνά Παππά στο «Σχεδία» – μια «εναλλακτική πρόταση πάνω στον

»Ματωμένο γάμο» του Λόρκα», όπως χαρακτηρίζεται.

Μήπως – λέω, μήπως… – χρειαζόταν κι ένα «ευχαριστώ» – έτσι εις μνήμην

– και στον Νίκο Γκάτσο; Για «ό,τι» χρησιμοποιήθηκε απ’ τη μετάφρασή του;


Όπου η πλατινέ Κάτια Δανδουλάκη, ως Γερμανίδα ηθοποιός μεν – ξεπεσμένη,

της μεταπολεμικής περιόδου… – αλλά και σύζυγος μικρομεσαίου με οικονομικό

πρόβλημα μέγα που φτάνει στο φόνο για τα λεφτά, να κάνει, στιλάτη και ποζάτη,

δυο εμφανίσεις α λα Μαρλένε Ντίτριχ – που ‘παιξε και το ρόλο στο σινεμά – στο

δικαστήριο – η βασική μάρτυρας κατηγορίας – λες και πάει στη δεξίωση της

πρεσβείας του «Ωραία μου κυρία» ή, έστω, στις ιπποδρομίες του Άσκοτ…:

«Μάρτυρας κατηγορίας» στο θέατρο «Δανδουλάκη» σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη

και με – γυναικεία – κοστούμια Λουκίας.

Στη δεύτερη ειδικά, με το εκθαμβωτικό ασπρόμαυρο σύνολο και το

κόσμημα-πεπόνι στο χέρι – μα, δηλαδή, ΠΟΥ τα βρήκε τα λεφτά η ηρωίδα; Τι να

σκεφτώ εγώ… – και, τριγύρω της, τον πρόεδρο του δικαστηρίου με κατακόκκινη

γραβάτα και τους δικαστές και τους συνήγορους με κατακόκκινες μανσέτες, έφτασα

στο σημείο να νομίζω ότι βλέπω σκηνή δικαστηρίου όχι της Άγκαθα Κρίστι αλλά

του «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές»… Αφού όλο και περίμενα η μάρτυρας να

τις πετάξει τις γόβες τις ψηλοτάκουνες που δένουν πίσω στα σφυρά με τις

τεράστιες τις ασημένιες τις φιούμπες – «πεταλούδες» και να το ρίξει το

μουσικοχορευτικό…

Και οι κυρίες με τα μοβ μαλλιά στην πλατεία όλο και να κάνουν «α!»

μόλις έβγαινε… Το καταδιασκέδασα.


Στο θέατρο της οδού Φρυνίχου κι όχι στο Υπόγειο θ’ ανεβάσει, τελικά, την

«Αγνή του Θεού» ο Βασίλης Νικολαΐδης (φωτογραφία).

H μετακίνηση κρίθηκε αναγκαία απ’ το «Θέατρο Τέχνης» για να γεμίσει το

χάσμα που άνοιξε ο… σεισμός. Της ματαίωσης του «Λεωφορείου Ο Πόθος» του

Τενεσί Ουίλιαμς – που ήταν εκεί προγραμματισμένο για τις 2 Φεβρουαρίου – λόγω

διαφωνιών που ανέκυψαν ανάμεσα στο σκηνοθέτη της παράστασης Δημοσθένη

Παπαδόπουλο και τις πρωταγωνίστριές του Μαρία Πρωτόπαπα – Μπλανς και Λένα

Κιτσοπούλου – Στέλλα – αχ, βρε παιδιά….

Για να κλείσει, λοιπόν, η «τρύπα» στο πρόγραμμα παρατείνονται οι

παραστάσεις του «Φιλάργυρου» που παίζεται τώρα – και που εισπρακτικά πάει πολύ

καλά, πρώτη φορά έπειτα από πάρα πολλά χρόνια είδα σε απογευματινή Σαββάτου

γεμάτο το θέατρο της Φρυνίχου… – και η «Αγνή» θα ανεβεί γύρω στις 20 Μαρτίου.


H Κάτια Δανδουλάκη στη… δίκη. Ως μάρτυρας κατηγορίας απαστράπτουσα στο

«Μάρτυρας κατηγορίας»

Τελευταία Νέα