Αναζήτηση
|
|
Αυτή την Παρασκευή βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη σε εκδήλωση για τους μετανάστες.
Είχα έτσι την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά έναν Έλληνα μετανάστη – Σουηδός
πολίτης σήμερα -, έναν γοητευτικό άνθρωπο και ομιλητή, τον Νίκο Παπαδόπουλο. Ο
κ. Παπαδόπουλος έφυγε από την Ελλάδα της χούντας με προορισμό την Αμερική, με
ενδιάμεσο σταθμό τη Σουηδία. Επειδή όμως οι δρόμοι τής ξενιτιάς είναι πάντα
απρόβλεπτοι, η Σουηδία έγινε τελικά η άλλη πατρίδα του. Έκανε όλες τις
δουλειές που κάνει συνήθως ο μέτοικος της πρώτης γενιάς: λαντζιέρης,
καθαριστής… Ταυτόχρονα φοίτησε σε σουηδικό Πανεπιστήμιο, εμπνεύστηκε από τον
Ούλοφ Πάλμε, μπήκε στην πολιτική και έκανε αξιόλογη πορεία. Σήμερα είναι
ευρωβουλευτής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Σουηδίας…
Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέρονται που είπε ο Νίκος Παπαδόπουλος, ήταν και
ένα περιστατικό από τη ζωή του. Στο Πανεπιστήμιο, όπου φοιτούσε, μαζί με
άλλους μετανάστες φοιτητές είχαν ιδρύσει τη δική τους φοιτητική παράταξη. «Μια
μέρα σκεφτήκαμε να διοργανώσουμε μια εκδήλωση», αφηγείται, «με τους τοπικούς
άρχοντες και τους πολιτικούς της περιοχής. Είχαμε ετοιμάσει και ένα κοκτέιλ…
Τελικά, κανείς από τους καλεσμένους δεν ήρθε. Μείναμε μόνοι μας,
απογοητευμένοι και στενοχωρημένοι αναγκαστήκαμε να φάμε οι ίδιοι αυτά που
είχαμε παραγγείλει… Ύστερα από μερικές εβδομάδες ανάφερα το γεγονός στον
Ούλοφ Πάλμε και εκείνος με ρώτησε: «Ρε συ Παπαδόπουλε, ξέρεις τι είσαι;»
«Έλληνας», του απάντησα.
«Ναι, αλλά ποιο είναι το καθεστώς σου εδώ όπου βρίσκεσαι;»
«Μετανάστης, με άδεια παραμονής»…
«Δικαίωμα ψήφου έχεις;»
«Όχι».
«E, τότε, γι’ αυτούς δεν υπάρχεις. Εάν είχες δικαίωμα ψήφου θα έβλεπες πώς θα
έτρεχαν να γεμίσουν την αίθουσα»»…
Τώρα, ας έρθουμε στην Ελλάδα. Ας πάμε πίσω μερικές εβδομάδες, τότε που
το Παρίσι φλεγόταν από την εξέγερση των απογόνων των μεταναστών. Θυμάστε πως
εκείνες τις μέρες είχαν παραγεμίσει τα τηλεοπτικά παράθυρα με πολιτικούς όλων
των παρατάξεων, που έλεγαν και ξανάλεγαν πως «πρέπει να εντάξουμε τους
μετανάστες», «πρέπει να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου στις τοπικές εκλογές όσοι
μετανάστες διαμένουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα» κ.λπ.; Εγώ ο μετανάστης τα
θυμάμαι πολύ καλά όλα αυτά. Το ερώτημα είναι: θα ακούσουμε τα ίδια τώρα με την
ευκαιρία της συνταγματικής αναθεώρησης; Το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε ήδη ανάλογη πρόταση:
αν και οι κακές γλώσσες ρωτούν γιατί δεν το έκανε όταν είχε την εξουσία, αλλά
αυτή είναι μια άλλη συζήτηση… Σε τελευταία ανάλυση, στην πολιτική σημασία
έχει πάντα αυτό που έρχεται και όχι αυτό που φεύγει…
Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά από το τέλος της εκδήλωσης όταν
χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η φίλη μου η Ρόνη, μετανάστρια από τη Βουλγαρία
και δευτεροετής φοιτήτρια σε TEI, στη Δραματική Σχολή. H Ρόνη ήρθε οκτώ χρόνων
στην Ελλάδα, φοίτησε στο ελληνικό σχολείο, ήταν άριστη μαθήτρια και στις
Πανελλήνιες κατάφερε να περάσει στη Σχολή που ήθελε. Την Ελλάδα η Ρόνη την
βλέπει ως την πρώτη της πατρίδα. Επιμένουν όμως να της θυμίζουν πως είναι
ξένη. Γιατί για την άδεια παραμονής της ακόμα περιμένει, άγνωστο μέχρι πότε…
Γιατί πήγε προχθές να πάρει το φοιτητικό επίδομα που δικαιούται και της είπαν
πως «αποκλείονται τα παιδιά των μεταναστών»!.. Καθώς βλέπετε, λοιπόν, με
γοργούς ρυθμούς προχωρεί η ένταξη των μεταναστών: ξεκινώντας από τις άδειες
παραμονής, συνεχίζοντας με τους μικροπωλητές και τελειώνοντας στα
Πανεπιστήμια… Ίσως πρέπει να περιμένουμε να ξεσηκωθούν ξανά οι μαγκρεμπίνοι
στη Γαλλία για ν’ ακούσουμε πάλι τα περί ένταξης μεταναστών και πολλά, πάρα
πολλά… Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…
ΥΓ: H εν λόγω εκδήλωση διοργανώθηκε από τέσσερις κινήσεις πολιτών: «Οι
πολίτες», «Π 80», «Περίπου 30», «Νεανικός Όμιλος για τον πολιτικό
προβληματισμό».
LINK:
