Δεκαετίες τώρα, πριν από τα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, την «τιμητική»

τους δεν έχουν μόνον οι παίκτες. Έχουν και οι διαιτητές. Πόσο μάλλον στην

παρούσα συγκυρία, όπου στους ποδοσφαιριστές έχει απαγορευθεί να κάνουν

δηλώσεις, λες και δεν μιλάμε για τους πρωταγωνιστές των γηπέδων αλλά για

κομπάρσους. Ο διαιτητής του ντέρμπι λοιπόν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο,

έχει αναγορευτεί σε Νο 1 στην ιεραρχία της κορυφαίας ποδοσφαιρικής συνάντησης.

Φανταστείτε πόση ψυχολογική πίεση τού ασκείται και πόσα συμφέροντα παίζονται

στην πλάτη του. Στην ουσία, ο διαιτητής του ντέρμπι είναι στημένος στα έξι

μέτρα και περιμένει τις ριπές του εκτελεστικού αποσπάσματος. Έχει αποδειχθεί

στην πράξη ότι ο διαιτητής του ντέρμπι αποτελεί ακλόνητο άλλοθι για τον

ηττημένο! Συνετρίβη η ομάδα; Ο διαιτητής φταίει. Χάθηκε ο τίτλος; Ο διαιτητής

ευθύνεται. Χάθηκαν… τ’ αυγά και τα πασχάλια επειδή ο αντίπαλος ήταν

ανώτερος; Ο «αναθεματισμένος ρέφερι» φταίει και γι’ αυτό. Αναρωτιέται κανείς

πόσο μαζοχιστής πρέπει να είναι ένας άνθρωπος για να γίνει διαιτητής. Διότι

δεν είναι μόνον οι διοικήσεις, οι προπονητές, οι παίκτες, οι δημοσιογράφοι που

κατηγορούν, λοιδορούν και ενίοτε εξευτελίζουν τον διαιτητή. Είναι και οι

οπαδοί που τον στέλνουν εις το πυρ το εξώτερον.

Με λίγα λόγια δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία του αθλητισμού τόσοι πολλοί

να καθυβρίζουν έναν. Και αυτός (ο ένας), ενώ γνωρίζει εκ των προτέρων τι θα

συμβεί, να πηγαίνει στην γκιλοτίνα καμαρωτός και περιχαρής, κρατώντας μάλιστα

και το καλάθι μέσα στο οποίο θα βάλει το κεφάλι του! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…