Τη γιαγιά την αγαπούνε τα παιδιά της. Δεν το δέχονται να την πάνε σε

γηροκομείο.

H οικογένεια κρατάει στην Ελλάδα ως προς αυτό, οι ηλικιωμένοι να απολαμβάνουν

το σπίτι τους. Αλλά πώς να κρατηθεί η οικογένεια, όταν δουλεύουν μέρα νύχτα οι

γονείς και τα εγγόνια και μένουν οι τοίχοι να κρατάνε τη θαλπωρή, οι πόρτες

και τα σκρίνια και οι καναπέδες και η τηλεόραση να εκπέμπουν το μήνυμα της

οικογενειακής συνοχής και φροντίδας; Μεγάλη λύση απασχόλησης η τηλεόραση, αλλά

δεν έχει χέρια να μαγειρέψει, να καθαρίσει, να σε σηκώσει όταν πέφτεις, να σε

βοηθήσει στο περπάτημα. Κι έτσι προκρίνεται μια μέθοδος διακριτική, φτηνή και

ολοκληρωμένη, γραφεία που αρχίζουν από χιλιάδες άλφα, μη τυχόν και τα ψάχνετε

πολλή ώρα στις μικρές αγγελίες, σε βοηθάνε να βρεις τον σωστό άνθρωπο. Κι από

‘κεί και πέρα επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων αν ο άνθρωπος θα μπορέσει

να μετρήσει ως άνθρωπος, αφού κουβαλήσει στο διαρκές μεροκάματό του τα βάρη

της οικογενειακής στοργής των κατιόντων. Γιατί ο άνθρωπος έχει κι εκείνος

οικογένεια στην πατρίδα του και δεν μπορεί να τη συναντήσει αν η ελληνική

οικογένεια δεν πράξει τα δέοντα για την άδεια παραμονής του. Αλλά εκεί έχει να

αντιμετωπίσει όχι μόνο αυξημένα έξοδα, αλλά και τη σθεναρή αντίσταση μιας

άλλης σεβαστής ελληνικής παράδοσης, της γραφειοκρατίας που βρίσκει τον

καλύτερο εαυτό της σε τέτοιες περιπτώσεις. E, και στη σύγκρουση των δύο ειδών

οικογενειακής στοργής, της ελληνικής με την ξένη, τη μακρινή, τη φτωχιά και

την αναγκεμένη, νικάει η ελληνική κατά κράτος. Είναι μια νίκη κι αυτή.