Στη Βενετιά! Αν είναι όντως το μοναδικό κέντρο επιστημονικής έρευνας που

διαθέτει η Ελλάδα στο εξωτερικό, τουλάχιστον βρίσκεται στην ωραιότερη πόλη του

κόσμου. Εντάξει, δεν είναι πόλη, είναι κάτι σαν ζωντανό παραμύθι, μισοπλωτή

και μισοβουλιαγμένη, μισοαληθινή και μισοβαλσαμωμένη. Και επειδή δεν πήγα στη

γιορτή για τα πενήντα χρόνια του Ελληνικού Ινστιτούτου Βενετίας, αρκέστηκα σε

μια βόλτα στο Πολυτεχνείο, να παρακολουθήσω την εξέλιξη του Ιταλικού

Ινστιτούτου που έχει έναν αέρα Βενετίας μέσα στην καρδιά της Αθήνας. Το

αντίδωρο της Βενετίας σε εμάς, κατά κάποιον τρόπο. Πρέπει να ανήκει στη

δεύτερη αρχιτεκτονική της περίοδο. Λιτή πρόσοψη, θολωτά παράθυρα. H ανακαίνισή

του πρέπει να έχει συνδυαστεί με της Βενετίας ολόκληρης την ανακαίνιση και τη

διάσωση. Ελπίζω να μη χρειαστεί να περιμένουμε το σχέδιο «Μωυσής», εκείνο το

υπερσύγχρονο τεχνολογικό θαύμα όπου ο λασπερός βυθός θα μεταμορφωθεί σε κάτι

λαμπερό και στέρεο σαν πλακάκι πισίνας, να μην περιμένουμε όλο αυτό το

μεγαλούργημα να ολοκληρωθεί στο άνοιγμα της λιμνοθάλασσας, για να τελειώσει

εδώ το σοβάντισμα του βενετσιάνικου δείγματος. Βλέπω τελευταία να εμφανίζονται

και κάτι σαν κουφώματα στα παράθυρα, έστω αλουμινίου, τι να κάνουμε; Προχωράει

λοιπόν το πράγμα. Και κάτι σαν φως στις σκοτεινιασμένες αίθουσες αρχίζει να

διαφαίνεται, που σημαίνει ότι από μέσα τις βάφουν. Είναι να απορείς πώς οι

απόγονοι των δόγηδων δεν έχουν εκτιμήσει, επί είκοσι πέντε χρόνια που

ανακαινίζεται αυτό το κτίριο, τη δυνατότητα να διαθέτουν ένα γνήσιο δικό τους

κομμάτι μέσα στο αθηναϊκό κέντρο, αλλά ας πούμε ότι ποτέ δεν είναι αργά. Ώσπου

να ασπρίσουν τα μαλλιά των τελευταίων μαθητών που πρόλαβαν να μάθουν ιταλικά

εκεί μέσα, ίσως το ξαναδούμε στην παλιά του δόξα.

Τελευταία Νέα