«Στην τελική ευθεία», λέει το δελτίο Τύπου – «όλα τα λεφτά» η

συγκεκριμένη έκφραση όταν αφορά τον Λευτέρη Βογιατζή, ψοφάω… -, οι δοκιμές

στην οδό Κυκλάδων για το νέο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου «Bella Venezia».

H ευθεία, ως γνωστόν, συντομοτέρα πάσης γραμμής. Αλλά έλα που ο

Λευτέρης ο Τρομερός έως και θεωρήματα ακλόνητα ανατρέπει. Και το βλέπω πάλι το

Πάσχα μπροστά μου… Και το Φως το Άγιον.

Το ξέρω, όμως, ότι για άλλη μια φορά θα μας αποζημιώσει για την

αναμονή.

Είναι και αφηρημένος… ο «δαίμων της φωτοσύνθεσης». Εν μέσω επετειακών

– του Ευαγγελισμού… – μπακαλιάρων με σκορδαλιά, τα μπέρδεψε. Και για τον

λόγο αυτό και μόνο δεν… ακούσατε – ούτε είδατε – «Τέταρτο Κουδούνι» την

περασμένη Πέμπτη, παραμονή 25ης Μαρτίου.


H Γωγώ Μπρέμπου (φωτογραφία) θα είναι η Ελβίρα στον μολιερικό «Δον Ζουάν»

που θα ετοιμάσει το καλοκαίρι ο Θέμης Μουμουλίδης με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στη

μετάφραση της Παναγιώτας Πανταζή. Πλάι στον Αιμίλιο Χειλάκη – Δον Ζουάν και

στον Γεράσιμο Γεννατά – Σγαναρέλο.


Είδα στην Θεσσαλονίκη – στο ΚΘΒΕ, στους Λαζαριστές -, το «Ουζερί

Τσιτσάνης. Παύλου Μελά 22». Τι να σας πρωτολέω τώρα… Για πάρα πολύ κακούς

ναζί Γερμανούς και Έλληνες «συνεργάτες», εκτελεστές πατριωτών, ακόμα

κακότερους, τόσο κακούς – τύφλα νά ‘χουν δηλαδή εκείνα τα αθάνατα του Τζέιμς

Πάρις… – που έως και να θέλουν να βάλουν χέρι σε αγοράκια; Ή για τον Γιάννη

Σαμσιάρη, που τον βγάζουν τον άνθρωπο να τραγουδάει – υπέροχα – κάτι δημοτικά

– υπέροχα -, στα μαύρα, αλλά με κατακόκκινη, της φωτιάς, τρισχαριτωμένη

δερμάτινη τραγιασκούλα σαν Τουίγκι των «σίξτις»; Θα τα… «ξεράσω» όλα όταν

έρθει η ώρα.

Προς το παρόν μια απορία: το ΚΘΒΕ έκρινε ότι η παράσταση αυτή είναι

ό,τι πιο ταιριαστό για να παιχτεί το καλοκαίρι στο Ηρώδειο;

Και το Ελληνικό Φεστιβάλ – «ψύλλοι στ’ άχυρα», θα μου πείτε… – έκρινε

ότι το θέμα του συγκεκριμένου έργου είναι ό,τι καταλληλότερο αισθητικά για

τους ρωμαϊκούς τοίχους του Ωδείου του Ηρώδη;

Έλα, Παναγία μου!

Δε λέω. Έχει το ενδιαφέρον της. Και την είδα την παράσταση

«δημιουργικής γραφής» στο «Άλεκτον». Αλλά αυτός ο τίτλος…. Μα «Λογισμικά των

εκκρίσεων: Αρσενικότητες»; Ο Χριστός!

Τον τρέχει η γκαντεμιά, τα τελευταία χρόνια, τον Βαγγέλη Λιβαδά.

Ούτε το μουσικό «Μίκης Θεοδωράκης – Μια ζωή Ελλάδα» που αποτόλμησε να

μεταφέρει για δεύτερη σεζόν απ’ το «Παρκ» στο «Βέμπο» – ενώ και το καλοκαίρι

δεν τα είχε πολυπάει καλά στο ταμείο… – ούτε στο «Αμιράλ» η φάρσα «Πυξ λαξ»

– με τις πολλές κακοτυχίες – «τσούλησαν».

Οπότε, αποφασιστικά έκλεισε και τα δυο θέατρα, ένα μήνα και κάτι πριν

απ’ την εκπνοή της σεζόν. Κι αλί στους ηθοποιούς…

Πού θα πάει όμως, θα γυρίσει ο τροχός.

Λουκέτο και στο «Υπόθεση Yerma» στο «Χυτήριο», το «Μπράιαν» του Νίκου

Καρβέλα στο «Χώρα» κατέβασε αυλαία πριν απ’ την ώρα του, το «Ωραία χρόνια» του

Πίντερ που ξεκίνησε και κρατήθηκε έως και μετά τις γιορτές διώχνοντας κόσμο

απ’ το «Χορν» έπεσε τόσο πολύ εισπρακτικά ώστε να «μετακομίσει» στην

Θεσσαλονίκη, το «Τρεις αδελφές» της Κάτιας Δανδουλάκη, που επίσης διάνυσε τους

πρώτους μήνες θριαμβευτικά, στην πορεία «εκτονώθηκε»…

Μη βλέπετε που βαρεθήκαμε φέτος να γράφουμε περί θεατρικής κρίσης, η

κρίση εδώ είναι…

Πάντως, ο Βαγγέλης Λιβαδάς κάτω δεν το βάζει. Με τίποτα. Κι ετοιμάζει

για το καλοκαίρι, στο «Παρκ», Αλέκο Σακελλάριο – Χρήστο Γιαννακόπουλο και

πάλι, – κόλλημα κι αυτό με τις ελληνικές κωμωδίες που έγιναν ταινίες και

παίζονται και ξαναπαίζονται απ’ την τηλεόραση… – μετ’ ασμάτων.

Ο Κώστας Τσιάνος, με «προϊστορία» στους Σακελλάριο – Γιαννακόπουλο –

έχει ήδη σκηνοθετήσει, απ’ την εποχή του «Θεσσαλικού Θεάτρου», «Υπάρχει και

φιλότιμο, «Δεσποινίς ετών 39», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «Αλίμονο

στους νέους», «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά», εκ των οποίων τα δυο τελευταία στο

«Παρκ» – θα ανεβάσει με τον τίτλο «Τα κίτρινα γάντια» – τον κινηματογραφικό

της τίτλο με τον οποίο και έγινε γνωστή – την κωμωδία τους «H Ρένα εξώκειλε»,

που είχε πρωτοπαρουσιάσει ο Βασίλης Λογοθετίδης με την Ίλια Λιβυκού στο

«Κεντρικόν» τη σεζόν 1952-53.

Στο βασικό ρόλο που έπαιξε στο πρώτο ανέβασμα του έργου ο Βασίλης

Λογοθετίδης και στην κινηματογραφική μεταφορά του απ’ τον Αλέκο Σακελλάριο ο

Νίκος Σταυρίδης, ο λεπτών αποχρώσεων Χρήστος Χατζηπαναγιώτης (στη φωτογραφία),

για πρώτη φορά απόλυτος πρωταγωνιστής σε παράσταση.