Αναζήτηση
Χαμένη ευκαιρία της Αθήνας να μειώσει το νέφος αυξάνοντας το πράσινο,
χαρακτηρίζουν επιστήμονες την ολυμπιακή διοργάνωση του 2004. Όπως σημειώνεται
σε σχετική έρευνα, το πράσινο που φυτεύτηκε τελικά στην Αθήνα, με αφορμή τους
Ολυμπιακούς Αγώνες, συγκρατεί μόλις το 4,34% του διοξειδίου του άνθρακα που θα
μπορούσε να απορροφηθεί εάν υλοποιείτο πλήρως το πρόγραμμα φυτεύσεων που είχε
αρχικώς προγραμματισθεί.
|
|
H έρευνα, που υπογράφουν ο κ. K. Κασσιός, καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο
Πολυτεχνείο, διευθυντής Εργαστηρίου Φυσικής Γεωγραφίας και Περιβαλλοντικών
Επιπτώσεων και η κυρία Διονυσία-Γεωργία Περπερίδου, υποψήφια διδάκτωρ στο ΕΜΠ,
παρουσιάστηκε χθες, στην ημερίδα του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος για την
εξέλιξη και αντιμετώπιση των ρύπων στην Αθήνα. Όπως τονίζουν οι επιστήμονες,
«η βλάστηση στον αστικό και περιαστικό ιστό επιδρά σημαντικά στην αποδυνάμωση
του φαινομένου του θερμοκηπίου, ως ένα «σιφώνιο» απορρόφησης του διοξειδίου
του άνθρακα. Αν είχε εφαρμοσθεί ο πλήρης προγραμματισμός του «Αθήνα 2004″ για
το πράσινο, τότε η ατμόσφαιρα της πρωτεύουσας θα είχε απαλλαγεί κατά 23.388
τόνους διοξειδίου του άνθρακα τον χρόνο, ενώ θα είχε δεχθεί τον ευεργετικό
εμπλουτισμό σε οξυγόνο, πενταπλάσιο σε βάρος τού διοξειδίου τού άνθρακα,
δηλαδή 116.940 τόνους τον χρόνο»!
Συντριπτική σύγκριση. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, στην Αθήνα –
ενώ είχε προγραμματιστεί να φυτευθούν 282.296 δέντρα – τελικά φυτεύτηκαν μόλις
13.650. Τα δέντρα που υπάρχουν σήμερα στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, σε
δρόμους, πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους απορροφούν 217 τόνους διοξειδίου
του άνθρακα τον χρόνο, ενώ αν ολοκληρωνόταν το αρχικό πρόγραμμα, θα μπορούσαν
να συγκρατηθούν 825,7 τόνοι τον χρόνο. Πολύ μικρές είναι και οι ποσότητες των
μικρών και μεσαίων θάμνων, ακόμα και τον λουλουδιών (ανθόφυτα) που φυτεύθηκαν
τελικά, σε σύγκριση με αυτά που είχαν ανακοινωθεί. Ακόμα κι αυτά που
φυτεύθηκαν όμως, υπάρχει κίνδυνος να μαραθούν σύντομα, αφού – σύμφωνα με την
έρευνα – το είδος των φυτών, η επιλογή των θέσεων που φυτεύθηκαν, η σύνθεση
του εδάφους και η συντήρησή τους φαίνεται, σε πολλές περιπτώσεις,
προβληματική.
«Για την περίπτωση της Αθήνας, θα πρέπει τα φυτά να αντέχουν στην αέρια
ρύπανση και – παράλληλα – να μην παράγουν οργανικά αέρια που είναι αιτία
αύξησης του όζοντος», σημειώνεται στην έρευνα. «Τέτοια φυτά είναι το
κυπαρίσσι, η αγριοπιπεριά, η χαρουπιά, η δάφνη, η μοσχοϊτιά, ο αγριοκαπνός, το
γλαύκο. Ακατάλληλα είναι το Liquitabar (sweetgum), που δυστυχώς φυτεύτηκε κατά
κόρον στην περιοχή πέριξ του Ολυμπιακού Σταδίου, αλλά και οι ευκάλυπτοι και τα
πευκοειδή».
Σωστή εγκατάσταση. Εκτός από την επιλογή φυτών που ρυπαίνουν ή…
απορρυπαίνουν την ατμόσφαιρα, οι ειδικοί τονίζουν ότι σε πόλεις όπως η Αθήνα
έχει μεγάλη σημασία η προετοιμασία του εδάφους προκειμένου να εξασφαλίζεται η
μακροβιότητα του πρασίνου. «Επειδή στην πόλη υπάρχουν πολλαπλά δίκτυα υποδομής
– αποχετεύσεις, σωλήνες, καλωδιώσεις – έχει το λεγόμενο δομικό έδαφος.
Πρόκειται για ένα υλικό που αντέχει στην συμπίεση της κατασκευής πεζοδρομίων
και δρόμων, επιτρέπει την ανάπτυξη των ριζών και κρατάει υγρασία. H σωστή
εγκατάσταση βλάστησης στην πόλη επιτρέπει το πράσινο να ζήσει 50 χρόνια, αντί
για 10 που φτάνει μετά βίας σήμερα».
Στην ίδια έρευνα για την απορρυπαντική ικανότητα του αστικού και περιαστικού
πρασίνου, σημειώνεται ότι ύπαρξη αστικού και περιαστικού πρασίνου μειώνει
θεαματικά τους ρύπους της ατμόσφαιρας. H Αθήνα, η οποία εξακολουθεί να έχει
μόλις 2,5 τ.μ. πρασίνου ανά κάτοικο (η χαμηλότερη αναλογία στην Ευρωπαϊκή
Ένωση), φαίνεται πως έχασε τη μεγάλη ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων για να
αυξήσει το αστικό πράσινο και να μειώσει τους αέριους ρύπους.
Συγκράτηση σκόνης. Όπως αναφέρουν οι επιστήμονες, η συγκέντρωση
διοξειδίου του θείου και των οξειδίων του αζώτου «πέφτει» στο… μισό αν στα
πεντακόσια μέτρα από το σημείο εκπομπής του ρύπου υπάρχει ζώνη πρασίνου. H
συμβολή του πρασίνου, όπως τονίζουν οι καθηγητές του ΕΜΠ, είναι μεγάλη και στη
μείωση της σκόνης αφού έχει αποδειχτεί πως 100 στρέμματα (με δέντρα, όπως π.χ.
οι οξιές) κατακρατούν ετησίως 4 τόνους σκόνης, ενώ το πράσινο «απορροφά» και
τους θορύβους.
Οι ίδιοι καταλήγουν ότι «ωστόσο η ευκαιρία δεν έχει ακόμα χαθεί πλήρως. Σ’
αυτές τις τσιμεντένιες ολυμπιακές εγκαταστάσεις μπορούν ακόμα και τώρα να
γίνουν όλες οι δενδροφυτεύσεις και οι παρεμβάσεις που χρειάζονται, οι οποίες
θα τις μετατρέψουν από απέραντο τσιμέντο σε πνεύμονες πρασίνου».
