ΣΤΗΝ υπόθεση των συμβασιούχων η Νέα Δημοκρατία πολιτεύθηκε εξ αρχής με

μεγάλη δόση υποκρισίας.

ΕΝΩ προεκλογικά υποσχέθηκε τη μονιμοποίηση και των διακοσίων πενήντα

χιλιάδων…

ΜΟΛΙΣ έγινε κυβέρνηση άρχισε τις εκπτώσεις και ήδη από τις πρώτες

αποφάσεις των – διορισμένων από την ίδια – υπηρεσιακών συμβουλίων…

ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ότι πάνω από τους μισούς μένουν απ’ έξω.

ΤΟ χειρότερο όμως, και πρωτοφανές για μια δημοκρατική ευνομούμενη χώρα,

είναι η τροπολογία που ψηφίστηκε εν κρυπτώ…

ME την οποία το Δημόσιο δεν είναι πλέον υποχρεωμένο να εφαρμόζει τις

δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν συμβασιούχους με τη διαδικασία των

ασφαλιστικών μέτρων.

KAI δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο

σταθμά…

ΑΦΟΥ στη μεν περίπτωση του ΛΑΦΚΑ οχυρωνόταν για καιρό πίσω από

δικαστικές αποφάσεις για να καθυστερήσει την επιστροφή του…

ΕΝΩ στην περίπτωση των συμβασιούχων ψηφίζει νόμο για να τις

παρακάμπτει.

EINAI και το ότι με την πρακτική της να καταργεί δικαστικές αποφάσεις

όταν κρίνει ότι δεν την εξυπηρετούν…

ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ λογικές τύπου «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και μάλιστα για

ανθρώπους που απλά θέλουν τη δουλειά τους και την τήρηση των υποσχέσεων που

τους έδωσε.

ΣΕ όποια αυταρχική μεθόδευση και αν καταφύγει η κυβέρνηση όμως…

EINAI φανερό πως δεν θα μπορέσει να κρύψει την αδυναμία της να

υλοποιήσει την πλημμυρίδα των προεκλογικών της υποσχέσεων!