Είναι ξετσιπωσιά…

… οι άνδρες κάποιας ηλικίας (δεν λέμε ποιας), να νιώθουν πότε – πότε να τους

κυριεύει ο πόθος; Είναι κακό πολλοί από αυτούς, που δεν είναι ούτε καν

παντρεμένοι, να θέλουν να το κάνουν με γυναίκες που είναι πολύ μικρότερές

τους; Όχι πως είναι εύκολο. Καθόλου. Φτάνει να θυμηθούμε πόση λάσπη έφαγε

κάποτε κατάμουτρα γι’ αυτόν τον λόγο ο Γούντι Άλεν από τη Μία Φάροου. Ή να

διαβάσουμε για τους πολυάριθμους γάμους του καγκελάριου Σρέντερ και τις επίσης

πολυάριθμες φιλενάδες του Γιόσκα Φίσερ – τα γράφουν κάθε μέρα οι γερμανικές

εφημερίδες.

Οι εφημερίδες…

… – όχι μόνο οι γερμανικές – γράφουν και άλλα. Γράφουν για τουρίστες του σεξ

που παραγγέλνουν γυναίκες από την Ταϊλάνδη μέσα από καταλόγους και για

ξελιγωμένους που ταξιδεύουν τα πάθη τους μέσα στο Ίντερνετ. Από όλα αυτά, ο

κόσμος έχει πλάσει μια στερεότυπη εικόνα για τον ξεμωραμένο: υπέρβαρος,

άχαρος, άπλυτος, κακοντυμένος και – αλίμονο – πενηντάρης (πόση αδικία, Θεέ

μου!), περιφέρει την κοιλίτσα του σε εξωτικές παραλίες με αραδιασμένα ημίγυμνα

κορμιά. Μα ώς εδώ. Φτάνει πια. Γιατί επιτέλους βρήκε το θάρρος κάποιος από

εμάς, κάποιος της δικής μας γενιάς, που μεγάλωσε με Μαρξ, Φρόυντ και

Κόκα-Κόλα, να αναλάβει εργολαβικά την υπεράσπισή μας. Ας είναι καλά ο

άνθρωπος.

Πέστε μου…

… παρακαλώ, βάζει με τόλμη το ερώτημα ο συγγραφέας Στέφαν Βάκβιτς στην

εφημερίδα «Ντι Βελτ», πόσες και πόσες φορές δεν απαθανάτισε η λογοτεχνία και η

τέχνη την ερωτική σχέση ηλικιωμένων ανδρών με νεώτερες γυναίκες; Άνοιξε ποτέ

μύτη γι’ αυτό; Από την εποχή του Πλάτωνα και της Σαπφούς η ιστορία είναι

πλημμυρισμένη από τον γεροντικό πόθο για αξιολάτρευτα νεαρά πλάσματα. Μήπως ο

Εδουάρδος στην «Εκλεκτικές συγγένειες» του Γκαίτε δεν ήταν αρκετά μεγάλος για

να είναι πατέρας της Οτιλί; Μήπως ο Σαρλ Σουάν, σε εκείνη την εμπειρική μελέτη

της ερωτικής παράκρουσης από τον Προυστ, δεν ήταν δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος

από την Οντέτ του; Δεν λέμε, χαριτωμένος ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Αλλά απλώς

χαριτωμένος. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς κάτω των τριάντα πέντε ή γκέι,

για να του επιτρέπεται να ερωτευτεί.

Ο πενηντάρης…

… δεν χρειάζεται πια να είναι ούτε ένας μοναχικός και άπλυτος κλανιάρης που

θα αναζητεί θύματα στην Ταϊλάνδη ούτε ένας γκρινιάρης και απατημένος σύζυγος

που θα προσπαθεί να ξανακερδίσει τη συμβία του στα ριάλιτι της τηλεόρασης.

Φτάνει πια. Ο Στέφαν Βάκβιτς έχει καλά νέα για εμάς. Όπου και αν κοιτάξει

κανείς, λέει, θα δει νεαρές γυναίκες (και μάλιστα όχι τις πιο ανόητες) όχι

μονάχα να βρίσκουν τους άνδρες που είναι μεγαλύτεροί τους πιο επιθυμητούς,

αλλά και να ανθίζουν πλάι τους. Οι άνδρες κάποιας ηλικίας δεν χρειάζεται πια

να ζουν σαν να είναι η ενσάρκωση της έκτης άριας από τα «Κατά Ματθαίον Πάθη»

του Μπαχ: «Ενοχή και πόνος ραγίζουν την αμαρτωλή καρδιά στα δύο».