Τι ωραία εκπομπή! «Πεθαίνω από έρωτα» της Ειρήνης Λεβίδη στο Τρίτο Πρόγραμμα.

Κάθε Τετάρτη, μία με δύο το μεσημέρι. Την ακούω και γλυκαίνει το μέσα μου. Με

«άξονα», θέμα της, τη μοίρα των γυναικών στην όπερα. Άμεση, καθόλου

«εξυπναδίστικη», καθόλου «κυνηγώντας την πρωτοτυπία», άψογη γλώσσα, ζεστή

φωνή… Καίρια αποσπάσματα από κάθε όπερα, απόλυτα αντιπροσωπευτικά και

ουσιαστικά ως προς τον άξονα της εκπομπής, που αρχίζουν και «σβήνουν» όταν και

εκεί ακριβώς που πρέπει, χωρίς να πλατειάζουν, χωρίς να γίνονται βαρετά, από

εξαιρετικές εκτελέσεις… Και «συνδετικά» κείμενα που δεν είναι γραμμένα

διεκπεραιωτικά, για «παραγέμισμα» του χρόνου, που δεν είναι ανόητα, με δήθεν

χιούμορ, που δεν φλυαρούν ακατάπαυστα και άσκοπα και που – κυρίως – δεν

υποκύπτουν ή μάλλον δεν έχουν καμιά σχέση με τη λεξιλαγνεία και τον

ναρκισσισμό. Κείμενα γραμμένα με γνώση και ευρυμάθεια, που δεν περιορίζονται

στο αντικείμενο, αλλά τολμηρά «ανοίγονται» και σε άλλους χώρους, χωρίς

ταυτόχρονα να χάνουν τον μπούσουλα και χωρίς ούτε στιγμή να «επιδεικνύονται».

Κείμενα με απολύτως προσωπική σφραγίδα.

…και λεξιλαγνείες

Ξέρω τι σας λέω… Διότι ακούω Τρίτο – όχι διότι «Κρείτον τον Τρίτον» κατά το

ατυχέστατο (μπρρρρρ…) σλόγκαν -, χαίρομαι, δουλεύοντας, τα Πρωινά του – με

τον Διονύση Μαλλούχο κυρίως -, ακούω μερικές εκπομπές του που είναι όντως

καλές – όπως το απολαυστικό «Όπερα έδει δείξαι» του Κοσμά Βίδου -, αλλά ακούω

και κάτι ατυχή ή κάτι λεξιλαγνικά, ναρκισσιστικά κατασκευάσματα που

αναρωτιέμαι: αφού τα ακούν και ξέρουν – δεν μπορεί… – περί τίνος πρόκειται,

γιατί τα κρατούν;

Τελευταία Νέα