|
|
|
|
Εδώ που πατάς, μου λένε, χτυπάει η καρδιά του φραπέ. Και είναι αλήθεια, κοιτάω
κάτω εκεί που πατάω και νιώθω τη μηχανή να ανακατεύει το μείγμα, τον καφέ και
τη ζάχαρη να γίνονται ένα, την πλούσια κρέμα να αφρίζει, το «καϊμάκι» να
κυλάει δροσερά. Είμαι στην Πλατεία Παγκρατίου (το καταλάβατε υποθέτω) και θα
ανακαλύψω το μυστικό του φραπέ.
Το Παγκράτι βέβαια θα κάνει τα πάντα για να το κρύψει. Με τέχνη, ιστορία,
αθλητισμό και θρυλικές παρέες, από το Καλλιμάρμαρο έως την Πλατεία Προσκόπων.
Από τον Αρδηττό έως και – μη σας πω – τον Υμηττό. Κατά μήκος της «παραλίας»
της Υμηττού και την ολική αναβάθμισή της.
Ολυμπιακός πυρετός: υψηλός. H περιοχή πίσω από το Στάδιο επόμενο ήταν να
σηκώσει το βάρος των μέτρων. «Απαγορεύεται» εν αφθονία και ευγενικά «παρακαλώ,
μεταβολή, γίνετε αμέσως Λούις των τεσσάρων τροχών». Την Αρχιμήδους, λοιπόν, μη
τη σκέπτεσθε αυτές τις μέρες. Την Άγρας των ποιητών, επίσης. Καμία αποστολή
δεν είναι εύκολη και δεν σερβίρεται με σταγόνες δροσιάς. Ωστόσο, η δική μου
περίπου ήταν.
|
Εξάρες στην παρτίδα και «εξάρες» στις επιδόσεις των καφέ, που άλλαξαν από την κορφή ώς το παρκέ τους
|
Από την εποχή που ο θρυλικός «Λέντζος» έπαιζε σχεδόν μόνος του στο γήπεδο του
«φραπόγαλου» απέναντι στην πάνοπλη Φωκίωνος Νέγρη της Κυψέλης, πολλά έχουν
συμβεί. H πόλη αλλάζει πρόσωπο, αλλά πάντα οι άνθρωποι είναι που κάνουν την
πόλη να αλλάζει.
Πάει καιρός που ήταν εντελώς απρεπές να παρκάρεις στην αριστερή πλευρά της
Υμηττού, κατεβαίνοντας από τον Προφήτη Ηλία προς την Βουλιαγμένης. Τώρα τα
παρκαρισμένα πιάνουν και τις δύο πλευρές του δρόμου και τους παράδρομους, πάνω
και κάτω.
H ιστορία κάνει εκπλήξεις κάθε δυο τρία βήματα. Στον «Μαγεμένο Αυλό» του Μάνου
Χατζιδάκι, στην Πλατεία Πλαστήρα του Μίνου Αργυράκη, στο Άλσος της Ελεύθερης
Σκηνής και στα καλοκαίρια που συζητήσεις ατέλειωτες κάτω από τα άστρα κάνουν
ηχώ ώς σήμερα. Το καμπανάκι στο «Fridays» χτυπάει και ένα σούπερ χάμπουργκερ
απογειώνεται για το πρώτο τραπέζι ταράτσα. Παγκοσμιοποίηση – με τους δικούς
μας, όμως, όρους.
Το μυστικό, στο μεταξύ, παραμένει σφραγισμένο. Από την Καισαριανή, από τον
Βύρωνα, τον Καρέα, τη «Γούβα» που λένε στον Άγιο Αρτέμη, κατεβαίνει κόσμος –
ραντεβού στα Village κλασικά – και οι φυλές των Παγκρατιωτών, μονίμων και
περαστικών, πληθαίνουν.
Όσο η νεολαία στήνεται στη σέντρα για τους Αγώνες, θα υπάρχουν κάποιοι που
θυμούνται τον φούρνο στην Πλατεία Βαρνάβα πριν από τη «Σπονδή» και τα
κοτόπουλα στη σούβλα πριν το «Babylon» αλλάξει το σκηνικό. Είναι, μαθαίνουμε
μετά, ένας συνδυασμός στον τρόπο που «χτυπιέται» ο καφές, στο πώς σερβίρεται
και στο χαμόγελο που τον συνοδεύει. Στο Παγκράτι, λένε, ξέρουν. Έχουν
παράδοση.
ΑΛΛΗ ΟΨΗ
Και ολικό λίφτινγκ. Εδώ και λίγες μόλις ημέρες, η καρδιά των καφέ της Υμηττού
είναι καινούργια. Το λευκό, το ξύλο, το γυαλί και το γούστο κυριάρχησαν στην
ακατάστατη πολυχρωμία. Το μάτι του επισκέπτη ακολουθεί τις εξελίξεις στον
χώρο. Ο αέρας της αλλαγής, βλέπετε, φύσηξε αποφασιστικά και με ομαδικό πνεύμα.
To σχέδιό τους, λένε, το κατέθεσαν τα μαγαζιά στον Δήμο με το σκεπτικό να
αποκτήσουν και λόγω Ολυμπιακών ένα ενιαίο πρόσωπο. Όχι πολύχρωμες τέντες και ο
καθένας το δικό του. Αλλά κάτι (πραγματικά) το ωραίον.
Το «Caprice», το «Babylon», το «Greco», το «Bel Air» μπήκαν ήδη στο σύστημα
και όσοι πιστοί ακολουθούν. Δροσιά από τις σταγόνες των μηχανημάτων ψεκασμού
(τελευταίο «τρεντ» στα καφέ του καλοκαιριού) φθάνει ένα εκατοστό από τη μύτη
μου και ξέρω πια πολύ καλά πως θέλω να περάσω εκεί το υπόλοιπο της ημέρας – το
«Bel Air» άλλωστε μένει έως αργά το βράδυ και βλέπω μπροστά μου κοκτέιλ με
προοπτική.
Μπα, τι (άλλο) βλέπω; Πράσινο στην Πλατεία Παγκρατίου και φυτά – και ας
ματαιοπονεί πούλμαν που θέλει να κάνει τον γύρο της. Λειτουργεί ακόμη και το
σιντριβάνι, που χρόνια το θυμάμαι άνυδρο. Να προλάβω να ρίξω το κέρμα με την
ευχή. Μπορεί σε αυτήν την πλατεία, τελικά, να πιάνει.
ΚΛΑΣΙΚΑ!
|
H Πλατεία Πλαστήρα (δίπλα) σε Ολυμπιακή ηρεμία, ενώ το θρυλικό «Ελλάς» (ως Ελλάς-espresso πια) σηκώνει περήφανα σημαία
|
Το «Παλάς»: και θερινό και ρετρό και με αέρα εποχής. Χωρίς ίσως το
άρωμα από το αγιόκλημα να φθάνει έντονο εξακολουθεί να κρατάει στην ταράτσα
του τη σημαία των θερινών ψηλά, αλλά και την παράδοση του συνοικιακού σινεμά
σταθερή κόντρα στα Village, που δεσπόζουν απέναντι λίγο πιο κάτω.
Το Άλσος: επέστρεψε στην «επικαιρότητα» με την αναγκαία τόνωση του
πρασίνου του (το Παγκράτι παραμένει από τις σχετικά πιο πράσινες γειτονιές του
κέντρου), αλλά χωρίς να φθάνει τα παλιά του μεγαλεία. Τότε που ψυχή του ήταν η
Ελεύθερη Σκηνή, ο Καραγκιόζης του Σπαθάρη ή άλλα θεάματα που τραβούσαν μέσα
τον κόσμο. Σήμερα, τα παγκάκια μόνο έλκουν τα κουρασμένα βήματα.
«KANTPI» και «ΝΤΑΝΣ»
Από την Άγρια Δύση της οδού Βρυάξιδος στα σημεία της μόδας των κλαμπ. Και αν
οι τελευταίες εξελίξεις των «φασιονίστας» βρίσκουν απόλυτα ενημερωμένα τα
μαγαζιά της Χρεμωνίδου, της Φρύνης και της Δαμάρεως, το κάντρι «ράντσο» στο
«Ονόκιο», όπου έχει την έδρα του ελληνικό κάντρι κλαμπ, συγκεντρώνει «φαν» με
Τζόνι Κας στα πικάπ και σπεσιαλιτέ γουέστερν. Ο Νίκος Γκαράβελας, που
οργανώνει τα πράγματα εκεί, είναι πρόθυμος να αφηγηθεί πάντα κάποια ιστορία
από τη Δύση.
NYXTEPINA
Παρέες συναντώνται για ένα σάντουιτς νωρίς και τους πιάνει το ξημέρωμα.
Βγαίνουν το απόγευμα και φθάνουν να ακούνε τις πρωινές καμπάνες στον Προφήτη
Ηλία. Έχει κάτι φαίνεται στον αέρα του το Παγκράτι και δεν μπορείς να κάνεις
προγράμματα.
«On the Road», σου λέει. Θρυλικό σημείο στη μία «όχθη» της Αρδηττού,
απέναντι από το Κολυμβητήριο, το μακρόστενο μπαρ στέκει σταθερό μπροστά στις
συγκλονιστικές αλλαγές του δρόμου. Τώρα και με θέα στο τραμ.
Το «Piper», λίγο πιο κάτω (Βασ. Κωνσταντίνου 2) σε προνομιακή Ολυμπιακή
θέση, στα πλαϊνά του Σταδίου, βγάζει όχι μόνο τραπεζάκια αλλά και τον κήπο του
μπροστά, στην πόλη.
To «Exo» (M. Μουσούρου 1) δείχνει Ακρόπολη, αλλά και να μην τη δείξει
από την ταράτσα του αποκλείεται να τη χάσεις. Όπως δεν χάνει τον δρόμο του
ποτέ ο ροκ φαν που μυρίζεται πως κάτι σωστό συμβαίνει μουσικά στο «Μπρίκι»
(Φρύνης 18) και κάνει στάση.
Στο «Poquito» της Υμηττού για κάτι εξωτικό. Γιατί τυχαίο τίποτε δεν
είναι. Σε αυτά τα μέρη κάποτε ήταν το new wave «Bright Shoe». Και στέκι
καλλιτεχνικό ήταν το ιστορικό «Πάρτυ» στον πεζόδρομο.
TO ΠΡΟΣΩΠΟ
|
|
Πήρε την απόφαση και άφησε την ωραία Εύβοια για το ωραίο επίσης Παγκράτι.
«Μαθαίνω», λέει η Μαρίνα Γιαννούλη, «την πόλη σιγά σιγά». Και επικοινωνεί μαζί
της ακόμη πιο πολύ. Ο καφές λέει στο καινούργιο λευκό σκηνικό του «Bel Air»
είναι τέχνη και ο κόσμος το εκτιμά. Από νωρίς το πρωί καταφθάνουν οι πρώτοι
για να ξεκινήσουν από εδώ τη μέρα τους. Στο διπλανό τραπέζι πέφτει μια καλή
ζαριά στο τάβλι και γίνεται αντιληπτό και γύρω. Αυτό κάνει τη Μαρίνα να μας
θυμίσει έξαλλες στιγμές με πανηγυρισμούς από την Πορτογαλία και τη συνέχεια
που έρχεται με Ολυμπιακή φόρα. Στη γιγαντοοθόνη στραμμένα πάλι από αύριο τα
βλέμματα.
με μια ματιά
3 ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ Ολυμπιακοί λόγοι υπάρχουν για να βρεθεί κανείς στο
Καλλιμάρμαρο. H τοξοβολία και ο τερματισμός των μαραθωνίων.
15 ΜΕΡΕΣ από αυτό το Σάββατο, η Πλατεία Μεσολογγίου φιλοξενεί συναυλίες
και Ολυμπιακές εκδηλώσεις. Είσοδος ελεύθερη.
10 ΤΑΒΕΡΝΕΣ και μεζεδοπωλεία μετρήσαμε στην περιοχή. Κλασικές σαν του
Βυρήνη (Αρχιμήδους 11) και του Καραβίτη (Αρκτίνου και Παυσανίου) ως…
νεοκλασικές – το οίκημα γαρ – της Ξανθίππης (Αρχιμήδους και Άγρας).
5 ΟΙ ΑΙΘΟΥΣΕΣ του Village (Υμηττού και Χρεμωνίδου).
MUST-ΙΝ PANGRATI:
Παγωτό «μουστάρδα», μεταξύ άλλων, στην «Τούλα» (Ευτυχίδου 39).
Τυρόπιτα, μπουγάτσα και λοιπά στο «Γιαννιώτικο», στον… παππού όπως τον λένε
(Ευτυχίδου 47). Μόνο που τον Αύγουστο ο παππούς κάνει διακοπές.
Τσουρέκι κωνσταντινουπολίτικο στο «Lido» (Χρεμωνίδου).
Ξενύχτι με πίτσα, μακαρονάδες και δυνατά σάντουιτς στο «Ciao» (Σπ. Μερκούρη
και Ευτυχίδου).
